Bez kategorii

Dwa sztandary

26/05/2011

472 Wyświetlenia

0 Komentarze

6 minut czytania

Chrześcijańska filozofia życia

O. TILMANN PESCH SI

Dwa sztandary

1. Bojowaniem jest życie człowieka na ziemi. Wre nieustanna walka między potęgami dobra i zła, służymy albo jednej albo drugiej.

Pewna część duchów wolnych zbuntowała się przeciw Bogu i odtąd prowadzi walkę przeciwko dobru, walkę ciągnącą się przez całe dzieje świata. I ja w tej walce muszę wziąć udział.

Walkę między dobrem a złem przedstawia nam św. Ignacy Loyola w obrazie dwu wrogich obozów.

Na polach światowładnego Babilonu zasiada Lucyfer na tronie z ognia i dymu. Wszystko dokoła niego dyszy pozorami bogactwa, przepychu i wygody cielesnej. Lucyfer chciałby zająć miejsce Boga, chciałby wszystkich ludzi usidlić w nieszczęsny swój los. Woła przez wieki: "Pójdźcie do mnie, porzućcie Boga, a sami staniecie się jako bogowie". Jest on wcielonym duchem świata, używa jednych ludzi na zgubę drugich.

Chrystus zaś zbiera dokoła siebie wiernych wyznawców swoich na równinach Jerozolimy, miasta pokoju. Przez ludzką naturę swoją jest On naszym bratem, staje w szeregach naszych.

Uczy nas pokory i wzgardy świata. Jego królewską oznaką jest łaskawość i miłość dla ludzi. Chce nam dać życie prawdziwe.

2. W obydwu obozach są sztandary, skupiają się koło nich ci, co jak najbliżej chcą się przyłączyć do jednego lub drugiego wodza.

Ja chcę należeć do Chrystusa tak mocno, jak On tego ode mnie oczekuje, chcę dążyć do tego, do czego On mnie zachęcać będzie.

Ciemne potęgi nie dadzą mi jednak spokoju. Wyzyskują one moją własną miłość i przez różne przynęty, starannie ukryte, za wszelką cenę zechcą mię od Chrystusa odłączyć. Dlatego trzeba mi być roztropnym i umieć odróżnić działanie ducha złego od dobrego.

Zły duch stara się ciągle rozbudzać we mnie

1) zamiłowanie do bogactwa i do wystawnego życia,

2) zamiłowanie honorów i poważania u ludzi,

3) pychę, niezależność, samoubóstwienie.

Chrystus natomiast chce, żeby Jego uczniowie

przejęli się

1) pogardą świata i jego dóbr,

2) by chętnie znosili upokorzenia

i niezasłużone poniżenia,

3) zaleca im pokorę i bezinteresowność.

Zły duch miesza swoje pokusy ze słusznymi skądinąd zabiegami o rzeczy doczesne, jakimi są np. bogactwo dla kupca, cześć i poważanie dla przełożonego, awans dla urzędnika. Popycha do przeceniania tych rzeczy, a potem zwolna, coraz bardziej prowadzi do pychy i zapomnienia o Bogu.

Chrystus zaś nawet przy tych słusznych zabiegach o sprawy doczesne pobudza nas, byśmy zachowali serce wolne od niewłaściwego do nich przywiązania. A wielu skłonił do tego, że wszystko na świecie porzucili, by Go w ubóstwie naśladować.

Pobudza nas dalej do tego, abyśmy byli zadowoleni, gdy nas ganią i lekceważą, a nawet byśmy się cieszyli, że przez upokorzenie stajemy się do Niego podobni. Po tej drodze prowadzi Chrystus swoich wyznawców do pokory i uległości wobec Boga; prowadzi do pokory, lecz nie do takiej, która się tylko na frazesach zasadza, ale do prawdziwej i gruntownej.

3. Wszelka wyniosłość i duma, każde pomiatanie ludźmi i lekceważenie ich, wszelka nieuczciwość i nieszczerość są to właściwości szatana i świata, przeciwnie zaś wszelka prostota, skromność, spokój, szczerość i uprzejmość są to cechy ducha Chrystusowego. Nasza natura, prowadzona na pasku przez złego ducha, przyjmuje bardzo chętnie dla siebie poważanie i honory; łaska zaś Chrystusowa skłania naturę, by wszelką cześć i chwałę oddawała wiernie Stwórcy.

Natura patrzy na to co ziemskie, cieszy się zbytnio doczesnym zyskiem, smuci się ze straty, rozgorycza ją wszelkie poniżenie. Łaska zaś ceni wysoko rzeczy wieczne, nie przywiązuje się do doczesnych, żadna zniewaga nie pobudza jej do gniewu.

Natura ciągnie wszystko do siebie, chce błyszczeć na zewnątrz; łaska zaś odnosi wszystko do Boga, poddaje się we wszystkim odwiecznej mądrości Boga i Jego próbom.

–––––––––––

O. Tilmann Pesch SI, Chrześcijańska filozofia życia. Przekład z niemieckiego. T. II. Wydanie drugie. Kraków 1931, ss. 127-129.

Cracovia MMIX, Kraków 2009

Za: http://www.ultramontes.pl/Pesch_2_XXX.htm

POPRZEDNI ARTYKUŁSymfonia pieśni żałosnych. Henryk Mikołaj Górecki (2)

NASTĘPNY ARTYKUŁGenerał, który walczył pługiem

DelfInn

Domena: eukarionty, Królestwo: zwierzeta, Typ: strunowce, Podtyp: kregowce, Gromada: ssaki, Rzad: walenie, Podrzad: zebowce, Rodzina: delfinowate, Rodzaj: Delphinus, Gatunek: delfin zwyczajny (na zdjeciu d. butlonosy)

274 publikacje

0 komentarze