Dusza Islamu

Poszedł Dawid i sprowadził z wielką radością Arkę Bożą z domu Obed-Edoma do Miasta Dawidowego. Ilekroć niosący Arkę Pańską postąpili sześć kroków, składał w ofierze wołu i tuczne cielę. Dawid wtedy tańczył z całym zapałem w obecności Pana, a ubrany był w lniany efod. Dawid wraz z całym domem izraelskim prowadził Arkę Pańską, wśród radosnych okrzyków i grania na rogach. Przyniesioną więc Arkę Pańską ustawiono na przeznaczonym na to miejscu w środku Namiotu, który rozpiął dla niej Dawid, po czym Dawid złożył przed Panem całopalenia i ofiary biesiadne. Kiedy Dawid skończył składanie całopaleń i ofiar biesiadnych, pobłogosławił lud w imieniu Pana Zastępów. Dokonał potem podziału między cały naród, między cały tłum Izraela, między mężczyzn i kobiety: dla każdego po jednym bochenku chleba, po kawałku mięsa i placku z rodzynkami. Potem wszyscy ludzie udali się do swych domów.*

Od pewnego czasu na portalach społecznościowych (vide: facebook) można zobaczyć poniższy film:

https://

W zamyśle autora, a na pewno osób powielających link, ma on stanowić ostrzeżenie przed fanatyzmem islamskim. Ba, usłyszałem już nawet, że film przedstawia bojowników czeczeńskich, którzy za chwilę rzucą się wysadzać rosyjskie czołgi.
Prawda, na szczęście, jest o wiele łagodniejsza.
Przedstawiony na zdjęciu taniec to tylko jedna z form istniejącego w islamie wspominania (zikr) o Bogu.
Może przybierać nawet formę subha, przypominającej katolicki różaniec.
Zikr może być ukryty w sercu, może być również wyrażany jawnie.

Szczególną formą jest obecna przede wszystkim pośród sufich zikr dżali, czyli rytmiczną inwokacją do Boga, opierająca się głównie na recytacji boskich imion; często przybiera formę ekstatycznego tańca, transu, w który czasem wprowadzają się za pomocą używek.

W zikr biorą udział również kobiety:

Szczególnie znani są członkowie bractwa mewlewitów, zwani tańczącymi derwiszami. Mało kto jednak zdaje sobie sprawę z tego, że ich taniec ma naśladować ruchy ciał niebieskich i w ten sposób pobudzać poszczególnych ludzi do kierowania myśli ku Bogu.

Inspiracje tańcem sufich trafiły do współczesnej muzyki:

Inną „tańczącą formacją” religijną są alawici. Na starej rycinie, pochodzącej jeszcze z XIX wieku (ok. 1880 r.) widać grupę tańczących alawitów.

Pewne elementy rytualnego tańca, wynikającego z uniesienia religijnego, widać wyraźnie u drugiej co do liczebności chrześcijańskiej denominacji – u „zielonoświątkowców”.
https://

25.07 2015

_____________________________________
* Biblia, 2 Sm 6,12b-15.17-19