Donald Tusk, anatomia kłamstwa.

Od pokazywania jak żyć uczciwie, od dawania dobrego przykładu, cenniejsza jest ucieczka w przyzwolenie na fałsz, obłudę, oszustwa. Uczciwość tak często nas ogłupia, zaślepia, prowadzi w krainę mitu. Sama jest mitem

Normalnego człowieka, natrafiającego na oszusta, bardziej niż jego krętactwa, interesują przyczyny takiego właśnie zachowania. Przyglądając się Donaldowi Tuskowi,  tych przyczyn można doszukiwać się w trudnym dzieciństwie, w biciu po głowie za miganie się od odpowiedzialności i za zwalanie winy na innych … Można … Ale czy tak było? Z pewnością, dla niego takie proste usprawiedliwienie byłoby najlepsze. Może jednak udawanie innego człowieka niż pragnąłby być, rozpoczęło się znacznie później, dopiero na studiach, gdy to jako wystraszony, zagubiony chłopiec z podwórka, przeżył szok, spotykając nagle w jednym miejscu tylu porządnych ludzi. Kto by chciał być wyrzutkiem, stać poza nawiasem towarzystwa, być wytykanym palcami. Zgodnie z porzekadłem, że "jak się wpadnie między wrony …, tak i on, mimo że nie czuł z nimi wspólnoty ducha, to próbował wykreować się na podobnego do nich. Nie chciał egzystować na marginesie i chociaż nienawidził polskości – jakby tę polskość nie tłumaczyć – to jednak próbowal wtopić się w otoczenie. Później, spółdzielnia "Świetlik" … i analogiczna sytuacja. Jaką traumę musiał przeżywać ten wciąż jeszcze młody człowiek, obserwując zmagania swoich kolegów, ten ich monotonny, codzienny trud, tę walkę o byt. Pewnie już wtedy zalęgły się w jego głowie – i utrwaliły – spostrzeżenia, że są na świecie ludzie, którzy przez całe życie harują a są i inni, którzy ciężko, uczciwie pracując, potrafią zarobić w ciągu jednego dnia lub kilku dni tyle, ile wynosi aktualna średnia miesięczna pensja. Idąc dalej tym tokiem myślenia, to pewnie jest grupa ludzi, potrafiących zarabiać dużo więcej, zbytnio się przy tym nie trudząc. No a skoro można inaczej, to zamarzyło się młodemu Tuskowi zerwanie z tą Polską uczciwie pracującą, ale umęczoną, "przegraną, brudną i biedną" i zamiast tego, wkroczenie na krajowe salony. A że troszeczkę się ubrudzi coś, co jacyś dziwni ludzie, jakieś oszołomy, mohery … nazywają sumieniem? Jakie to ma znaczenie, wobec splendoru otaczającego beneficjentów tego "lekko" przybrudzonego sumienia. Przecież wiadomo, że przynależność do elity musi mieć swoją cenę. Ale za to, już tam będąc, przynajmniej nikt nikomu nie wskazuje, jaki kto ma być. Pouczanie, kształtowanie postaw, wychowywanie w duchu uczciwości, miłości do Ojczyzny …, to zajęcie dla maluczkich, dla frajerów … "MY" jesteśmu ponad to …!!!

Donald Tusk u Tomasza Lisa:

"Nigdy nie będę premierem, który mówi, jak być Polakiem, który mówi kto jest dobrym a złym Polakiem …"

Donald Tusk w wywiadzie dla czasopisma "Znak":

" Polskość to nienormalność – takie skojarzenie narzuca mi się z bolesną uporczywością, kiedy tylko dotykam tego niechcianego tematu. Polskość wywołuje u mnie niezmiennie odruch buntu: historia, geografia, pech dziejowy i Bóg wie co jeszcze, wrzuciły na moje barki brzemię, którego nie mam specjalnej ochoty dźwigać… Piękniejsza od Polski jest ucieczka od Polski tej na ziemi, konkretnej, przegranej, brudnej i biednej. I dlatego tak często nas ogłupia, zaślepia, prowadzi w krainę mitu. Sama jest mitem."

tinyurl.com/672xvjp

Czy wstawienie zamiast słowa "polskość", "Polska", słowa "uczciwość" nie sprawiłoby, że Donald Tusk jeszcze mocniej mógłby się identyfikować z tym swoim wyznaniem?

Wystarczyłoby gdyby powiedział:

Od pokazywania jak żyć uczciwie, od dawania dobrego przykładu, cenniejsza jest ucieczka w przyzwolenie na fałsz, obłudę, oszustwa. Uczciwość tak często nas ogłupia, zaślepia, prowadzi w krainę mitu. Sama jest mitem …

i już wiedzielibyśmy, z kim mamy do czynienia.

Skąd biorą się tacy jak on ludzie, którzy bez odrobiny wstydu, odwoływanie się do takich wartości jak szczerość, uczciwość, honor, miłość Ojczyzny …,  nazywają dzieleniem ludzi?