POLSKA

Dobra zmiana milczy jak dawniej

09/10/2017

1802 Wyświetlenia

0 Komentarze

29 minut czytania

Wieczór. Dwaj chłopcy idą przez pole. Nagle przed nimi wyrasta drzewo, na którym siedzi mnóstwo wron. Jeden z nich głośno krzyczy i klaszcze w dłonie. Wrony podrywają się, chwilę krążą, a potem osiadają na drzewie z powrotem. Drugi mówi: – I co ci to dało? Przecież znowu siedzą na drzewie. – Tak, ale każda na innej gałęzi.

Ponoć jest to dowcip, robiący ostatnio furorę wśród osób noszących togi z czerwoną tasiemką.

Nie do śmiechu jest tylko nam, kiedy oglądamy te same twarze, ale w innych pokojach. Ale najmniej do uśmiechu jest wtedy, gdy czyta się taką oto korespondencję:

Poznań, 02.10.2017 r.

Pan

Zbigniew Ziobro

Minister Sprawiedliwości

Pan

Michał Woś

Szef Gabinetu Politycznego

Al. Ujazdowskie 11

00-950 Warszawa

alternatywnie:

Prokurator Generalny

Prokuratura Krajowa

Biuro Prezydialne

ul. Rakowiecka 26/30

02-528 Warszawa

PK IV KsK 2011.2016

Dot.: informacja z dnia 25.08.2017 r. (18.09.2017 r.) prok. Teresy Jurek-Tymińskiej PO w Gdańsku, deleg. do Prokuratury Krajowej – DPS, stanowiącą w istocie rzeczy pozaprocesową odpowiedź nieuprawnionego przedstawiciela DPS PK na trzykrotne bezskuteczne wystąpienia wnioskodawczyni do Ministra Sprawiedliwości i jednocześnie Prokuratora Generalnego z wnioskiem o wystąpienie w jej interesie oraz w interesie Wymiaru Sprawiedliwości na podstawie postanowień Konwencji z dnia 4 listopada1950 r. o ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, wyroków ETPCz, wyroków Trybunału Konstytucyjnego, uchwał i wyroków SN, znanych wnioskodawczyni postanowień Konstytucji i zapisów krajowych ustaw, z inicjatywą początkującą wywiedzenie przez wzywany organ państwowy kasacji w zakresie przedmiotowym, wskazanym w treści wniosku, od prawomocnego orzeczenia Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 27 czerwca 2011 r., sygn. akt XII K 648/06 i wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 15 listopada 2012 r.

sygn. akt IV Ka 145/12

Szanowny Panie Ministrze,

po pierwsze chcę zaznaczyć i podkreślić, że moje pismo kieruje alternatywnie do Pana jako pełniącego jednocześnie obowiązki Prokuratora Generalnego.

Z tych powodów, przechodząc do meritum sprawy, przysługuje mi prawo do zwrócenia Pana uwagi na fakt, że z przedmiotowym wnioskiem zwracałam się już kilkakrotnie, zawsze pozostawianym bez reakcji, do Pana poprzedników, tj. Cezarego Grabarczyka i Jarosława Gowina.

W końcu, z podobnym negatywnym efektem, zwróciłam się przed dwoma laty osobiście do Pana. Dokumentacja, którą posiadam stanowi dowód, że Pan również przejął sposób postępowania w tej sprawie od swoich poprzedników i przez ponad dwa lata nie podjął Pan, jak Pana poprzednicy, żadnych działań.

Jest to tym bardziej symptomatyczne, że jako Minister Sprawiedliwości, tj. funkcjonariusz państwowy mając przed sobą dowody – akta postępowania sądowego w obu rzeczonych sprawach i uzupełniane przez kolejne moje wnioski i wezwania kierowane do Pana, stanowiące dowody na istnienie bezpośredniego zagrożenia mojego życia i osób mnie wspierających – Pan doskonale wie, że podejmowane są wobec mnie przez członków „zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym“ kolejne próby pozbawienia mnie życia.

Pan zna szczegóły i nazwiska osób należących do tej „przestępczej grupy“. Poznał Pan z tym związane fakty, przysłuchując się w maju i lipcu 2005 r. składanym dwukrotnie przeze mnie zeznaniom przed Sejmową Komisją Scedzą ds. PKN Orlen SA. A następnie poznał Pan istotne fragmenty protokołu Komisji i akta śledztwa prowadzonego z moim udziałem jako pokrzywdzonej przez Generalstaatsanwaltschaft Hamburg, by następnie na Pana wniosek, po przekazaniu ich wcześniej do Kancelarii Tajnej Sejmu i Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie, udostępnił Pan te materiały „osobom trzecim“, m.in. panu J.Kaczyńskiemu, wiedząc, że dotyczyły one działalności przestępczej wymierzonej w podstawę bezpieczeństwa energetycznego kraju, finansową stabilność dochodów podatkowych kraju oraz w życie kilkudziesięciu osób, o których „fizycznej likwidacji“ rozstrzygano na spotkaniach i naradach odbywanych „nieformalnie“ m. in. w dniu 29 lipca 2000 r. w m. Wierzchownia, w Gdyni, w Warszawie i we Wrocławiu itp.

Pan uzyskał, i to ode mnie w części istotnej, dokładne informacje o terminach tych „tajemnych uzgodnień“, miejscach ich odbywania i dokładny opis osób biorących w nich udział oraz dokonywanych w ich trakcie zbrodniczych uzgodnień, prowadzących do kolejnych zabójstw świadków i funkcjonariuszy Policji i Ministerstwa Finansów.

W tym stanie rzeczy, zanim przejdę do innych punktów mojej odpowiedzi na informacje prok. Teresy Jurek-Tymińskiej z PO w Gdańsku, del. do PK, chcę Panu jako funkcjonariuszowi publicznemu, a także innym poznanym w międzyczasie Pana podwładnym, postawić pytanie dlaczego unika Pan wykonania prawnego obowiązku denuncjacji określonego w art. 304 § 2 k.p.k.

Od dnia 18.08.2017 r. obowiązują podobno Pana wytyczne, w których zawarł Pan, występując w roli Prokuratora Generalnego, „podstawowe zasady prowadzenia postępowań przygotowawczych obowiązujących w sprawach związanych z procederem wyłudzenia nienależnego zwrotu podatku od towarów i usług VAT oraz innych oszukańczych uszczupleń w tym podatku“. (sic!)

Proszę Pana, zapoznając się z treścią tego dokumentu, ponownie stwierdzam, że w części merytorycznej nie jest on niczym nowym. Na brak do tej pory takich zasad zwracałam wielokrotnie uwagę występując jako pokrzywdzona i świadek w kilkunastu śledztwach, kończących się nagle decyzjami, także w czasie 2005-2007, kiedy już występował Pan w tej roli co dzisiaj, o odmowie wszczęcia postępowań bądź umorzeniem lub zawieszeniem śledztw, urozmaicanymi czasami decyzjami o wyłączeniu materiałów do innych śledztw, które następnie kończyły się również odmową, w stosunku do wskazywanych przeze mnie osób jako sprawców wyłudzeń m.in. podatku VAT i przestępstw „prania pieniędzy“, oraz ujawnianych przeze mnie sprawców zabójstw funkcjonariuszy Policji i MF, z którym przez okres 6 lat współpracowałam.

O tym musiał Pan wiedzieć. I to bardzo dokładnie już w grudniu 2005 r. i w następnych miesiącach, kiedy starałam się dotrzeć do Pana i zapoznać Go z treścią przygotowywanej właśnie wtedy przeze mnie na Wyższej Szkole Bankowości i Marketingu w Poznaniu pracy magisterskiej pod tytułem „Przyczyny utraty przez Państwo kontroli nad poborem podatku VAT w obrocie paliwami płynnymi do silników spalinowych….“.

Z „ostrożności procesowej“ informuję Pana, że praca ta i kilkadziesiąt innych tematycznie zbliżonych do tematu mojej pracy tekstów były dostępne w internecie na stronie „konspiracyjny.pl“, z której, do publikacji tam ujawnianych, do czasu zanim Pana poprzednik, prok. A.Serement nie zakazał, korzystało kilkadziesiąt podległych Panu obecnie jednostek organizacyjnych prokuratury, także Prokuratury Wojskowej, b. Ministerstwo Finansów, MSWiA, sądy okręgowe, apelacyjne i SN – to również obecnie Pana domena, oraz, wg informacji administratora portalu, kilkadziesiąt tys. innych osób zainteresowanych informacjami ujawnianym na tym wspólnie przeze mnie powołanym portalu internetowym.

Proszę Pana, czy Pan o tym wie, kiedy myśli i mówi Pan „o potrzebie powołania Nadzwyczajnej Sejmowej Komisji Śledczej ds. Wyłudzeń Podatku VAT w obrocie paliw i innych oszukańczych procedur“.

Jeżeli będę jeszcze przy życiu – jestem po próbie pozbawienia mnie życia i pozbawiona zdrowia jako skutek przestępczych uzgodnień b. funkcjonariuszy WSW/WSI/ZWOP i m.in. obecnego Prokuratora Regionalnego we Wrocławiu Piotr Kowalczyka – organizacji, w całości uznanej przez ustawę o IPN i Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu za przestępczą, to podejmę ponownie próbę ujawnienia dokumentów, znowu jednak występując w narzuconej mi przez Pana podwładnych roli oskarżonej, po tym jak znani Panu prokuratorzy i sędziowie, wykonując polecenia b. funkcjonariuszy WSW/WSI/ZWOP, doprowadzili do zaliczenia mnie do grupy przestępczej dokonującej wyłudzeń należności podatkowych w obrocie paliwami płynnymi, co Pan wbrew faktom i przepisom procesowym zaakceptował, chroniąc tym sam przed odpowiedzialnością karną znanych Panu sprawców, posługujących się od 2000 r., a właściwie od 1998 r. organizacja przestępcza o nazwie „ORLEN Ochrona Sp. z o.o. w Płocku.

Do tej pory wszystkie moje wnioski dowodowe o przesłuchanie świadków i ujawnienie dowodów wskazujących na rzeczywistych sprawców wyłudzeń m.in. kilkuset milionów PLN rocznie – znane mi dane KG Policji- CBŚ i CBSP mówią o ca. 13 Miliardach PLN rocznie, oraz nazwania publicznie zleceniodawców zabójstwa kilkunastu jeszcze żyjących świadków, mających informacje o kontynuacji działań przestępczych, realizowanych za wiedzą Prokuratury Krajowej, tj. w trybie odnoszącym się co najmniej do kwalifikacji karnej z art. 18 § 3 kk. zdanie końcowe, etc. są oddalane, względnie nie są rejestrowane przez „orzekający sąd“.

Także nie został do dzisiaj zarejestrowany wniosek, pomijam zarzut jego bezprawnego oddalenia przez Sąd, mój wniosek o przesłuchanie Pana i pana Zastępcy prok. M.Pasionka w sprawie posiadania przez Panów w 2006 r. wiedzy oraz dokumentów o działaniach grupy przestępczej występującej już wtedy pod nazwą „Orlen Ochrona“ Sp. z o.o. z Płocka, zarejestrowanej przez b. funkcjonariuszy WSW/WSI/ZWOP w 2000 r.

Osoby te zorganizowały od 2000 r., a właściwie od 1998 r., obejmujący cały kraj proceder obrotu fałszywymi fakturami i fikcyjnymi rozliczeniami międzybankowymi oraz posługiwały się za wiedzą Prokuratury, tzw. umowami nienazwanymi, jak factoring lub factoring nieprawidłowy, uzyskując w Ministerstwie Finansów i Ministerstwie Sprawiedliwości zwolnienia od obowiązku zapłaty podatku VAT, tj. uzyskując nieograniczone możliwości do rozwinięcia przestępczej procedury „prania pieniędzy“ i lokowania ich na zagranicznych kontach bankowych.

W Biurze Prezydialnym Prokuratury Krajowej znajdują się odpowiednie zawiadomienia o przestępstwie i dobrane przez mnie dokumenty.

Od dwóch lat czekam na Pana, jako Ministra Sprawiedliwości, reakcję, odpowiadającej przynajmniej poziomowi uświadamianej konieczności realizacji dyspozycji zawartej w art. 304 § 2 k.p.k.

Proszę Pana, jestem w posiadaniu dokumentów, z których bezsprzecznie wynika, że zarówno Pan jak i Pana Pierwszy Zastępca mięliście już w 2006 r. wystarczającą wiedzę o tym procederze.

Z powodów, które będę starała się wykazać samodzielnie, albowiem ponownie, tak jak w sprawie będącej w zasadzie przedmiotem nieprofesjonalnej informacji sporządzonej przez prok. Teresę Jurek-Tymińską, pozbawiono mnie skutecznej obrony z urzędu, a na opłacenie obrony z wyboru mnie nie stać. Albowiem w międzyczasie zostałam na wniosek b. sędzi SO w Poznaniu, obecnej Prezes Trybunału Konstytucyjnego, pani Julii Przyłębskiej, pozbawiona zupełnie i w całości jakichkolwiek dochodów – nawet tych emerytalnych.

Akcydentalnie jest Pan i Pan prok. M.Pasionek od sześciu już miesięcy w posiadaniu kopii moich wniosków do Sądu Rejonowego w Bielsku Białej, a wcześniej do Prokuratury Okręgowej w Bielsku Białej, o Panów przesłuchanie w sprawie o sygn. akt III K 374/13 do których załączyłam kopie dokumentów poświadczających Panów wiedzę i udział jako funkcjonariuszy państwowych, w przestępczym procederze, który prokuratorzy Prokuratury Regionalnej w Katowicach (b.Prokuratury Apelacyjnej) i PO w Bielsku Białej, szczególnie prok. PO w Bielsku Białej, a wcześniej prok. Prokuratury Rejonowej w Żywcu, Przemysław Rączka, uznali za okazję do stawiania mi kolejnych nieprawdziwych zarzutów karnych. Rozważano ponownie moje zatrzymanie i areszt oraz poddanie mnie przymusowej obserwacji psychiatrycznej w zakładzie zamkniętym.

Byłoby to kolejne pozbawienie mnie wolności, po tym jak po objęciu przez Pana w roku 2005 i następnym funkcji, które Pan obecnie sprawuje, doczekałam się jako świadek Nadzwyczajnej Sejmowej Komisji Śledczej ds. PKN Orlen SA, czterech wyroków skazujących i umieszczenia mnie przez okres ponad dwóch lat w czterech aresztach śledczych, trzech zakładach karnych, m.in. „osadzona“ zostałam w celi Zakładu Karnego w Grudziądzu, w której przebywała sp. Anna Walentynowicz.

Do „kompletu“ mam prawo dodać, iż w między czasie sprawcy, których może Pan znać, mam na myśli p. Edwarda Zalewskiego, Marka Staszaka, Jerzego Skorupkę, Andrzeja (Jacka) Kaucza, Piotra Kowalczyka, Sławomira Zajlera, Krzysztofa Domagałę, Wiesława Strózika, Zbigniewa Kuliga, Adama Ostaszewskiego, Romana Sklepowicza itp. pozbawili mnie własności dwóch firm handlowych i ukradli mi kwotę 26 Milionów PLN, prowadząc, przy bezczynności demonstrowanej przez Pana podwładnych z Prokuratury Krajowej – Biura Prezydialnego, dalej, z udziałem także znanych Panu sędziów i komorników, wymierzone przeciwko mnie postępowania egzekucyjne, wywodzące się z fikcyjnych roszczeń i z fałszowanych tytułów sądowych.

II.

Proszę Pana, w kilku wnioskach kierowanych przeze mnie do Pana i Prokuratora Krajowego, p. Bogdana Święczkowskiego, powoływałam się na stanowisko Sądu Najwyższego, który stwierdził wielokrotnie, że przedmiotem uzasadnionej skargi kasacyjnej może być zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, wyrażający się w postaci odrzucenia norm procesowych mających charakter prawa materialnego i wynikających ze znanych i bezwzględnie obowiązujących źródeł prawa, skutkujące pozbawieniem strony dostępu do sądu i rzetelnego wyroku, w rezultacie czego, prowadzące do błędnych ustaleń faktycznych i stanowiska sądu sprzecznego z istniejącym materiałem dowodowym i treścią prawomocnych orzeczeń sądowych.

W uzasadnieniu moich wniosków przesyłanych do Pana jako Ministra Sprawiedliwości oraz za pośrednictwem Prokuratora Krajowego i jego Biura Prezydialnego, do Pana jako Prokuratora Generalnego, przybliżając stanowisku zajmowane przez SN w kwestii potrzeby bezwzględnego rozumienia przez sędziów i prokuratorów użytego przez SN terminu „źródeł prawa“, odwoływałam się, do dzisiaj bezskutecznie i bez odpowiedzi, m. in. do:

art. 7, art. 9, art. 45 ust. 1, art. 91 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 Konstytucji RP;

wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lutego 1992 r., K 14/91, OTK-1992;

art. 1, art. 3, art. 5, art. 6 § 1 oraz art. 6 § 3d i art. 13 Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności;

wyroku Wielkiej Izby ETPCz z dnia 3 października 2006 r., skarga nr 543/03;

wyroku ETPCz z dnia 17 października 2006 r., skarga nr 52067/99;

wyroku Czwartej Sekcji ETPCz z dnia 3 listopada 2009 r. skarga nr 11300/03;

wyroku ETPCz z dnia 24 lipca 2012 r., skarga nr 29995/08;

uchwały składu siedmiu sędziów SN z dnia 26.06.2014 r., sygn.: I KZP 14/14;

Zalecenia CM/Recomendation(2008)2 Komitetu Ministrów RE z dnia 6 lutego 2008 r.;

Dyrektywy PE i Rady 2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r.;

wyroku w sprawie C-280/113 Trybunału Sprawiedliwości EU z dnia 30 kwietnia 2014 r.;

wyroku w sprawie C-486/14 Trybunału Sprawiedliwości EU z dnia 29 czerwca 2016 r.;

oraz także bez odpowiedzi Pana i Pana podwładnych pozostawały wnioski i zawiadomienia o treści, że bezprawnie i w sposób przestępczy pozbawiono mnie własności dwóch firm handlowych i pracy 120 zatrudnionych tam pracowników, fałszując i niszcząc przy udziale prokuratorów Prokuratury Rejonowej w Zgorzelcu i Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze dokumenty sądowe – m.in. prawomocny wyrok SO w Jeleniej Górze z dnia 13 lutego 2001 r. sygn. akt V GC 333/00 i prawomocne postanowienie tego Sądu z dnia 13 marca 2001 r., sygn. akt jw.

Byłoby dowodem skrajnego braku profesjonalizmu ze strony Pana podwładnych, gdyby zaprzeczali dalej, że nie znają powołanych przeze mnie wyżej krajowych i międzynarodowych aktów prawnych, treści 19 – stu zawiadomień o możliwości popełnienia przestępstw na moją szkodę przez „zorganizowaną grupę przestępczą“, której generalne określenie znajduje się przecież w tekście Pana „wytycznych z dnia 18.08.2017 r. w sprawie zasad prowadzenia postępowań przygotowawczych w sprawach o przestępstwa związane z procederem wyłudzenia nienależnego zwrotu podatku od towarów i usług (VAT) oraz innych oszukańczych uszczupleń w tym podatku“.

Panowie prokuratorzy: Bogdan Święczkowski, Zbigniew Wierzbowski, Sebastian Chmielewski, Marek Jamrogowicz, Dariusz Romanczuk i inni prokuratorzy Prokuratury Krajowej – Biura Prezydialnego, nie powinni dalej utrzymywać, że nie znają np. treści mojego wniosku z dnia 16.08.2016 r., zarejestrowanego w PK pod sygnatura PK II Ko 2 1292.2016 r. o osobiste spotkanie z Panem i Panem Markiem Pasionkiem, a także treści mojego zawiadomienia z dnia 06.03.2017 r. skierowanego na Pana adres jako Ministra Sprawiedliwości.

Dotyczyły one m. in. przestępczej działalności prokuratorów: Krzysztofa Domagały i Piotra Kowalczyka, osób przez Pana doskonale znanych, którzy w przeszłości dokonali na polecenie prok. E.Zalewskiego, też osoby znanej przez Pana, zniszczenia im powierzonych, jako dowody popełnienia przestępstwa, akt postępowania SO w Jeleniej Górze w sprawie o sygn.: V GC 333/00.

Bez wątpienia prawdą jest, że występujące w Pana imieniu pani Teresa Jurek-Tymińska, prok. PO w Gdańsku, deleg. do Prokuratury Krajowej, autor przedmiotowej informacji z dnia 25 sierpnia 2017 r. naruszyła wszystkie wskazane przeze mnie wyżej podstawowe normy Konstytucji RP, przepisy Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r, wyroki TK, wyroki Trybunału Sprawiedliwości, wyroki ETPCz, uchwały i wyroki SN oraz Zalecenia/Recomendation KE.

Nie wykonując żadnej czynności w sprawie mojego wniosku do Ministra Sprawiedliwości, podlegającego rozpoznaniu zgodnie z nakazem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lutego 1992 r., powtórzonym następnie w wyrokach i uchwałach SN, wyrokach ETPCz, za treścią przepisów Konwencji o ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, dopuściła się w rażący sposób urzędniczego poświadczenia nieprawdy, uznając, że w przedmiotowej sprawie nie znalazła ona wystąpienia procesowych uchybień eo ipso powodów do wystąpienia wzywanego przeze mnie Ministra Sprawiedliwości z kasacją od wyroków Sądu Rejonowego i Sądu Okręgowego we Wrocławiu.

Bezprawnie posłużyła się przy tym przepisem § 387 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 kwietnia 2016 r. – Regulaminu wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych Prokuratury,, który tutaj nie ma i nie może mieć zastosowania, a to ze względu na treść art. 91 ust. 2 Konstytucji RP, który stanowi, że „umową międzynarodową ratyfikowaną za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej / rozporządzenia / nie da się pogodzić z umową“.

Poza tym, autor rzeczonej informacji z dnia 25.08.2017 r. formułując dodatkowo groźbę pozostawienia moich wystąpień w przedmiotowej sprawie bez dalszego biegu, wkracza na drogę zupełnego bezprawia, występując przeciwko przepisom Europejskiej Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 r. i protokółowi z dnia 17 marca 1978 r. (Dz.U. z dnia 22 września 1999 r.) oraz przepisom bilateralnej umowy pomiędzy Rzeczypospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec podpisanej w dniu 17 lipca 2004 r. o uzupełnieniu i ułatwieniu stosowania Europejskiej Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 r.

Dla podkreślenia stopnia bezprawności działania autora przedmiotowej „informacji“, której nie można traktować poważnie, gdyby nie jej skutki, legitymujące odmowę dostępu do sądu i tzw. wymiaru sprawiedliwości, pozwolę sobie zacytować fragment wyroku Czwartej Sekcji ETPCz z 3 listopada 2009 r., skarga nr 11300/03 dot. Zarzutu naruszenia art. 6 § 1 oraz art. 6 § 3d:

„Nie podjęcie przez władze krajowe aktywnych działań w celu doprowadzenia do bezpośredniego przesłuchania świadków w sytuacji, gdy zeznania świadków stanowią główne dowody, na których sąd opiera wyrok skazujący, stanowi naruszenia art. 6 § 1 i art. 6 § 3d Konwencji“.

W toku całego postępowania w tej sprawie, a zatem obejmujący okres śledztwa i orzekania w dwóch postępowaniach sądowych, władze krajowe celowo dopuszczały się, a więc konsekwentnie działając wbrew przepisom Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r., zaniechania przy poszukiwaniu dowodów i świadków , w szczególności nie korzystały z instrumentów przewidzianych w Europejskiej Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 r. i z protokółu z dnia 17 marca 1978 r. oraz przepisów umowy bilateralnej pomiędzy Rzeczypospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec podpisanej w dniu 17 lipca 2004 r. o uzupełnieniu i ułatwieniu stosowania Europejskiej Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 r.

Nie tylko, że uniemożliwiono przesłuchanie świadka będącego obywatelem innego państwa, ale też oddalano cały czas wnioskowane przeze mnie inne relewantne dowody sprawie.

Dokładnie o tym w załączonych do odpowiedzi dokumentach.

Kończąc wypowiedź w tej sprawie zacytuje fragment wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lutego 1992 r., K 14/91, OTK 1992, cz. 1, poz. 7.

„Trybunał Konstytucyjny wyraził stanowisko, że akty prawa międzynarodowego stanowią podstawę konstytucyjności prawa polskiego. Polska podpisując m. in. Konwencje z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności zobowiązała się do przestrzegania praw tam ustanowionych – art. 3, art. 5, art. 6, art. 13 konwencji, tj. do rzetelnego, skrupulatnego i obiektywnego badań spraw według norm określonych w Konwencji i w sposób nakazany przez art. 7, art. 9, art. 45 ust. 1, art. 91 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 Konstytucji.

W tym stanie rzeczy, Panie Ministrze, występuję z osobistym wnioskiem do Pana o „rewizję“ stanowiska zajętego w przesłanej mi przez prok. Teresę Jurek-Tymińskiej „informacji“.

Nie może być ono zgodne ze stanem faktycznym i narusza bardzo poważnie obowiązujące normy procesowe.

Danuta M. Gaszewska

c.d.n.

9.10.2017