Czy kobieta ma duszę?

Kobieta a cywilizacja

 W zasadzie to można by ograniczyć zakres pytania do kręgu cywilizacji postłacińskiej, a w szczególności katoliczek.

Bo, że w innych cywilizacjach kobieta duszy nie ma – to prawda tak oczywista, że nie wymaga dowodu. Wystarczy popatrzeć.

Odnośnie katoliczek – problem jest istotny jako, że mamy z nimi do czynienia w życiu codziennym, a niektóre to nawet blogują. Tyle, że nie wiadomo, czy te wpisy traktować jako samodzielnie wytworzoną opinię, czy też jako produkt bezdusznej kopiarki sądów?

Można twierdzić, że duszę ma OSOBA.

Zatem: czy kobieta jest osobą?

Ten brak rozpatrywania duszy kobiet w cywilizacjach innych niż związane z chrześcijaństwem jest o tyle oczywisty, że tylko chrześcijaństwo wypracowało pojęcie osoby.

I to w odniesieniu do wszystkich ludzi.

Problemem było „przyznanie duszy” niewolnikom. Bo wcześniej uważano, że niewola pozbawia duszy człowieka – staje się on jej pozbawiony i jest na równi zwierzętom.

A tu rewolucyjne chrześcijaństwo mówi, że każdy człowiek, wolny i niewolny, ma duszę.

(Fakt, z czasem, wraz z degeneracją pierwotnej idei zaczęto uważać, że taki Murzyn, czy Indianin, to duszy nie ma i można ich swobodnie wytępić. To kwestia nadająca się na odrębne potraktowanie).

Jednym z elementów chrześcijaństwa było traktowanie kobiety jako osoby. To rewolucyjne podejście – szkoda, że tak niewiele uwagi poświęca się tej kwestii.

Owszem. Były pewne ograniczenia, ale pomyśl Czytelniku(-czko), jak wielkiego wysiłku mentalnego wymagało od św. Pawła stwierdzenie, że„mężowie powinni miłować żony jak własne ciało…”. Żona w judaizmie ma obowiązek jedynie służenia mężowi. A tu jest wskazanie na  traktowanie żony jak samego siebie.

Czy to równe traktowanie jako osoby jest tożsame z równymi prawami?

Tak nie można twierdzić. Kobieta i mężczyzna to różne, odrębne osoby, ale też osoby o różnym zakresie obowiązków – rodzinnych i społecznych.

Na takim stanowisku opierałem ideę tworzenia społeczeństwa w duchu Cywilizacji Polskiej.

Tymczasem w katolicyzmie (ale i innych nurtach chrześcijańskich) coraz bardziej dominuje pogląd (zauważalny), że podstawową „osobą’ społeczną jest rodzina.

Warto zwrócić uwagę, że wobec przyjęcia hierarchicznej struktury społecznej – także rodzina ma hierarchiczno-patrymonialny charakter. W takim systemie tworzy się podległość charakteryzująca się brakiem prawa do samodzielnych sądów kobiety. Jej osobowość jest ograniczana, a w zasadzie likwidowana, do roli podobnej w innych cywilizacjach.

Cezurą jest stosunek do hierarchiczności; uznanie jej za obowiązującą wskazuje na brak inklinacji do tworzenia własnej osobowości. Czyli brak duszy.

Jak zatem traktować próby polemiki z przedstawicielkami płci katolickiej, które z zaciekłością bronią hierarchicznej struktury społecznej? Toż to bezduszne istoty, pióro jedynie w ręku swych panów i władców.

(To świadomie polemiczne ujęcie. Ma zmusić do refleksji).