Członek czerwonej egzekutywy

Wiadomo, że każda władza otacza się klakierami, że władza płaci takim za ich po-słuszność, że nakazuje mediom ich zatrudnianie i trzymanie na fali

Nie ma tak, że nie czytam czegokolwiek, albo nie oglądam niczego. Nie ma tak, bo tak się nie da. Owszem, zdarza mi się – myślę, że inni mają podobnie, że niekiedy zwyczajnie mam dość: brak pojemności. I wtedy najczęściej prostuję zwoje – mózg pozostawiam w stanie hibernacji.

Ale stan taki nie trwa wiecznie – najczęściej po kilku dniach wracam: wybudzam mózg ze stanu śpiączki, skręcam zwoje, sprawdzam pojemność i … I nagle dostrzegam w czymś, co przed „uśpieniem” mnie drażniło, coś ożywczego i nowego – dostrzegam ukrytą ironię lub głębsze przesłanie. Oczywiście nie dotyczy to wszystkiego. Są rzeczy, i są ludzie, którzy wciąż mnie wkurzają – np. reklamy i niektórzy kabareciarze, że o politykach z litości nie wspomnę.   

Od czasu, kiedy w Opolu w ramach opolskiej nocy kabaretowej próbą rozśmieszania zaczęli zajmować się śmieszni ludzie pokroju Pazura, dałem sobie siana – nie oglądam. W tym roku ponoć było jeszcze gorzej. Na przyzwoitym poziomie pozostali ci, którzy słono zapłacili za bilety, aby się dobrze ubawić i pośmiać – milcząc dali wyraz temu, że Stanisław Tym jest wsiowym głupkiem, i nic więcej.

Idąc dalej. Nie wiem dlaczego ten gościu (Stanisław Tym) nigdy mnie nie śmieszył, podobnie jak Man i Materna, jak Strasburger i wspomniany śmieszny sam w sobie Pazura.

Kiedyś próbowałem odgadnąć nieodgadnione, zrozumieć, gdzie kryje się fenomen wysmakowanego żartu, ukrytej ironii w felietonach Stanisława Tyma…

Nie odgadłem nieodgadnionego, a ukryta ironia (o ile taka w ogóle była) została ukryta tak głęboko, że nic nie zdołało jej wyciągnąć na światło dzienne nawet szkło powiększające Sherlocka Holmesa

Po takich doświadczeniach, i po tym jak we „Wprost” zaczął pisać felietony mąż Danuty Wałęsy (żaden inny mąż z niego żaden – wyszło powtórzenie, jak Baden Baden ) wiedziałem, a dawno to było temu, że ten świat, to kupa taka wielka, większa niż ta Wojewódzkiego.

Zrozumiałem, że tacy jak w/w brali kasę za „ukrytą ironię”, której nikt odkryć nie potrafi, za śmieszność, która ociera się o psychiatryk, a od tego brania kasiory uzależnili się tak bardzo jak potrafi uzależnić się, dajmy na to, człowiek lubiący trunki, który jako jedyny tego faktu nie dostrzega i nie rozumie.

Podobnie musi być z Tymem, Manem, Materną – nie rozumieją, że dla nich stało się to zupełnie obojętne od kogo i za co brali ciężkie pieniądze.

Tych panów nie sposób „resocjalizować” Herbertem, czy Kisielewskim. Takich jedynie można, i – jak sądzę – trzeba przemilczeć, jak wszystkich innych im podobnych.

Ci ludzie przecież gdzieś pośród nas żyją, gdzieś mieszkają, idą ulicą, gdzieś zajrzą do sklepu, fryzjera, kawiarni …

Zostawić ich samym sobie, nie nadskakiwać, nie kłaniać się, nie uśmiechać.

Dla satyryka nie ma bardziej piekącego policzka, nie ma solidniejszego kopniaka, niż głęboka przejmująca cisza.

Wiadomo, że każda władza otacza się klakierami, że władza płaci takim za ich posłuszność, że nakazuje mediom ich zatrudnianie i trzymanie na fali. I tego nie zmieni nic i nikt, zawsze się jakieś gówno przyklei do okrętu i krzyknie – płyniemy!   

Dziś już doskonale rozumiem działające mechanizmy (niejako stałem się zegarmistrzem amatorem) i od dawana przestałem sobie łamać głowę pytaniami, dlaczego redakcje płaciły/płacą Tymowi i mężowi Danuty Wałęsy za ich felietony, dlaczego Igor Janke promuje Renatę Rudnik Kalinowską (ręczny rzutnik kału).

Po prostu znalazłem odpowiedź. To wszystko mieści się w dwóch słowach: dyspozycja i dyspozycyjność.

Ani jedno, ani drugie, nie ma nic wspólnego z rzetelnością i przyzwoitością. Ani jedno, ani drugie z przytoczonych sformułowań, nie mają najmniejszego związku z wolnością.  

Takim ludziom spokojnie można powiedzieć, że są tymi z tytułu niniejszego wpisu, tyle tylko że członka nazwać „po imieniu” swojską nazwą.