Cywilizacja Polska. Nadzieja

Jedno trzeba przyznać – ktokolwiek dotknie tematu, nie pozostanie obojętny. Idea CP jest tak nośna, że zapoznanie się z nią w naturalny sposób wymusza relację, odniesienie.

Proszę o wyrozumiałość dla subiektywizmu reszty tego tekstu i o szczodrość w dzieleniu się swoim zdaniem lub wątpliwościami. Sytuacja polityczna i gospodarcza nabrzmiewa, czasu jest coraz mniej.

Chapeau bas!

Wyartykułowana przez Krzysztofa J. Wojtasa idea Cywilizacji Polskiej (polacy.eu.org), choć trudna w odbiorze intelektualnym (chyba nie sposób większości z nas nadążyć za erudycją Autora), przemawia na szczęście także na poziomie intuicyjnym.

Przynajmniej do mnie.
W sposób świeży, jasny, oczywisty.

Oprócz podziwu należą się Krzysztofowi wyrazy wdzięczności. Za przeniesienie idei polskości ze sfery niewerbalnej, z formy fragmentarycznych intuicji do obszaru pojęć i relacji, w którym możliwa jest już dyskusja oraz wnioskowanie prowadzące do wskazań praktycznych.

Impresja

Co dla mnie wybija się w cywilizacji polskiej wg K. Wojtasa na czoło?

Wykazanie immanentnej zgodności tego, co polskie, z nauką Chrystusa.

Odcięcie się, obnażenie absurdalności zarzutów "genetycznego antysemityzmu", "nietolerancji", nieprzystosowania Polaków do współczesności i urządzeń zaawansowanej demokracji.

Umocowanie rodziny jako podwalin i wzorca wspólnoty.

A przede wszystkim, wyrażenie wartości indywidualnego istnienia i rozwoju, ograniczonego jedynie miłością jako uniwersalnego źródła, podstawy i postawy polskiej cywilizacji.
Wraz z idącą stąd odpowiedzialnością.

Zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe? Miraż, ożywiony przez pragnienia i tęsknoty wędrowców zmęczonych kolorową pustynią współczesności?
Idea tej klasy może być trudna do dostrzeżenia z poziomu jednostki.
Ale też czasem wydaje się tak oczywista, że aż banalna.

"CP" wersja 2.0

Przygotowywana jest nowa redakcja tekstu "Cywilizacji Polskiej". To bardzo dobrze, ponieważ dotychczasowe ujęcie budziło wątpliwości (hierarchia Praw: Trwania i Miłości; usztywniona, totalna krytyka Kościoła Rzymskokatolickiego). Dla kogoś, kto nie był w stanie samodzielnie w pełni ogarnąć całości zagadnień, naturalna była postawa rezerwy i niepewności. Bo co jest jedynie szczegółem, ornamentem, osobniczą ułomnością perspektywy, która wkradła się do przedstawienia idei? Przecież Autor wobec idei jest narzędziem, kanałem transmisji. A co z budzących wątpliwości kwestii jednak jest istotne? Co jest konieczne, bo bez tego idei zacznie brakować konsekwencji i cała konstrukcja upadnie?

Mam nadzieję, że opracowywana obecnie rewizja tekstu "Cywilizacji Polskiej" pozbawiona będzie tych mankamentów. Że jednoznacznie i w przystępny sposób pokaże, jak polskość jest w nas obecna – jak jest dla każdej Polki i Polaka naturalna, oczywista, pełna życia i blasku.

Do dzieła!

"Cywilizacja Polska" Krzysztofa J. Wojtasa to jedyne pozytywne wskazanie, na jakie się natknąłem.
Bo powszechne jest – zrzędzenie. Na Żydów i demonicznych banksterów. Na agentów. Na brak struktur i niemoc. Obwinianie wszystkich (oprócz siebie) o to, jak jest. I równie groteskowe, co bezcelowe zaklinanie rzeczywistości wskazaniami "jak powinno być".

Oczywiście konieczne jest otwieranie oczu, komunikacja i obieg niezafałszowanej informacji. Bez grożenia, bez straszenia, z przychylnością do ludzi, którzy są skaleczeni oszustwem o którym nawet nie wiedzą – jak to ujął Christophoros Scholastikos.
Ale co jeszcze, na poziomie praktycznym, podpowiada "Cywilizacja Polska"?

Ano to, że każdy już teraz jest sam sobie wodzem i armią. (Przy okazji: czyż Polacy nie są indywidualistami?)
I każdy może podjąć działanie na własną rękę, w ramach swoich możliwości, rozeznania i – pamiętajmy! – biorąc za nie odpowiedzialność.
Nie oglądając się na innych. "Inni" pojawią się w odpowiednim momencie. "Inni" to przecież my.