Cymańszczyzna

Mam nadzieję, że to określenie pewnej postawy politycznej wejdzie na stałe do naszego języka.

Mam nadzieję, że to określenie pewnej postawy politycznej wejdzie na stałe do naszego języka.

Czołowymi przedstawicielami cymańszczyzny w ostatnim okresie byli: Joanna Kluzik Rostowska, Marek Migalski, Paweł Poncyliusz, Bartosz Arłukowicz.

Czym cymańszczyzna różni się od kurestwa? Otóż właściwie niczym, ale za to ładniej brzmi dla co bardziej wrażliwego ucha. Cechą charakterystyczną cymańszczyzny jest dwulicowość. To mówienie co innego o swoim szefie publicznie, a zupełnie coś innego prywatnie. Pan Cymański właściwie jest już trupem politycznym. Nawet jak znajdzie sobie nowego promotora, to ten nowy promotor musi pamiętać, że Cymański w stosunku do jego osoby będzie zachowywał się podobnie jak do Jarosława Kaczyńskiego. Dobrze dziś w „Kawie na ławę” określił Cymańskiego Palikot: Jednego Krzyżaka z Malborka mniej. Przypuszczam, że pan Cymański w kwestii obrony Krzyża również miał dwie postawy – jedna, ta oficjalna, gdzie płomień w oczach i podniesiony do góry palec dawały odpór chamom i prostakom od Palikota, i ta druga prywatna, w której pan Cymański już tak gorliwy nie był, a nawet podejrzewam, że skłonny był do negocjacji ze stroną przeciwną. Tadziu Judasz Cymański musi odejść.