Cel nie uświęca środków.

Na najgłębszym poziomie bycia człowiekiem środek już jest celem, zaś cel środkiem.

Można to wyłożyć także i tak: Droga – z każdym krokiem  postawionym przytomnie – urzeczywistnia się w celu, zaś cel urzeczywistnia się w drodze.

Nie walczymy o pokój, gdyż to sieje ogniska niepokoju. Pokój pojawia się w naszym doświadczeniu, gdy go czynimy –  z wizją i poświęceniem.  Pokój pojawia się, gdy wchodzimy do pokoju.

Nie walczymy z nienawiścią, tym bardziej z mową nienawiści. To nie tworzy pól miłości. Mowę napastliwą, agresywną, obraźliwą, oszczerczą i próżną zwyciężamy milczeniem  lub słowem, które zasiewa nasiona prawdy, dobra i piękna. Takie słowo musi być w niektórych sytuacjach  twarde jak skała, ostre jak miecz, jasne jak słońce i spolegliwe jak woda. Nic na to nie poradzimy.

Walka ze złem – tak samo – daje krótkie złudzenie sukcesu i  krótki odmierza czas do horyzontu unicestwienia.  Uczmy się dobrem wypełniać świat.  To trudne, ale tylko tak wyjdziemy z cienia nigdy nie kończących się walk o to, co i tak utracimy.

Miłość  wypełnia od środka horyzont doświadczenia światłem współczucia i troszczy się o dobro wspólne.  W każdym miejscu i czasie jest w środku siebie, i w każdym  miejscu i czasie mówi urzeczywistnionym celem.