Media Watch i recenzje

Causa Seremet

08/06/2015

896 Wyświetlenia

0 Komentarze

30 minut czytania

Przedmiotowe wystąpienie, zawierające od początku akcenty formalne, dotyczy zarzutu, jaki powinien zostać postawiony Prokuratorowi Generalnemu, który z chwilą jego nominacji podejmuje jawnie działania wbrew obowiązującemu prawu wspólnotowemu, względnie, wprowadzając w błąd opinie publiczną i inne organy władzy i administracji państwowej co do zakresu i rangi procesowej przysługujących obywatelom gwarancji podmiotowych, stronniczo interpretuje znaczenie tych gwarancji dla krajowego porządku prawnego.

Betreff: WG: casus A. Seremet – rzecz o stygmatyzacji i kryminalizacji ofiar przestępstw akceptowanej przez Prokuratora Generalnego

Hamburg, 16.08.2014 r.

Pan

Andrzej Seremet

Prokurator Generalny

Rakowiecka 26/30

02-528 Warszawa*

Dot.: 1. odmowa podporządkowania działań prokuratury normom prawa wspólnotowego,

konwencyjnego i krajowego w sprawie 18 zawiadomień o popełnieniu przestępstwa

przez funkcjonariuszy publicznych i osób związanych z organami wymiaru

sprawiedliwości i prokuratury obszaru apelacji wrocławskiej, kierowanych od dnia

19 czerwca 2002 r. na adres poczty elektronicznej Prokuratora Generalnego.

skutki podjętej z naruszeniem norm prawa wspólnotowego, konwencyjnego i

krajowego, decyzji Prokuratora Generalnego z dnia 08.04.2014 r. w sprawie o

sygn.: PG IV KSK 115/13, prowadzące do bezprawnego pozbawienie wolności

Pani Danuty M. Gaszewskiej – osoby nieuleczalnie chorej, stanowiące

zapowiedź wywołania zdarzeń skutkujących gwałtownym i zaplanowanym

pogorszeniem stanu zdrowia organizmu, natychmiastowym brakiem kontroli nad

funkcjonowaniem podstawowych organów podtrzymujących życie, a wiec utratą

życia, poprzez pozbawienie dostępu do przepisanych leków, specjalistycznej opieki

medycznej i odmowę dostępu do dietetycznego pożywienia, tj. realizacje wcześniej

ujawnionego planu, przewidującego wykonanie uzgodnionej pierwotnie przez

sędziów i prokuratorów z obszaru apelacji wrocławskiej decyzji z dnia 29.07.2000 r.

o śmierci świadka Sejmowej Komisji Śledczej ds. PKN Orlen SA

i w śledztwach prowadzonych min. poza granicami kraju – w sposób

zlecony ostatnio przez prokuratorów obecnej Prokuratury Generalnej, Krajowej Rady

Prokuratury i sędziów Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, tj. przez osoby ponownie

wskazane w tekstach osiemnastu zawiadomień przesłanych na adres poczty

elektronicznej Prokuratora Generalnego i adresowanych do niego osobiście.

błędne i sprzeczne z obowiązującymi przepisami art. 7, art. 8, art. 9, art. 91 ust. 1,

art. 2, art. 183 art. 190 ust. 1, ust. 4 Konstytucji, postanowieniami Konwencji z dnia 4

listopada 1950 r. i przywołanymi w zawiadomieniach wyrokami ETPCz, wyrokami

TSUE, postanowieniami TWE i TFUE, decyzje Prokuratora Generalnego naruszające

porządek prawny państwa członka Unii Europejskiej i jego obowiązki w zakresie

ochrony ofiar przestępstw przed kryminalizacja i wiktymizacja, tj. przed zagrożeniami

i odwetem ze strony przestępczości zorganizowanej.

współdziałanie Prokuratora Generalnego w nielegalnych, w świetle obowiązującego

prawa wspólnotowego, czynnościach procesowych prowadzących do stygmatyzacji i

kryminalizacji ofiar przestępstw zagrożonych skutkami działań zorganizowanych grup

przestępczych, poprzez odmowę podjęcia czynności nakazanych przez prawo

wspólnotowe i, do których podjęcia jest on bezwzględnie zobowiązany, przez uchwały

składu siedmiu sędziów Sadu Najwyższego.

A zatem zarzut powinien się koncentrować na źródłach kryminogennej bezczynności Prokuratora Generalnego.

Chcąc uniknąć powtórzenia kilkuset stron tekstu, który powinien być przynajmniej pasywnie znany Prokuratorowi Generalnemu i jego podwładnym, przypominam jednocześnie, że za treścią zawiadomień, które ten tekst wypełniały, nie dochodziło ze strony PG do podejmowania żadnych decyzji, które byłyby zgodne z obowiązującym prawem wspólnotowym i krajowym.

Treść tych zawiadomień, przesyłanych od 19.06.2012 r. na adres elektroniczny Prokuratora Generalnego, jest znana Kancelarii Sejmu, Ministrowi Obrony Narodowej, Ministrowi Finansów i kilkudziesięciu prokuraturom w całym kraju.

Dysponuje w tym zakresie dowodami wejść ze strony wyżej określonych urzędów na strony internetowe, na których te zawiadomienia i załączane do nich dowody były publikowane.

A wiec formułując zarzut wymieniony powyżej w pkt. 1 wystąpienia, chcę z calą mocą podkreślić, że praktykowane od początku przez Prokuratora Generalnego działania, dla których on znalazł uzasadnienie w przepisie § 122 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 marca 2010 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury, stanowią przykład czynności niezgodnych z obowiązującym prawem wspólnotowym i konwencyjnym.

Odpowiednio do obowiązku ustanowionego dla każdego państwa członkowskiego, Polska jest takim państwem od co najmniej 1993 r., zastosowanie ma przede wszystkim prowowspólnotowa wykładnia aktów prawnych za treścią art. 249 TWE, co oznacza przede wszystkim obowiązek stosowania się do wyroków TSUE : C-148/78, C-106/89, C-91/92 i C-280/13.

Ponieważ za każdym razem, zawiadomienia, których treść jest teraz dostępna publicznie, dotyczyły przestępczości zorganizowanej, to decyzje Prokuratora Generalnego, odnoszące się do wniosków o ściganie karne wskazywanych sprawców, powinny były być uzasadniane tylko i wyłącznie w oparciu o normy procesowe wywodzące się z Decyzji Ramowej Rady 2001/220/WSiSW z dnia 15 marca 2001 r. w sprawie pozycji ofiar w postępowaniu karnym i z Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r. ustanawiającej normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw oraz zastępującej Decyzje Ramowa Rady 2001/220/WSiSW.

Po stronie Prokuratora Generalnego występuje co najmniej od 2001 r. obowiązek znajomości treści ww. aktów prawnych i zasad wprowadzonych treścią postanowień Konstytucji w art. 7, art. 8, art. 9, art. 91 ust. 1, ust. 2 i postanowień Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z dnia 4 listopada 1950 r. art. 1, art. 5, art. 6, art. 13, art.14.

Z tych samych powodów Prokurator Generalny ma także zawsze obowiązek skrupulatnego zbadania sprawy zgodnie z wymogami Konwencji Strasburskiej ( Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r.) – Wyrok Wielkiej Izby ETPCz z dnia 3 października 2006 r., skarga nr 543/03, § 32 i to nie tylko w kierunku przypomnianego nakazu, o którym ponownie przypomniał Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z dnia 26 czerwca 2014 r. sygn. akt I KZP 14/14, ale tez, i w odniesieniu do treści składanych zawiadomień nawiązujących do uchwały siedmiu sędziów SN z dnia 18 grudnia 2014 r. sygn. akt I KZP 19/13 , z uwagi na przedmiotową treść tych zawiadomień i dołączonych do nich dowodów wskazujących na popełnianie, w sposób zorganizowany, czynów wymienionych w art. 299 § 5 i § 6 kk. – vide: „pranie brudnych pieniędzy” i transfer gigantycznych kwot na zagraniczne konta.

W tle postawionego zarzutu znajduje się uprawniona konstatacja, że Prokurator Generalny działa nadal przeciwko obowiązującemu prawu, odsyłając wnoszone zawiadomienia do prokuratur rejonowych nie uprawnionych w ogóle do prowadzenia postępowań w sprawach dotyczących krajowej i międzynarodowej przestępczości zorganizowanej.

W tym miejscu czuję się uprawniony do poinformowania Prokuratora Generalnego, że w najbliższym czasie zostanie on wezwany przez inne wspólnotowe organy śledcze do wyjaśnienia, dlaczego przez okres czterech lat nie podjął działań nakazanych przez Decyzje Ramowa Rady z dnia 2001/220/WSiSW i Dyrektywę PE i Rady 2012/29/UE.

Już na wstępie trzeba podkreślić, że jego zachowanie w tej sprawie jest z gruntu błędne, albowiem generalnie obowiązuje zasada, że organy państwa członkowskiego nie mogą tłumaczyć swojej bezczynności brakiem implementacji dyrektywy w terminie. Powołane wyżej akty prawne i wyroki sadowe ETPCz obowiązują od chwili ich ogłoszenia w dzienniku urzędowym UE – vide: art. 1, art. 44 i art. 46 Konwencji Strasburskiej.

Rozwijając zarzut postawiony w pkt. 2 wystąpienia, należy dokonać uzupełniająco odesłania do treści decyzji Prokuratora Generalnego z dnia 08.04.2014 r. i odpowiedzi na nią z dnia 25.04.2014 r. oraz treści wniosku Pani Danuty M. Gaszewskiej z dnia 15.07.2014 r. mającego umocowanie w wyroku Wielkiej Izby ETPCz z dnia 3 października 2006 r., skarga nr 543/03, § 32, i w Zaleceniu / Recommendation No. (2000) 2 z dnia 19 stycznia 2000 r. Komitetu Ministrów dla państw członkowskich w sprawie ponownego rozpatrywania lub wznawiania pewnych spraw na poziomie krajowym na wskutek wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, oraz Zalecenia CM / Recommendation No. (2008)2 z dnia 6 lutego 2008 r. Komitetu Ministrów Rady Europy dla państw członkowskich dotyczącego skutecznej zdolności krajowej do szybkiego wykonywania wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

Dotychczasowe postępowanie Prokuratora Generalnego w sprawie kierowanych do niego zawiadomień i wniosków, które można znaleźć w PG pod sygnaturami: PG IV KSK 115/13, PG IV KSK 1814/13, PG II Dsa 185/12, PG II Dsa 111/14 i inne, jest dowodem na to, że Prokurator Generalny nie zna w ogóle prawa wspólnotowego.

Stanowisko takie zaprezentował ponownie w dniu 26 czerwca 2014 r. występując z próbą uniemożliwienia podjęcia przez Sad Najwyższy uchwały, odpowiadającej skutkom wym. wyżej decyzji, podejmowanych przez Komitet Ministrów Rady Europy i linii orzeczniczej Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

Po opływie dwóch miesięcy od uchwały składu siedmiu sędziów SN z dnia 26 czerwca 2014 r. I KZP 14/14, i po upływie 9 miesięcy od daty podjęcia przez skład siedmiu sędziów SN w dniu 18 grudnia 2013 r., I KZP 18/13, innej uchwały, mającej tutaj podstawowe znaczenie karno-procesowe, Prokurator Generalny nie czuje się związany stanowiskiem Sadu Najwyższego, mającym za każdym razem range zasady prawnej.

Dla przypomnienia i podkreślenia znaczenia stanowiska SN dla przywrócenia w końcu podstawowych praw procesowych, przysługujących także Pani Danucie M. Gaszewskiej od początku, tj. od chwili wystąpienia w dniu 07.06.2000 r. z pierwszym zawiadomieniem do organów prokuratury, należy zaznaczyć, iż uchwala Sadu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2014 r. wprowadza na stałe do krajowego porządku prawnego zasadę, która brzmi:

„Potrzeba” wznowienia / postępowania / , o której mowa w art. 540 § 3 k.p.k., może dotyczyć nie tylko postępowania w sprawie, do której odnosi się rozstrzygnięcie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka o naruszeniu Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, ale także do innych postępowań karnych, w których zaistniało naruszenie postanowień Konwencji tożsame w układzie okoliczności faktycznoprawnych do stwierdzonego w orzeczeniu tego Trybunału wydanym przeciwko Polsce”.

Prokurator Generalny, nie znając w pierwszym rzędzie prawa wspólnotowego i ignorując zasady przyjęte przy tworzeniu instytucji prawnych Rady Europy, zachowuje się jak przedstawiciel innej pozapaństwowej struktury. Należy powiedzieć, że niebezpiecznej dla dalszego bytu tego Państwa w ogóle.

Mam nadzieję, że wkrótce będę miał możliwość szerzej i wobec uprawnionych organów innego państwa, wypowiedzieć się właśnie na temat działalności Prokuratora Generalnego i osób, które są beneficjentami jego niezgodnej z obowiązującym prawem działalności.

Odnosząc się do stanu faktycznego wywołanego skutkami bezczynności Prokuratora Generalnego w sprawie kierowanych przeze mnie i Panią Danutę M. Gaszewską do niego zawiadomień i wniosków, chcę podkreślić, że doprowadził on już do bezprawnego pozbawienia wolności Pani Danuty M. Gaszewskiej i czynnie uczestniczy w działaniach doskonale mu znanych osób, które są zajęte „wykonywaniem dalszych zabójstw na zlecenie”.

Odmawiając Pani Danucie M. Gaszewskiej „skrupulatnego zbadania sprawy zgodnie z wymogami Konwencji”, tj. wniosku o wystąpienie ze skarga kasacyjną w sprawie wyroku SR dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu, sygn. akt XII K 648/06, i równocześnie ignorując uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2014 r., I KZP 14/14, doprowadził do wykonania bezprawnej decyzji tego Sądu, pozwalającej na pozbawienie wolności osoby, której odmówiono dostępu do sądu i prawa do obrony, bardzo ciężko chorej, cierpiącej na nieuleczalną chorobę, której w każdej chwili grozi śmierć.

Szczegóły znalazły opis we wniosku skierowanym przeze mnie, jako przedstawiciela ustawowego Pani Danuty M,. Gaszewskiej, o zarządzenie obligatoryjnie przerwy w obywaniu kary pozbawienia wolności, która mogła zostać orzeczona tylko w warunkach celowej bezczynności Prokuratora Generalnego.

W „państwie prawa” taki wniosek, z urzędu, powinien spotkać się z zainteresowaniem organów ścigania. Ponieważ w części jego uzasadnienia zawarte są też zarzuty podniesione wcześniej przeze mnie i Panią Danutę M. Gaszewską w zawiadomieniach kierowanych do Prokuratora Generalnego z dniem 23 i 29 maja 2014 r., wskazujących na „popełnienie przestępstw” przez sędziów Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu i innych sędziów z obszaru apelacji wrocławskiej.

W państwowopodobnej strukturze, której wyrazicielem stał się Prokurator Generalny, zawiadomienia z dnia 23 i 29 maja br., posłużyły za przyczynę podstępnie przeprowadzonej na polecenie Prokuratora Generalnego i w uzgodnieniu z Prokuratura Apelacyjna w Krakowie operacji zatrzymania Pani Danuty M. Gaszewskiej, a następnie w warunkach zarządzonego braku lekarstw i dostępu do specjalistycznej opieki zdrowotnej, stały się okazją do „przekonwojowania” jej przez trzy Komendy Policji, trzy Areszty Śledcze i „osadzenia” w Zakładzie Karnym w Grudziądzu, w „rygorze zaostrzonym”, gdzie doznała kolejnego już ataku/szoku anafilaktycznego, będącego następstwem braku diety i ostrej dychawicy oskrzelowej.

Bez dostępu do leków, które jej odebrano i do lekarzy, którzy sprawowali do tej pory stałą opiekę medyczną , prawdopodobieństwo wystąpienia trwałych uszkodzeń organizmu, prowadzących do utraty zdolności chodzenia, mówienia, pogłębiającego się paraliżu całego ciała i w końcu śmierci Pani Danuty M. Gaszewskiej, jest bardziej niż prawdopodobne.

Tym bardziej, że taki jest finalny cel podjętych za zgodą Prokuratora Generalnego działań.

Prokurator Generalny oddając w ręce „zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym” los świadka i pokrzywdzonej Pani Danuty M. Gaszewskiej, oczywiście zadbał, przez swoją intencjonalną bezczynność, także o bezkarność osób podejmujących przestępcze działania, a jednocześnie odebrał skutecznie możliwość odwołania się przez Panią Gaszewską i przez jej przedstawiciela do zasad ujętych w Zaleceniu / Recommendation No. R (98)7 Komitetu Ministrów Rady Europy dla państw członkowskich w sprawie etycznych i organizacyjnych aspektów opieki zdrowotnej w wiezieniu, przyjętych w dniu 8 kwietnia 1998 r. podczas 627 posiedzenia przedstawicieli ministrów.

Wykluczył, nie odpowiadając na zawiadomienia kierowane do jego przedstawicieli, prawo do powołania się Pani Danuty M. Gaszewskiej na inny akt prawny Unii, uzgodniony jako Zalecenie / Recommendation No. (2006)2 Komitetu Ministrów Rady Europy do państw członkowskich Rady Europy w sprawie Europejskich Reguł Więziennych, przyjęte przez Komitet Ministrów w dniu 11 stycznia 2006 r. na 952 posiedzeniu delegatów.

W chwili kiedy niniejsze wystąpienie dotrze na adres poczty elektronicznej Prokuratora Generalnego, Pani Danuta M. Gaszewska, zgodnie z wytycznymi prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie p. M. Kuzar-Kot i jej przełożonego prokuratora Janusza Śliwy, który w 2005 r. uniemożliwiając ujawnienie skutków działalności „Operacji Grafit” wystąpił min. przeciwko decyzji Generalstaatsanwaltschat Hamburg domagającej się przyznania Pani Danucie M. Gaszewskiej ochrony policyjnej, będzie dalej pozbawiona leków, dostępu do specjalistycznej opieki medycznej i pożywienia, pozwalającego na kontynuowanie przepisanej przez lekarzy diety bezmlecznej.

Będzie „piła wodę z kranu” i odżywiała się resztkami „placków ryżowych” nabytych w więziennej kantynie.

Do postawienia Prokuratorowi Generalnemu zarzutu wymienionego w pkt. 3 niniejszego wystąpienia, upoważnia mnie przede wszystkim treść jego wystąpienia w dniu 24 kwietnia 2014 r. i stanowisko zaprezentowane przez niego w dniu 26 czerwca 2014 r. w trakcie posiedzenia Sądu Najwyższego, poprzedzającego podjecie uchwały w składzie siedmiu sędziów SN o treści już wyżej cytowanej.

W obu przypadkach Prokurator Generalny wykazał się dramatyczną nieznajomością reguł prawa wspólnotowego i linii orzeczniczej Trybunału Sprawiedliwości oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

W szczegółach znalazło to odbicie w pismach kierowanych przez Panią Danutę M. Gaszewską i jej ustawowego przedstawiciela do Prokuratora Generalnego po dniu 25 kwietnia br., na które do dnia dzisiejszego brak jest odpowiedzi.

Prokurator Generalny nie zareagował także na wniosek z dnia 15.07.2014 r. uznając prawdopodobnie, że jest zwolniony z tego obowiązku, po tym jak został poinformowany, że operacja pozbawienia wolności Pani Danuty M. Gaszewskiej w dniu 02.07.2014 r. i będąca w toku operacja pozbawienia jej życia, współprowadzona przez Prokuraturę Apelacyjną w Krakowie, na polecenie Marka Staszaka – prokuratora Prokuratury Generalnej, Edwarda Zalewskiego – Przewodniczącego Krajowej Rady Prokuratury, Jerzego Skorupki – sędziego SA we Wrocławiu, Wiesława Strózika – b. funkcjonariusza WSW/WSI, Sławomira Górnickiego – Z-cy Dyrektora Departamentu Postępowań Przygotowawczych PG, Andrzeja Matejuka b. Komendanta Głównego Policji i innych, znajduje się w stadium końcowym.

W miejsce opisu dalej pogłębianych źródeł uzasadnienia zarzutu postawionego w pkt. 3 niniejszego wystąpienia, należy generalnie wskazać na potrzebę przyswojenia sobie w oryginale treści wymienionych w tym punkcie przepisów i całości postanowień Decyzji Ramowej Rady 2001/220/WSiSW wraz z pełnym tekstem Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE.

Zawarte są tam odpowiedzi na pytania dotyczące przestępczego celu praktykowanego generalnie przez organy prokuratury procesu „stygmatyzacji”, „kryminalizacji” i „wiktymizacji” ofiar, któremu, na drodze „karnoprocesowej”, towarzysza stany planowo i odgórnie zalecanej bezczynności, przechodzącej w stany gwarantowanej bezkarności – „odwracane śledztwa” i „areszty wydobywcze” to tylko zbyt łatwo dostrzegane przykłady – ze strony jednostek organizacyjnych prokuratury reprezentowanej przez Prokuratora Generalnego – czyli przez nikogo, zamykające ofiarom przestępstw drogę do wszczęcia procedury „sprawiedliwości naprawczej” i uzyskania dostępu do profesjonalnie zabezpieczonej, a przez przepisy wspólnotowe i konwencyjne gwarantowanej, ochrony praw ofiary przestępstwa i członków jego najbliższej rodziny.

Ponawiając zatem w pkt. 4 zarzut działania Prokuratora Generalnego in concreto przeciwko postanowieniom Dyrektywy PE i Rady 2012/29/UE i przepisom Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r., a tym samym wyrokom i uchwałom TSUE, ETPCz oraz Sadu Najwyższego, mam na myśli stronnicze i autorskie wystąpienie Prokuratora Generalnego przeciwko postanowieniom Dyrektywy zawartym w pkt. 9, 19, 22, 25, 34, 37, 40, 41, 46, 48, 52, 53, 54, 55, 56, 58, 61, 63, 66 oraz w art. 1, art. 2 pkt 1 lit. a, lit. d, art. 3 pkt 1, art. 8 pkt 5, art. 9, art. 10 pkt 1, art. 11 pkt 4, art. 13, art. 14, art. 15, art. 18, art. 20, art. 22, art. 23 pkt 2 lit. b i lit. c, art. 25, art. 31.

Wskazując na obowiązek państwa polskiego i reprezentujących go organów administracji państwowej stosowania bezpośrednio przepisów wspólnotowych i konwencyjnych, zapisany w tekście Konstytucji i w aktach stowarzyszeniowych, zarzucam Prokuratorowi Generalnemu in concreto podejmowanie działań wymierzonych przeciwko Zaleceniu / Recommendation No (2002) 2 z dnia 19 stycznia 2000 r. i Zaleceniu / Recommendation No (2008)2 z dnia 6 lutego 2008 r. oraz przeciwko wyrokom Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, a w szczególności wyrokowi ETPCz z dnia 17 października 2006 r., skarga nr 52967/99, wyrokowi Wielkiej Izby ETPCz z dnia 3 października 2006 r., skarga nr 543/03, § 32, wyrokowi Czwartej Sekcji ETPCz z dnia 3 listopada 2009 r., skarga nr 11300/03, wyrokowi Czwartej Sekcji ETPCz z dnia 19 maja 2009 r., skarga nr 18353/03 oraz występowanie przeciwko uchwałom składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2013 r. , sygn. akt I KZP 19/13 i z dnia 26 czerwca 2014 r. sygn. akt I KZP 14/14.

W tym stanie rzeczy, wobec bezczynności Prokuratora Generalnego co do zasady, względnie pozorowania przez niego czynności procesowych, sprowadzanych celowo do sprzecznych z obowiązującym prawem decyzji, skutkujących nie uzasadnionym upływem czasu w sytuacji, w której jednocześnie podejmowane są z jego udziałem działania niezgodne z prawem, mające doprowadzić do pozbawienia Pani Danuty M. Gaszewskiej dostępu do sądu w ogóle – w rozumieniu art 6 Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r. – i wywołania u niej na stale zmian chorobowych organizmu, mogących nagle doprowadzić do jej śmierci, niniejsze wystąpienie, korzystając z udzielonego mi pełnomocnictwa, kieruje w pierwszym rzędzie do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i do Ministra Sprawiedliwości.

Ze względów formalnych, niniejsze zawiadomienie zostanie także niezwłocznie przekazane na adres poczty elektronicznej Prokuratora Generalnego. W tym jednak przypadku, bez oczekiwania jednak z mojej i Pani Danuty M. Gaszewskiej strony, na zajęcie przez niego, albo w jego imieniu np. przez prokuratora Sławomira Górnickiego – o nim wcześniej w tekście niniejszego zawiadomienia – w sposób procesowy, tzn. w terminie, stanowiska wobec stawianych w zawiadomieniu zarzutów.

Nie spodziewam się, ze dostrzeże on swoja role jako osoby aktywnie uczestniczącej w realizacji przykładowo wskazanych wyżej czynów przestępczych i zachowań jawnie bezprawnych, dla której charakterystyki właściwa definicje w „teoretycznie istniejącym państwie prawa” zlokalizowano w zapisie art. 18 § 3 in fine kk, uznając, ze „odpowiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego niepopełnienie”.

Prokurator Generalny ma szczególny obowiązek sprzeciwienia się „praniu brudnych pieniędzy”, „drenażu krajowego rynku kapitałowego”i nie mniej szczególnie jest przez ustawy zobowiązany do przestrzegania uchwal składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego, będących uzupełnieniem prawa wspólnotowego i konwencyjnego, w postaci jw.

Zamiast tego obserwować można narastający pozaustawowy proces kreowania dewiacji „karnoprocesowych”, jak „odwracane śledztwa” i „areszt wydobywczy”, zezwalających na ukierunkowaną „stygmatyzację” ofiar przestępstwa, często prowadzącą również do fizycznej likwidacji tych ofiar, które występując jako świadkowie i pokrzywdzeni, stają się zagrożeniem dla dalszego istnienia coraz bardziej profesjonalnie działających grup przestępczych, kontrolowanych przez „międzynarodową przestępczość”, w szeregach których prawie zawsze występują krajowi sędziowie i prokuratorzy, lub członkowie ich rodzin.

Andrzej M. Czyżewski