Bóg najwyższym wzorem.

  Czy warto więc szukać wzoru mniejszego niż Bóg, gdy chcemy podążać ścieżką naśladowania? Bóg jako urodzajne pole wszystkich możliwości byłby najbardziej doskonałym wzorem do naśladowania, bo niósłby w sobie i wnosiłby w nasze życie największy potencjał twórczości i wolności, największą miłość i nadzieję. Kiedy Bóg stanie się dla nas wzorem do naśladowania? Nie stanie się ani tak po prostu, ani automatycznie. Najpierw musimy zrobić kilka kroków w Jego kierunku. Krok pierwszy: Wchodzisz w ciszę. To luka pomiędzy myślami, przez którą przebija się prześwit światła rozsadzającego od wewnątrz i od zewnątrz poczucie twojej odrębności. Pojawia się nowy smak jedności wibrującej w wszechobecnym świetle, a Ty uczysz się rozmowy ze światłem, bycia światłem. Krok drugi: Wchodząc w ciszę, zasiewasz ziarna konkretnych pragnień. Z […]

Czy warto więc szukać wzoru mniejszego niż Bóg, gdy chcemy podążać ścieżką naśladowania? Bóg jako urodzajne pole wszystkich możliwości byłby najbardziej doskonałym wzorem do naśladowania, bo niósłby w sobie i wnosiłby w nasze życie największy potencjał twórczości i wolności, największą miłość i nadzieję.

Kiedy Bóg stanie się dla nas wzorem do naśladowania? Nie stanie się ani tak po prostu, ani automatycznie. Najpierw musimy zrobić kilka kroków w Jego kierunku.

Krok pierwszy:

Wchodzisz w ciszę. To luka pomiędzy myślami, przez którą przebija się prześwit światła rozsadzającego od wewnątrz i od zewnątrz poczucie twojej odrębności. Pojawia się nowy smak jedności wibrującej w wszechobecnym świetle, a Ty uczysz się rozmowy ze światłem, bycia światłem.

Krok drugi:

Wchodząc w ciszę, zasiewasz ziarna konkretnych pragnień. Z intencją konkretnych owoców.

Krok trzeci:

Troszczysz się o podlewanie ciszy poprzez medytację i modlitwę. Pozwalasz ziarnom wykiełkować pod osłoną nocy, bez przywiązania do rezultatów.

Krok czwarty:

Troszczysz się o ciszę w tobie, chwila po chwili. Uczysz się wyrażać ciszę poprzez działanie i niedziałanie. W ten sposób pozwalasz, żeby wszechświat zaczął wypełniać formy, skryte w potencjałach ziaren, energiami życia.

Gdy Bóg będzie wzorem, małostkowe pragnienia ego zaczniemy traktować jak chwasty w ogrodzie, jak wirusy zakłócające hologramy całości. Wzrastać będą te drzewa, które nauczyły się słyszeć słowa: proszę, dziękuję, przepraszam.