Bo od osłów duch ziemi nie przyjmie sztandaru sensu.

To nie przelewki. Buczę sobie i buczę – razem z buczkami.
Las rośnie i rośnie. My niezadowoleni, my niepokonani – będziemy
Grabarzami na pogrzebie tej trumny a pod tronami z taczkami.
Będziemy buczeć nieznośniej i głośniej. Nie ustaniemy.

 Buczę sobie i buczę. Przynajmniej już nie mruczę – pod nosem.

 Pełnym głosem rzec trzeba –  władza pcha nas  do piekła.

Bez złości i  bezsilności pobuczymy sobie głośniej, nieznośniej.

To  nie przelewka. Banda na przewał – i woła o pomstę do nieba.

Pobuczymy sobie przy każdej sposobności

Na osobności i na placach – przeciw salonom  cweli

Z telewizorów walących bąkami smrodu  w mózgi obywateli

I nasza planeta powróci do naszych dzieci.

To nie przelewki. Buczę sobie i buczę – razem z buczkami.

Las rośnie i rośnie. My niezadowoleni, my niepokonani – będziemy

Grabarzami na  pogrzebie tej trumny a pod tronami z taczkami.

Będziemy buczeć nieznośniej i głośniej. Nie ustaniemy.

Aż wywieziemy ostatnie gówno poza skraj lasu

I  poczujemy w dłoniach smak owoców  ziemi

Bez koryt świńskich obyczajów w liniach czasu

Liczcie się – jesteśmy. Będziemy niezwyciężeni.

Zaczyna się buczenie bez precedensu

Solidarne i ofiarne

Odważne i poważne

Mądre i potrzebne

Cenne i bezcenne.

Cień łajdaków nie będzie rządził ciałem narodów

A  od osłów duch ziemi nie przyjmie sztandaru sensu

Nadchodzi  solidarność bez  precedensu

Od Warszawy do Brukseli, od Waszyngtonu do Pekinu

Pobudujemy  wzór architektury świata z odrzuconych  kamieni węgielnych.