Barham a sprawa polska

25 listopada 1941 roku Oberleutnant zur See Hans – Dietrich von Tiesenhausen wydając komendę :TORPEDO… LOS! nie miał pojęcia, że łańcuch zdarzeń, jaki właśnie rozpoczął, stanowi ilustrację słów pewnego stalinowskiego zbrodniarza. Ale po kolei….

 

1.

 

Tuż przed wybuchem I wojny światowej wyścig zbrojeń na morzach przejawiał się nie tylko w ilości posiadanych okrętów.

Tu flota brytyjska była ciągle na przedzie.

Jednak wyścig nie obejmował jedynie ilości.

Ważna była także jakość.

A tu Japonia dysponowała największym okrętem liniowym świata, na dodatek zbudowanym i wyposażonym w stoczniach brytyjskich (krążownik liniowy Kongo), i uzbrojonym w armaty 14 – calowe (356 mm). Działa o tym samym kalibrze zaczęli wprowadzać Amerykanie (pancernik Texas). Brytyjskie pancerniki natomiast przenosiły działa o największym kalibrze mniejszym o pół cala (343 mm). W tej sytuacji zapadła decyzja wybudowania najpotężniejszych okrętów I wojny światowej – 4 pancerników typu Queen Elizabeth. Były one uzbrojone w działa 15 – calowe (381 mm). Piąty okręt serii, Malaya, został w całości ufundowany przez Federację Państw Malajskich.

31 października 1914 roku został zwodowany 4 okręt serii – Barham.

 

2.

 

Konferencja waszyngtońska z 1922 roku zamroziła zbrojenia na morzu. W efekcie zamiast wodować nowe pancerniki trzeba było modernizować stare. Do wybuchu II wojny światowej Barham „przytył” ok. 3.500 ton.

Jego wojenna aktywność to akwen Morza Śródziemnego. Od bombardowania floty francuskiej pod Mers el Kebirdo walk z flotą włoską (Matapan, Trypolis, Kreta).

25 listopada trafiony salwą trzech torped wystrzelonych przez U-331 (Oberleutnant zur See v. Tiesenhausen) po 4 minutach rozerwany eksplozją komór amunicyjnych ginie z większością załogi (ponad 2/3).

Admiralicja brytyjska postanowiła utajnić zatonięcie okrętu.

Byłby to już drugi wielki okręt utracony w 1941 roku w starciu z Niemcami (24 maja 1941 roku zginął największy okręt wojenny świata – Hood).

 

3.

 

Admiralicja brytyjska miała już pewna wprawę w utajnianiu tego rodzaju informacji. Oto 27 października 1914 roku II eskadra pancerników Royal Navy odbywała ćwiczenia artyleryjskie u wybrzeży Irlandii. Kwadrans przed 9 na małą minę postawioną przez pomocniczy krążownik niemiecki Berlin (dawny statek pasażerski) wszedł najnowocześniejszy brytyjski pancernik Audacious. Mimo akcji ratunkowej okręt zatonął.

Była to największa strata floty brytyjskiej podczas I wojny światowej.

Oficjalny komunikat wydany został dopiero po wojnie, w 1919 roku.

Po podpisaniu traktatu pokojowego.

 

 

4.

 

Dopiero teraz zaczyna się naprawdę nasza historia..

Pod koniec listopada 1941 roku w trakcie jednego z seansów spirytystycznych do uznawanej za medium Helen Duncan podeszła zapłakana kobieta i poprosiła o jakąkolwiek informację o synu, marynarzu na Barhamie.

Od pewnego czasu przestała otrzymywać od niego korespondencję.

Wg naocznych świadków Helen Duncan usiadła na krześle, oczy jej zawiązano opaską.

Po chwili z nosa i ust Duncan zaczęła wydobywać się jakaś mgła, która po chwili przybrała zarys postaci… marynarza.

– Zatopili nasz okręt. Barham zatonął.

 

5.

 

Powtórzmy raz jeszcze.

Kilka dni po zatopieniu Barhama wiadomość o tym została podana nie przez władze, ale przez ezoteryczkę.

Niemcy, wskutek zbiegu okoliczności (atak eskorty na U-331 zmusił ją do głębokiego zanurzenia, które to uniemożliwiło załodze zaobserwowanie skutków ataku) dowiedzieli się o swoim zwycięstwie dopiero dwa miesiące później.

Z komunikatu brytyjskiego.

 

6.

 

Ujawnienie przez Helen Duncan tajnej początkowo informacji spowodowało poinformowanie członków rodzin poległych marynarzy.

Przez władze.

Z zastrzeżeniem, że informacja ta jest poufna.

Dopiero pod koniec stycznia 1942 roku Admiralicja wydała oficjalny komunikat (27 stycznia 1942 roku).

 

7.

 

Pozostał jednak casus Helen Duncan.

Skoro informacja podana przez nia była prawdziwa, a wykluczono, by mogła dotrzeć do niej za pośrednictwem świadków zdarzenia czy też samej Admiralicji, wniosek mógł być tylko jeden.

Helen Duncan była niemieckim szpiegiem.

Jednak postawienie jej na początku 1944 roku przed sądem okazało się być blamażem dla służb specjalnych Wielkiej Brytanii.

Sędzia odrzucił wszystkie zarzuty aktu oskarżenia.

 

8.

 

Pozostawienie Helen Duncan na wolności mogło grozić ujawnieniem kolejnych planów aliantów.

Przecież dzisiaj już wiadomo, że gdyby Niemcy znali miejsce desantu (6 czerwca 1944 r. – D – Day), to w ciagu pierwszych 48 godzin mogli odeprzeć atak aliantów. Feldmarszałek Rommel dysponował mocno zaprawionymi siłami, a czołgi niemieckie nie miały po stronie alianckiej godnych przeciwników (80% strat panzerwaffe na froncie zachodnim to wynik działań lotnictwa sprzymierzonych).

A gdyby tak w czasie seansu Duncan ujawniłaby coś, co pozwoliłoby przewidzieć miejsce uderzenia?

 

9.

 

Los Helen Duncan w tym momencie był już przesądzony.

Tym razem została oskarżona na podstawie pochodzącego z 1735 roku Witchcraft Act.

I skazana na całe 9 miesięcy pozbawienia wolności.

 

10.

 

Efekt został osiągnięty.

Helen Duncan wyszła na wolność praktycznie już po zakończeniu wojny w Europie.

 

11.

 

I przy okazji stała się ostatnią europejską czarownicą skazaną wyrokiem sądu.

Co prawda racjonaliści redagujący wikipedię usiłują nam wmówić, że nie została skazana za uprawianie czarów, ale za oszukańcze praktyki, mające wywołać u ludzi przekonanie, że kontaktuje się ona ze światem duchów.

Jednak i oni nie potrafią wytłumaczyć, skąd Helen Duncan wiedziała o zatonięciu HMS Barham niespełna tydzień po tragedii.

Nie potrafią także wskazać innych skazanych na podstawie tego samego Witchcraft Act nie tylko w XX wieku, ale nawet w XIX.

Stara zasada prokuratora Wyszyńskiego pokaż mi człowieka, a znajdę paragraf okazała się ponadustrojowa.

 

12.

 

No dobrze, a co my mamy z tym wspólnego?

Nic.

A raczej tylko tyle, że mechanizm wynajdywania przepisów prawnych dla doraźnych celów to również polska rzeczywistość po roku 2000.

I wcześniej.

 

9.04 2012