Postulat przywrócenia Walentynowicz do pracy w stoczni, zwolnionej za działalność związkową 8 sierpnia 1980 r., był pierwszym z 21 żądań stoczniowców. Dziś, w 32 lata od Sierpnia, w zapomnienie odchodzi jednak inny epizod ze strajku. 16 sierpnia, gdy Lech Wałęsa zakończył protest po zgodzie kierownictwa zakładu na spełnienie postulatów socjalnych, robotnicy zaczęli opuszczać zakład. Wtedy Walentynowicz z nieżyjącą już Aliną Pieńkowską, również współzałożycielką WZZ i z innymi kobietami doprowadziły do wznowienia protestu, zamykając bramę. Tak Anna Walentynowicz wspominała tę chwilę w rozmowie ze Zbigniewem K. Rogowskim zatytułowanej „Apokaliptyczny cień Lecha Wałęsy”: Gdyby wtedy strajk został wygaszony, pewnie nieprędko doszłoby do sytuacji, w której narodziłaby się przyszła „Solidarność”. Jeśliby się w ogóle narodziła. Tu wspomnę, że strajk protestacyjny w mojej i Wałęsy obronie zainicjował Piotr Maliszewski, którego nazwiska nigdzie Pan nie zobaczy, młody robotnik z Lidzbarka Warmińskiego, w czym mu dopomógł stoczniowiec Bogdan Felski. To nie był Wałęsa! On się włączył dopiero trzeciego dnia i zaraz strajk zakończył. Owego trzeciego dnia, po pokrzykiwaniach Wałęsy o rozejściu się do domów, dostrzegłam go siedzącego na wózku akumulatorowym. Podeszłam do niego i powiedziałam, że strajk ma trwać dalej. Pachniało odeń alkoholem, którym wcześniej uraczył go dyrektor stoczni Gniech. Może nie tyle moje słowa, co widok powracających stoczniowców, którzy zareagowali na mój i Aliny Pieńkowskiej apel, sprawił, że Wałęsa poprosił (tak, poprosił!), by mógł kontynuować strajkowy protest. Powiedział: – Jak się nie będę nadawał, to mnie wyrzucicie. (…) Potęgujące się jeszcze tego samego sierpniowego dnia na skutek jego poczynań. Tamtego trzeciego dnia strajku stoczniowcy pokrzykiwali, żeby Wałęsa nie składał w dyrekcji ugodowego podpisu, bo otwierała się szansa zalegalizowania WZZ, ale on ludziom nawymyślał od głupców, argumentując, iż dyrekcja dała więcej niż żądaliśmy, a więc przywrócenie do pracy Anny Walentynowicz i Lecha Wałęsy oraz przyznanie podwyżki (tzw. drożyźnianej – przyp. Rog.); w pewnej chwili zanucił Jeszcze Polska… i ludzie zaczęli śpiewać hymn. Tak oto Wałęsa postarał się o patriotyczną oprawę. Nadmienię, że poprowadzeniem strajku owego sierpniowego dnia nic nie ryzykował, bo zwolniony z pracy dostawał od stoczniowców pięć tysięcy złotych miesięcznie tytułem zapomogi i tyleż od KOR-u.”

 

Miałem ten zaszczyt, że znałem Annę Walentynowicz. Skromna aż do bólu. Nie myśląca o sobie, a o Polsce wyzwolonej z piętna postkomunizmu, w której w końcu rozliczonoby nie tylko komunistów, ale także agenturę ulokowaną w „Solidarności”, opozycji peerelowskiej i we władzy po 1989 r. Tu tkwiła jedna z przyczyn rozejścia się jej dróg z Lechem Wałęsą po Sierpniu, i takie było źródło ataków „pierwszego elektryka” na Walentynowicz, Olszewskiego, Gwiazdę, Wyszkowskiego i innych zwolenników lustracji, nazwanych przez Wałęsę „małpami z brzytwą”, na długo przed tym jak Cenckiewicz i Gontarczyk w książce „SB a Lech Wałęsa” opublikowali dokumenty jednoznacznie potwierdzające współpracę Wałęsy z SB jako TW „Bolek”. Ten groził autorom i Instytutowi Pamięci Narodowej sądem, ale – co symptomatyczne – pozwu nigdy nie złożył. Stanął za to, wraz z liderami Platformy Obywatelskiej, na czele antypisowskiego frontu antylustracyjnego.

 

Porządkując niedawno materiały dotyczące Sierpnia i „Solidarności” natrafiłem na dokument szczególny, dziś praktycznie zapomniany, jeśli nie liczyć publikacji blogerskich. To list otwarty Anny Walentynowicz z września 1995 r. do Lecha Wałęsy, startującego wówczas w wyborach prezydenckich. List szczególny, podnoszący kwestie dla pierwszego przewodniczącego panny „S” co najmniej kłopotliwe: „Na naszych oczach przeszłość ulega zakłamaniu i manipulacji. Aby ocalić prawdę, ktoś musi zapytać o fakty. Dopóki jeszcze żyją ich świadkowie. Lata wspólnej działalności nakładają na mnie obowiązek zadania kandydatowi na urząd Prezydenta RP-Lechowi Wałęsie kilku pytań. Oświadczam, że biorę odpowiedzialność za treść pytań i zawarte w nich sugestie. Życzę sobie przeprowadzenia dowodu prawdy przed sądem.

1. Czy pamiętasz, jak w styczniu 1971 r. przyznałeś, że na żądanie SB dokonywałeś identyfikacji uczestników zajść grudniowych z fotografii i filmu? Czy teraz możesz podać powody tych działań?

2. Dlaczego okłamałeś wszystkich mówiąc o przeskoczeniu płotu, podczas gdy na strajk 14.08.1980 r. zostałeś dowieziony motorówką z Dowództwa Marynarki Wojennej z Gdyni?

3. Jak godziłeś swoją katolicką moralność z głośnymi przygodami, o które żona robiła Ci publiczne awantury w 1980 r.?

 4. 9 grudnia 1980 r. przyznano “Solidarności” pierwszą nagrodę – 30 tys. USD. Co z tymi pieniędzmi?

 5. Co zrobiłeś z 60 tys. USD nagrody szwedzkiej prasy, którą miałeś przekazać na Panoramę Racławicką, lecz nigdy nie przekazałeś?

 6. Czy mieszkanie przy ul. Polanki 52 kupiłeś, czy otrzymałeś w darze i od kogo?

 7. W jakiej kwocie Bagsik i inni biznesmeni finansowali Twoją pierwszą kampanię wyborczą?

 8. Czy uważasz za właściwe, że głowa państwa lokuje pieniądze w bankach zagranicznych, wbrew polskiemu prawu?

 9. Czy w 1981 r. byłeś informowany przez Prezydium MKZ, że M. Wachowski jest kapitanem [SB-przyp.aut.]?

 10. Czy Wachowski posiada Twoje zdjęcia ze wspólnych orgii i dlatego nie zareagowałeś na jego poczynania?

 11. Czy SB szantażowała Cię ujawnieniem wszczętych postępowań karnych o kradzieże przed sądem dla nieletnich i sądem rejonowym, wymuszając pełną współpracę?

 12. Za jakie zasługi w obozie w Arłamowie przyznano Ci prawo polowania z Kiszczakiem i 5- tygodniowy pobyt z całą rodziną, gdy innym odmawiano zwykłych widzeń?

 13. Czy pamiętasz swoją wypowiedź na Kongresie w USA „lokujcie swoje kapitały w Polsce, bo na nędzy i głupocie można najlepiej zarobić”, czy nadal tak sądzisz?

 14. Z jakiej obietnicy wyborczej się wywiązałeś?

 15. Czy teraz potrafisz odpowiedzieć na pytanie Andrzeja Gwiazdy z 1 zjazdu “Solidarności”, jak wygląda dogadanie się Polaka z Polakiem, gdy jeden jest zdrajcą?

 16. Kiedy spełnisz publiczną obietnicę rozliczenia się z majątku i wskażesz jego prawdziwe źródła, bo Twoje książki przyniosły straty? Podobnie z obietnicą wyjaśnienia stosunków z SB?

 17. Czy nie dość już kłamstw, krętactw, niekompetencji, pazerności, czy Ty naprawdę nie boisz się Boga, Lechu?

 

Anna Walentynowicz”

 

Pytania do dziś nie doczekały się odpowiedzi. Lech Wałęsa napisał w 2009 roku na swoim blogu, że Anna Walentynowicz „robiła więcej złego dla „Solidarności”, niż SB i władze komunistyczne razem”. Ciekawe, co skłoniło go do sformułowania tak nieuprawnionej i krzywdzącej oceny postawy Bohaterki Sierpnia…

http://jakuccy.pl/anna-solidarnosc/