Bez kategorii

Akwedukt…o sobie

12/11/2012

514 Wyświetlenia

0 Komentarze

6 minut czytania

Jeden z blogerow, na wiadomosc ze Akwedukt odszedl na zawsze, zasugerowal, aby nieco przyblizyc innym blogerom jego osobe. Postanowilam zrobic to poslugujac sie wlasnymi slowami samego Akwedukta, bo tez nieraz o sobie pisal – szczerze i otwarcie.

Ponizej, wybrane fragmenty z jego listow i slowa o…sobie samym. Uroczystosc pogrzebowa odbyla sie dzis o godzinie 14.00.

***

„Widzisz, sam sie zastanawiam nad sensem mojego zycia.

Wiele razy zastanawialem się nad tym jaki jest cel mojego zycia, skonczenia bardzo trudnych studiow technicznych. Choc byłem srednio uzdolniony tak technicznie jak i humanistycznie.

Miałem okres w moim zyciu pelen powodzenia finansowego, a potem czekala mnie trudniejsza lekcja, polaczona z pewna choroba.

Trudno dopatrywac się swojej roli w zyciu na bazie Stworcy.

Dlatego nie kombinuje i oddaje sie Jego prowadzeniu. Mowilem Ci o tym wiele razy oraz pisalem.

Wiem, ze to ciezko zrozumiec, szczególnie kiedy napisalo się e-booka „Spirala bogactwa”.”

***

„Dzisiaj miałem ciekawy sen – nad ranem snilo mi się, ze z Nieba zwisa do mnie dluga niebieska nitka.

Nie wiem co o tym myslec, staralem się wiec w trakcie jazdy po miescie być bardzo ostroznym.

Poki co ciekawi mnie wszystko co na swiecie i w Polsce sie dzieje. Od tego zaczynam i koncze kazdy dzien, ale o tym wiesz."

***

"Wiesz, lubie wspierac czy w jakis inny sposob pomagac innym."

***

„Kiedy kosilem trawe kolo domow mojego i matki oraz brata, zobaczylem na jej twarzy radosc i szczescie. Tak znienacka.:-)"

***

"Kto wie, moze i drzewa i woda tez sie o nas modla?"

***

„Po prostu poddaje sie Zyciu, prowadzeniu Absolutu. Ot i tyle.Wierze podobnie jak Ty w przyszlosc.”

***

"U mnie ciepło jak w tropikach, pieknie, slonecznie, zielono i ptaszki spiewaja kolo mojej altany.:-)

O afirmacjach wiem wiele, ale…

Kiedy budze się rano nie chce mi się wstawac i tak sobie leze czuwajaco, przychodza mi do glowy rozne mysli.

Niezbyt dobre. W koncu zwlekam się z lozka i powoli swiat się zmienia w mojej glowie.:-)

No ale nie chce narzekac bo nie ma powodu."

***

"Jestem kilka lat starszy od Ciebie. I zastanawiam się nad sensem zycia. Chwilami mam go dosc. Podziwiam moja matke, która walczy o nie mocno.

Z natury unikam lekarzy, no może poza dentystami.Odetchnalem z ulga robiac ostatnio przeswietlenie pluc. Bo wszysko, tak pluca jak i serce było ok."

***

"Piszesz o roku 2030, wczesniej musi się skonczyc rok 2012.:-)

Gdybym wtedy nie zyl to będę pewnie pochowany na cmentarzu w Sanoku, na Posadzie.Zapal swieczke i ot tyle.:-)"

***

"Kolejny upalny dzien. Ptaki cicho swiergola – tez im pewnie goraco.:-)

Ledwo w sobote pokosilem trawe a widze, ze już moglbym ja ponownie kosic.

Zaczyna kwitnac moja najwieksza magnolia, mlodsze jeszcze przysypiaja.

Wokół mnie masa bialych platkow opadajacych z kwitnacych drzew.

Nie jest to mimo wszystko Japonia.:-)

Dzisiaj w Polsce 1-Maja – świeto pracy. A wokół wszyscy kosza, scinaja drzewa – swietuja prace praca:-)

Poza tym blogi spokoj."

***

„Dzisiaj włócząc się z psem na łąkach nad Sanem byłem atakowany przez śnieżycę i silny wiatr (łzy same się leją) jak i były momenty, że była cisza i słonko.

San cały zamarznięty ale powoli taje i lada moment ruszy kra.

Pamiętam, jak byłem w podstawówce albo LO – chodziliśmy na Sanem kiedy krę rzeka wyrzuciła na brzegi i łapaliśmy rękoma zdrowe ryby. Bo i tak bywało w tamtych czasach.”

***

"Będąc 2 lata z wojakami w Libii widziałem kilka przypadków „pęknięcia psychiki” – tak wśród wojskowych jak i cywili.

A tam nie było wojny (oprócz ewentualnego zagrożenia ze strony USA) – przyczyną była izolacja od rodziny- rozłąka. Tak myślę, bo prawdy o innym człowieku się nigdy do końca nie pozna.

A przecież ich znałem – dużo rozmawialiśmy – i takie pęknięcie było wtedy dla mnie zawsze ogromnym zaskoczeniem.

Bo na takie tematy (rozłąka itp.) się nie rozmawiało."

***

"Siedze wreszcie ponownie w mojej swiatyni dumania – słucham spiewu ptakow. Jest super. Jest poniedziałek.

Mialem pare spraw do zalatwienia w miescie, ale poszedlem do matki. Czula sie zle – mowila mi, ze miala rano niskie cisnienie, i ze tracila wzrok. Plakala troszke, mowiac mi, ze ona rozumie, ze trzeba umrzec i z tym sie trzeba pogodzic. Moja matka jest dla mnie ogromnym wsparciem. Czulem sie podle, bo co moge dla niej zrobic? Wiesz, oddalbym dla niej swoje zycie. Jest o wiele madrzejsza. I ciagle martwi sie o Rodzine…"