A teraz spadaj, czyli brak dyskryminacji

Der Mohr hat seine Arbeit getan; der Mohr kann gehen.*

1.

Zawiadomienie o orzeczeniu Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSW w Katowicach z dnia 17 grudnia 2013 roku:
Uznano Pana za inwalidę i zaliczono do trzeciej grupy inwalidów.
Uznano, że inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą.
Podpisano:
Przewodnicząca Komisji lek. med. Jadwiga Kuczowicz, Specjalista Chorób Wewnętrznych.

Tak oto, po latach służby, funkcjonariusz Służby Więziennej stał się inwalidą.
W związku ze służbą.

2.

Ustawa z dnia 9 kwietnia 2010 roku o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2010 r. Nr 79, poz. 523, Nr 182, poz. 1228, Nr 238, poz. 1578, z 2011 r. Nr 112, poz. 654, Nr 291, poz. 1707, z 2012 r. poz. 664, 951, z 2013 r. poz. 444, 628, 675, 1351) w art. 118 u. 1 jednoznacznie określa obowiązek Państwa w takim wypadku:
Funkcjonariusz, który wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby albo wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby doznał uszczerbku na zdrowiu lub poniósł szkodę w mieniu, otrzymuje jednorazowe odszkodowanie.

3.

Jak duża jest to kwota?
Odpowiedzi udziela cytowany wyżej artykuł, który w ustępie 6 wyraźnie stwierdza:
Funkcjonariuszowi przysługuje jednorazowe odszkodowanie w wysokości 70% miesięcznego najniższego uposażenia zasadniczego funkcjonariusza należnego w dniu wydania decyzji w sprawie odszkodowania, za każdy procent uszczerbku na zdrowiu(…).

4.

Tak więc samo stwierdzenie istnienia inwalidztwa nabytego w związku ze służbą nie wystarczy do wypłacenia odszkodowania.
Konieczne jest jeszcze podanie procentowego uszczerbku zdrowia.
„Nasz” funkcjonariusz zatem wystosował odpowiednie pismo do Dyrektora jednostki (Areszt Śledczy w Gliwicach, dyr. ppłk mgr Maciej Błaszczyszyn), który w takim przypadku zwany jest „organem odszkodowawczym”.
Pan „organ” Błaszczyszyn skierował zatem ponownie wniosek do Komisji Lekarskiej.
Tym razem wnosząc o podanie, ilu procentowe jest inwalidztwo funkcjonariusza.

5.

Tu mała dygresja. 26 kwietnia 2012 roku na posiedzeniu Sejmu posłanka Krystyna Łybacka (SLD, obecnie europoseł) podczas pierwszego czytania rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin oraz niektórych innych ustaw (druk nr 330) wprost stwierdziła:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie ministrze, zwracam się do ministra Deskura, rozpocznę od gratulacji dla pana. Dawno nie słyszałam tak klasycznego sofistycznego uzasadnienia, jak w pana wystąpieniu. Myślę, że sam Protagoras by się pana nie powstydził, nie mówiąc o pomniejszych greckich sofistach. Zaraz dam panu tego dowód. Otóż z jednej strony mówi pan, że zmiana systemu emerytalnego żołnierzy zawodowych i służb mundurowych to wynik konieczności wdrożenia sprawiedliwości społecznej, i natychmiast w następnym passusie w bardzo rzewny sposób mówi pan, jakie to są trudne warunki. Mówi pan minister o tym, że jednym z powodów wcale nie jest trudna sytuacja budżetu i ratowanie tegoż, ale za moment martwi się pan, że oto wydłuża się okres pobierania świadczeń emerytalnych przez byłych funkcjonariuszy. Mam nadzieję, że pan minister nie oczekuje tego, by funkcjonariusze, którzy zakończyli już swoją służbę i pobierają świadczenia emerytalne, przepraszali za to, że tak długo żyją.

6.

Budżet.
Słowo, które od dekad ma uzasadniać coraz bardziej kurczącą się sferę socjalną Państwa i rosnący wykładniczo fiskalizm.
Z kolei w różnych formach to nadużywany epitet mający w tej chwili mniej więcej taki sam zakres użyteczności, jak słowo „faszyzm” i pochodne w lewackiej propagandzie.
Najwyraźniej w imię zachowania tegoż budżetu…
Zresztą, popatrzcie sami.

7.

28 lutego 2014 r. Wojewódzka Komisja Lekarska MSW w Katowicach stwierdza:
0%!
Zdaniem orzekającej wcześniej o inwalidztwie mającym związek ze służbą lek. med. Jadwigi Kuczowicz schorzenie nie figuruje w wykazie chorób zawodowych (rozdz. „O” rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 22 marca 1973 roku) ani nie jest związane z urazem czaszkowo-mózgowym względnie ciężkim uszkodzeniem ciała.

8.

Prawa matematyki są bezwzględne: 0* 70% = 0.
Funkcjonariusz złożył więc odwołanie.

9.

No bo jak, do licha, przejść do porządku choćby z podawaną przez Komisję podstawą prawną, skoro powołane rozporządzenie zostało uchylone 22 lata temu?
Konkretnie przez § 15 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 10 marca 1992 roku!

10.

No i co z tego?
„Wyższa instancja szpitalna”, czyli Okręgowa Komisja Lekarska MSW w Katowicach, dnia 13 maja 2014 roku poinformowała naszego inwalidę, że odwołanie (…) zostało rozpatrzone negatywnie, gdyż orzeczenie powyższe wydano zgodnie z obowiązującymi przepisami, w oparciu o wyniki badań specjalistycznych i dodatkowych i uznane zostało za zasadne.
Podpisano: p.o. Przewodniczącej OKL MSW w Katowicach lek. med. Ilona Łach.

11.

Zdaniem pani Łach orzeczenie wydane zostało w oparciu o obowiązujące przepisy prawa, czyli uchylone 22 lata temu rozporządzenie ministra SW sprzed 42 lat!
Tymczasem 4 lata temu Minister Sprawiedliwości wydał rozporządzenie z dnia 11 sierpnia 2010 roku w sprawie wykazu chorób, z tytułu których funkcjonariuszowi Służby Więziennej przysługuje jednorazowe odszkodowanie.
Rozporządzenie to weszło w życie 13 sierpnia 2010 roku.
Zatem powinno być stosowane w wyżej opisanej sprawie ponad wszelką wątpliwość!
W załączniku do rozporządzenia są wymienione m.in. zaburzenia nerwicowe (punkt 18).
Dlaczego pani Ilona Łach, a wcześniej pani Jadwiga Kuczowicz, nawet nie zająknęły się na temat tego aktu prawnego? I to istniejącego?
Czy to jest dowód na brak kompetencji, potrzebnych do piastowania funkcji orzeczniczych w Komisjach lekarskich?
Byłoby to najprostsze wytłumaczenie, prawda?

12.

Tymczasem znajome wiewiórki, które podchodzą na ul. Głowackiego w Katowicach (siedziba Komisji) z nieodległego Parku im. T. Kościuszki i czasem coś usłyszą, twierdzą co innego: jest to po prostu celowa akcja mająca przynieść „oszczędności” dla mitycznego budżetu. Liczba bowiem strażników więziennych, którzy wskutek faktycznego mobbingu swoich przełożonych, czasem balansującego na pograniczu zwykłego sadyzmu, cierpi na przewlekłe zaburzenia nerwicowe jest spora. Niestety, w obawie przed wcześniejszym zwolnieniem ze służby pod byle pretekstem, przemilczają dolegliwości. Z całą mocą ujawniają się one dopiero po przejściu na emeryturę.
A to oznaczałoby konieczność wypłaty jednorazowych odszkodowań.
Trzeba więc ludzi zniechęcić do występowania o swoje.
Nasz funkcjonariusz może bowiem stworzyć niebezpieczny (dla fiskusa, ma się rozumieć) precedens.

13.

Przypadki z Jeleniej Góry (2006) czy szczególnie drastyczny z Sieradza (strażnik zastrzelił 3 policjantów i ciężko zranił aresztanta – 2007) jednoznacznie wskazują na poziom stresu, jaki panuje w tej służbie.
Czy mamy spokojnie czekać, aż za nimi pójdą inni?

http://www.fakt.pl/Dozywocie-dla-mordercy-policjantow,artykuly,38401,1.html
A przecież od dawna wiadomo, że lepiej zapobiegać, niż leczyć.
Bo tak naprawdę źródłem stresu bywają częściej przełożeni, niż „złodzieje” (osadzeni).

14.

Każda sprawa, nawet najtragiczniejsza, ma dwa oblicza. Popatrzmy więc na to lepsze.
Opisany wyżej przypadek jest koronnym dowodem na brak dyskryminacji w naszym kraju.
Oto bowiem emerytowany funkcjonariusz jest rolowany przez władzę dokładnie tak samo, jak zwykły obywatel.

……………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………
Polska w epoce donaldyzmu staje się coraz bardziej groteskowa.
Szczególnie dla tych, którzy już nie patrzą znad miski.
Albo koryta.

6.06 2014

______________________________________________________
* Murzyn zrobił swoje, Murzyn może odejść. – F. Schiller (Fiesco)