A jednak wśród swoich

Warszawskie Powązki, Cmentarz Wojskowy. Tu od piątku spoczywają prochy Wojciecha Jaruzelskiego. Fala społecznego oburzenia nie milknie pomimo apeli kierowanych do sumień chrześcijańskich. Tymczasem oburzenie przeciwko pochówkowi dyktatora na cmentarzu uważanym przez wielu za Narodowy Panteon jest niesłuszne. Bo dzisiejszy Cmentarz Wojskowy na Powązkach dzięki prawie 50-letniej sowieckiej okupacji stał się miejscem, gdzie urna z prochami generała nie razi. Niestety.

Popatrzmy, w czyim towarzystwie znalazły się doczesne szczątki Jaruzelskiego:

1.

Julian Baltazar Marchlewski, ps. „Karski”, „Kujawiak” (ur. 17 maja 1866 we Włocławku, zm. 22 marca 1925 w Bogliasco k. Nervi) – działacz polskiego i międzynarodowego rewolucyjnego ruchu robotniczego i komunistycznego, współzałożyciel Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy i Związku Robotników Polskich, działacz lewego skrzydła socjaldemokracji niemieckiej, jeden z przywódców Związku Spartakusa, współtwórca Międzynarodówki Komunistycznej, przewodniczący Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego Polski.

W 1918 zdecydowanie sprzeciwiał się odzyskaniu przez Polskę niepodległości, uważając, że jedynym sposobem rozwiązania kwestii narodowej jest przeprowadzenie rewolucji socjalistycznej oswobadzającej proletariat i narody uciskane spod panowania, zarówno militarnego, jak i ekonomicznego, mocarstw światowych. W 1919 współtwórca Międzynarodówki Komunistycznej, 1920 postawiony przez Lenina na czele Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego Polski w Białymstoku^[3]. Od 1922 przewodniczący Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom. Przygotował program WKP(b) w zakresie dotyczącym rolnictwa. Od drugiej połowy 1923 nasilająca się choroba nerek coraz częściej wyłączała go z czynnego życia. W 1924 leczył się na Krymie. W grudniu wyjechał do Włoch, gdzie zmarł. W 1950 urna z jego prochami została złożona do grobowca na Powązkach Wojskowych w Warszawie.

 

2.

Bolesław Bierut. Nawet nie chce mi się pisać o tej czerwonej kanalii, która wg pułkownika UB Józefa Światło, nie miała nigdy polskiego obywatelstwa!

 

3.

Jerzy Borejsza, właściwie Beniamin Goldberg (ur. 14 lipca 1905 w Warszawie, zm. 19 stycznia 1952 w Warszawie) – publicysta, propagandysta, działacz komunistyczny, polityczny i kulturalny, wydawca, narodowości żydowskiej; brat Józefa Różańskiego i ojciec Jerzego Wojciecha Borejszy.

 

4.

Stanisław Brodziński (ur. 30 kwietnia 1915, zm. 8 marca 2009) – polski komunista, organizator i żołnierz GL i AL w Obwodzie Krakowskim i Okręgu Miechowskim. Brał udział w walkach z Niemcami. Po wojnie członek prezydium Rady Krajowej Żołnierzy Armii Ludowej ZKRPiBWP. Od 1965/1966 jeden z przywódców założonej przez Kazimierza Mijala maoistowskiej Komunistycznej Partii Polski.

PZPR była dla niego partią prawicową…;)

 

5.

Julia Brystiger z domu Prajs, znana także jako Brystygier, Brystyger, Bristiger(owa), Brüstiger, Briestiger, ps. Luna, Krwawa Luna, Daria, Ksenia, Maria, ps. literacki Julia Prajs (ur. 25 listopada 1902 w Stryju, zm. 9 października 1975 w Warszawie) – dr filozofii, członek PPR i PZPR, funkcjonariuszka aparatu bezpieczeństwa Polski Ludowej, dyrektor departamentu V i III MBP, redaktor w Państwowym Instytucie Wydawniczym.

Pod koniec życia pojednała się z Bogiem.

Bez fanfar.

 

6.

Józef Cyrankiewicz (ur. 23 kwietnia 1911 w Tarnowie, zm. 20 stycznia 1989 w Warszawie) – polski działacz socjalistyczny i komunistyczny, członek władz PPS i PZPR, pięciokrotny premier RP i PRL w latach 1947–1952 i 1954–1970 (funkcję tę sprawował najdłużej w historii Polski), przewodniczący Rady Państwa. Z zawodu dziennikarz.

Jest jednym z głównych odpowiedzialnych za strzelanie do robotników w Grudniu 1970.

 

7.

Jakub Berman (ur. 23 grudnia 1901 w Warszawie, zm. 10 kwietnia 1984 tamże) – polski działacz komunistyczny żydowskiego pochodzenia, wiceprezes Rady Ministrów, poseł na Sejm Ustawodawczy i na Sejm PRL I kadencji, członek Komisji Wojskowej Biura Politycznego KC PZPR, nadzorującej ludowe Wojsko Polskie od maja 1949.

W latach 1949–1954 był członkiem Komisji Biura Politycznego KC PZPR ds. Bezpieczeństwa Publicznego, nadzorującej aparat represji stalinowskich w Polsce, współodpowiedzialny za zbrodniczą działalność Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Koordynował przygotowywania licznych procesów politycznych, prześladowania kilkusettysięcznej rzeszy członków AK, BCh i NSZ.

 

8.

Anatol Fejgin (ur. 25 września 1909 w Warszawie, zm. 28 lipca 2002 w Warszawie) – członek KPP, PPR i PZPR, wysoki funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa PRL, zwolniony ze służby po ucieczce Józefa Światły, po usunięciu z PZPR za nadużywanie władzy, aresztowany i skazany na 12 lat wiezienia.

 

9.

Stanisław Radkiewicz (ur. 19 stycznia 1903 w Rozmierkach, zm. 13 grudnia 1987) – generał dywizji bezpieczeństwa publicznego, funkcjonariusz publiczny, członek KZMP, KPP, PPR i PZPR, oficer polityczny 1 Dywizji Pieczoty im.T.Kościuszki, Kierownik Resortu Bezpieczeństwa Publicznego 1944-45, od 1 stycznia 1945 do 7 grudnia 1954 Minister Bezpieczeństwa Publicznego, od marca 1946 członek Państwowej Komisji Bezpieczeństwa, poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji, minister PGR.

 

10.

Edward Stanisław Umer (ur. 23 marca 1926 w Rudce, zm. 29 czerwca 1987) – polski funkcjonariusz służb bezpieczeństwa w stopniu majora. Brat zbrodniarza stalinowskiego Adama Humera oraz działaczek PPR Wandy i Henryki Umer. Członek Komunistycznego Związku Młodzieży Zachodniej Ukrainy, Wszechzwiązkowego Leninowskiego Związku Młodzieży Komunistycznej (Komsomoł), PPR i PZPR. 

11.

Karol Świerczewski, ps. Walter, (ur. 22 lutego1897 w Warszawie, zm. 28 marca 1947 pod Jabłonkami) – generał pułkownik Armii Czerwonej i generał broni Wojska Polskiego, kandydat nauk wojskowych, działacz komunistyczny sowiecki, hiszpański oraz polski, członek Centralnego Biura Komunistów Polskich i Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej, wiceminister obrony narodowej, poseł do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy 1947–1952 (okręg nr 34-Gniezno).

Alkoholik, który w pijanym widzie „kulom się nie kłaniał”, bo zapewne nie zdawał sobie sprawy z tego, gdzie się znajduje. Na sumieniu bezpośrednio ma kilkanaście tysięcy ludzi, których wysyłał na niepotrzebną śmierć, jak np. w 1941 r. pod Wiaźmą. Ilość ofiar z Hiszpanii nie jest znana.

 

12. 

Włodzimierz Oliwa (ur. 17 listopada 1924 w Sułkowicach, zm. 5 czerwca 1989 w Warszawie) – generał broni Wojska Polskiego, członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (1981–1983), poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji.

W stanie wojennym jego nazwisko (oraz dwóch innych) było przedmiotem żartów – trójka generałów aktywnie walczących z alkoholizmem to Oliwa, Baryła i Żyto.

Wg niektórych miał popełnić samobójstwo po ujawnieniu afery korupcyjnej.

 

13. 

Bolesław Konstanty Gebert, znany jako Bill Gebert (ur. w 1895 r. w Tykocinie, zm. 1986 r. w Warszawie) – współzałożyciel Komunistycznej Partii Stanów Zjednoczonych, współzałożyciel organizacji polonijnych w USA, ambasador PRL w Turcji, działacz komunistyczny i agent wywiadu radzieckiego INO.

Ojciec „Dawida Warszawskiego”, Konstantego Geberta.

 

14. 

Władysław Gomułka, ps. Wiesław, Feliks Duniak, (ur. 6 lutego 1905 w Białobrzegach Franciszkańskich, zm. 1 września 1982 w Konstancinie) – polski polityk, działacz komunistyczny, I sekretarz KC PPR (1943-1948), I sekretarz KC PZPR (1956-1970), poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL II, III, IV i V kadencji.

 

15.

Hilary Minc (ur. 24 sierpnia 1905 w Kazimierzu Dolnym, zm. 26 listopada 1974 w Warszawie) – polski działacz komunistyczny, ekonomista, od 1921 członek KPP, w okresie powojennym pełnił szereg funkcji państwowych (m.in. minister przemysłu, minister przemysłu i handlu, wicepremier ds. gospodarczych, poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji). Od 1949 członek Komisji Bezpieczeństwa KC PZPR, nadzorującej aparat represji stalinowskich w Polsce.

To on odpowiadał w głównej mierze za pierwszą Bitwę o Handel.

 

16.

Igor Andrejew (ur. 23 lipca 1915 w Wilnie, zm. 5 lutego 1995 w Warszawie) – polski prawnik, profesor zwyczajny prawa.

Był jednym z sędziów, którzy w 1952 zatwierdzili wyrok śmierci na gen. Augusta Fieldorfa „Nila”. Rozprawa Sądu Najwyższego odbywała się w trybie tajnym, bez udziału oskarżonego, na podstawie dokumentów rozprawy niższej instancji. Andrejew, podobnie jak i pozostali dwaj sędziowie, nie podważył zebranych w śledztwie rzekomych dowodów winy generała wymuszonych torturami w śledztwie na innych oficerach AK i uznał wyrok kary śmierci wydany przez Sąd Wojewódzki za właściwy. Przez lata jego rola w tej zbrodni sądowej nie była szerzej znana i wyszła na jaw dopiero w kwietniu 1989.

 

 …………………………………………………………………………………………………………………….

Oczywiście są inni. Ale, tak naprawdę, groby Bieruta, Minca, Radkiewicza czy Fejgina z wiązankami świeżych kwiatów to policzek wymierzany od kilku już dekad wszystkim Polakom.

Tak oto mści się brak symbolicznego choćby rozliczenia „komunistów” za to, co zrobili w ciągu 45 lat.

Dzisiaj dawny aparatczyk, a potem prezydent, Aleksander Kwaśniewski, ma czelność mówić z podniesionym czołem:

– Żegnamy cię, żołnierzu. Dobrze zasłużyłeś się Ojczyźnie. Spocznij! Twoja służba skończona. A my – baczność! Walka o dobre imię Wojciecha Jaruzelskiego trwa. *

A mnie przypomina się pewna grudniowa noc, kiedy tchnięty nagłym porywem przerobiłem wiersz jakiegoś przedwojennego komucha o generale Franco.

O wolności polskich męczeńskich ziem
powstali przeciw sołdatom:
Traugutt, Sowiński, Kościuszko, Bem –
A pan o „wolność” rodaków.
(…)
Im chłopskie kosy i motłoch bosy,
w żołdaków nie mieli czym strzelać.
A panu czołgów i ZOMO dosyć
i błogosławieństwo Kremla (…)

Kościuszko w plen, Traugutt na stryk,
Sowiński legł zasieczony.
A pana w pysk nie strzelił nikt
Wodzu partyjnej od-nowy.

Za drachm trzydzieści mógł Judasz służyć
Byli i tańsi – za grajcar!
A pośród zdrajców małych i dużych
pan jest naczelny zdrajca!

Nocą grudniową pisząc ten hymn
W gniewnej, walczącej Warszawie
nie panu pluję w pysk, ale tym
co pańskiej merdają sławie.

 

 

A pośród zdrajców małych i dużych

pan jest naczelny zdrajca!

1.06 2014

 

 fotografie: internet

w tekście wykorzystano notki biograficzne (internet)

 

 

______________________ 

 

* fragment przemówienia Aleksandra Kwaśniewskiego wygłoszonego na świeckiej ceremonii pogrzebowej Wojciecha Jaruzelskiego.