SYBIRACY

pamięć powraca jak poświst bata…jak nie wyrwana więzienna krata…

niosę   tę   pamięć

i lęk…i ból…

długi  świst knuta

i gwizdy kul

trwogę  i rozpacz

niemoc i  żal

nieogarnioną

śmiertelną   dal

skrzypienie  śniegu

zabójczy chłód

i ten nie  ludzki

zwierzęcy głód

klekot kibitki

i bunt łańcuchom

 nadzieję  jutra

jak hostia kruchą

      bydlęcy wagon

bydlęce prawo

bydlęcy  żywot

spisany krwawo

pamięć   powraca

jak poświst bata

jak nie wyrwana

więzienna krata

i bunt stłamszony

niemoc i łzy

tyfus gorączka

fetor i wszy

i ta samotność

katorga duszy

która  nikogo

nigdy nie wzruszy

ta nie zgojona

do  śmierci rana

głęboko w sercu

zagrzebana

i  żal jak drzazga

w serce wbita

że nasza męka

 rzecz pospolita

którą     zaciera

czas co płynie

 rzeką   cierpienia

o Kołymie

o nie spełnionym

śnie o wolności

i rozrzuconych

relikwiach kości

czy nasza   pamięć

piachem złotym

 zostanie kiedyś

 w dnie Golgoty

szemrze pod krzyżem

w ciszy różańca

pełna rozpaczy

prośba zesłańca

Chryste! czy widzisz

naszą    mękę

Chryste! wyciągnij

do nas rękę !

Matko! świecąca

w Ostrej Bramie

skrusz w piersi katów

serca kamień

bo tylko Ty nas

dziś   ocalisz

będziemy Matko

wciąż   błagali

bo gdy Ojczyzna

w pętach wroga

wierzymy tylko

w litość   Boga

i Twoje Matko

 orędowanie

by Bóg odwrócił

to zesłanie

gorzka  świadomość

osamotnienia

i bezlitosny

mur milczenia

      i mroźna cisza

 u rąk…u nóg..

do krwi odarty

modlitwą    Bóg

Polskiej Golgoty

krzyż   nam włożony

i  śniegu bandaż

pokrwawiony

i coraz dalej

 krok po kroku

w dźwięku łańcucha

ból wyroku

gdzie biały czyściec

zmienia w blizny

cena za zdradę

naszej Ojczyzny

gdzie jesteś Polsko!

Ojczyzno nasza

niesiemy w sobie

piętno Judasza

nieludzki wyrok

nieludzkiej ziemi

ratuj nas Chryste!

bośmy strwożeni

zimnem i głodem

wrogów podłością

i podeptaną

ludzką   godnością

ilu nas wróci?

ilu zostanie?

jak potargany

krwawy różaniec

który historia

wlecze za nami

wciąż    obmywany

naszymi łzami

naszą   tęsknotą

Polsko do Ciebie

jak głód co wraca

 w myśli o chlebie

Tym co zostali

w krzyża ramionach

czas pozacierał

krew i imiona

od tylu wieków

nasze przekleństwo

i wracające

wciąż okrucieństwo

w carskich wyrokach

 oraz powstaniach

 długi śmiertelny

okres konania

potem dwóch bestii

 bez litości

śmiertelny taniec 

w imię   wolności

i ludobójstwa

znak szatana

Katyń  i Wołyń

gnijąca rana

i krematoriów

gorzki popiół

to Polski Chrystus

z raną w boku

i gorzki owoc

polski ludowej

czerwonej gwiazdy

wyrok surowy

koło historii

wciąż   się obraca

a los narodu

jak kość sobacza

o którą   walczą

„tamci” i „ci”

których wciąż   nęci

zapach krwi

 a Ty! Ojczyzno!

tylko w snach

w bólu tęsknocie

oraz  łzach

Oni na Ciebie

Polsko czekali

niosąc Cię w sercu

z sybirskiej dali

w szumie kibitek

w dźwięku łańcucha

nieśli przez czyściec

polskiego ducha

złamane skrzydła

polskiej wolności

świecą   przy drogach

próchnem ich kości

to Sybiracy

w sercu Narodu

bolesną    drzazgą

Golgoty Wschodu

krwią   zapisana

droga męczeństwa

z Nieludzkiej Ziemi

w imię  zwycięstwa

krzyża Chrystusa

co polskim znakiem

że Bóg i Honor

zawsze z Polakiem

i  że Ojczyzny

nie ma bez Boga

prowadź   nas Chryste

po polskich drogach

przez Matki naszej

orędowanie

i polskich  świętych

wieczne czuwanie

przez Twoje krzyże

i zmiłowanie

niech Chryste Polska

wolną   zostanie

a dni katorgi

oraz zesłania

nas zaprowadzą

do

zmartwychwstania !