Wniosek o rozwiązanie Sądu Apelacyjnego w Katowicach

17 grudnia 2012 r. Mariusz Cysewski, redaktor pisma „Wolny Czyn” KPN Obszaru V, skierował do Ministra Sprawiedliwości pana Jarosława Gowina wniosek o rozwiązanie Sądu Apelacyjnego w Katowicach

W. P. Jarosław Gowin

Minister Sprawiedliwości

Al. Ujazdowskie 11

00-950 Warszawa

Panie Ministrze,

w odpowiedzi z 21 lipca 2011 r. na interpelację nr 23134 grupy posłów dotyczącą prawa „rejestrowania rozpraw w sądach cywilnych” przez strony i publiczność Ministerstwo Sprawiedliwości, reprezentowane przez pana Stanisława Chmielewskiego, Sekretarza Stanu, wyjaśniło iż strony i publiczność z pewnymi zastrzeżeniami mają prawo rejestrować rozprawy w sądach cywilnych. Ministerstwo odpowiada posłom, iż  

przepisy Kodeksu postępowania cywilnego nie zawierają regulacji zakazującej stronie czy też publiczności nagrywania rozprawy ani uzależniającej realizację takiego uprawnienia od uprzedniej zgody sądu. Należy również zwrócić uwagę, że zakres uprawnień przewodniczącego prowadzącego posiedzenie, określony w art. 155 § 1 i 2 K.p.c., nie obejmuje sfery związanej z wyrażaniem zgody na utrwalanie przez stronę postępowania cywilnego zapisu dźwiękowego takiego posiedzenia. W związku z powyższym należy uznać, iż rejestracja dźwiękowa przebiegu rozprawy, dokonywana przez stronę czy publiczność bez konieczności uprzedniego uzyskania zgody przewodniczącego, jest dopuszczalna.

W dalszej części Ministerstwo podaje, iż

do Ministerstwa Sprawiedliwości nie docierały sygnały, które wskazywałyby na bezzasadne ograniczanie przez sądy jawności posiedzeń sądowych w sprawach cywilnych.

Z przykrością informuję Pana, że Pana Ministerstwo opisywało rzeczywistość przez siebie zmyśloną. Z moich doświadczeń kilkudziesięciu procesów zdaje się wręcz wynikać, że bezzasadne ograniczanie przez sądy jawności posiedzeń sądowych w sprawach cywilnych jest w Polsce regułą. Rejestracji przebiegu rozpraw cywilnych sądy odmawiają bowiem z zasady. Ostatnio było tak nie dalej jak 22 listopada b.r. w Sądzie Apelacyjnym w Katowicach. Sędziowie orzekający tego dnia zapoznali się z przedstawionym przeze mnie stanowiskiem Ministerstwa Sprawiedliwości – po czym postanowili zignorować je. Relacje filmowe z tego wydarzenia zostały opublikowane i obecnie znane są opinii publicznej[1].

Uprawnień funkcjonariusza państwowego nie wolno domniemywać; przeciwnie, są one precyzyjnie opisane w odpowiednich przepisach. Ta ogólna zasada państwa prawa nabiera znaczenia szczególnego tam, gdzie uprawnienia funkcjonariusza wiążą się z ograniczaniem praw obywatelskich. Zważywszy że decyzja Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 22 listopada o odmowie zgody na utrwalanie przebiegu rozprawy nie ma umocowania w przepisach k.p.c. i nie mieści się w uprawnieniach sądu – przypuszczam, że w tym wypadku można mówić o uzurpacji uprawnień przez funkcjonariuszy, tj. przekroczeniu uprawnień służbowych w celu osiągnięcia korzyści osobistej i w związku z działalnością w grupie. Innymi słowy sądzę, że można mówić o znamionach czynu określonego w art. 231 § 2 kk w zw. z art. 258 kk. Czyny takie zagrożone są karą do 10 lat pozbawienia wolności. Wraz z niniejszym pismem, składam odpowiednie zawiadomienie w prokuraturze.

Opisany problem nie dotyczy bynajmniej jedynie rozprawy Sądu Apelacyjnego 22 listopada. Przeciwnie, sytuacji podobnych doświadczyłem wiele w samym tylko Sądzie Apelacyjnym przez kilka lat. Sądzę, że można mówić o swoistej kulturze uzurpacji i arogancji. Agresji. Sprawa jawności i szerzej: działań arbitralnych, pozbawionych podstawy prawnej, czyli bezprawnych jest znamienna, lecz to tylko wierzchołek góry lodowej. Sednem jest to, że niemal wszystkie znane orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Katowicach to odwrotność interesu społecznego i zdrowego rozsądku; trudno byłoby je sobie wyobrazić w państwie praworządnym, a nawet po prostu normalnym. Szacuję, że niesprawiedliwych może tu być ponad 80% orzeczeń. Dość powiedzieć, że od czasu likwidacji państwa polskiego w 1939 r. żaden obywatel nie wygrał tu sprawy o ochronę dóbr osobistych z prokuratorem lub sędzią. Polakom w rzekomo ich państwie odmawia się ochrony prawnej; znaleźliśmy się w sytuacji Greków zamieszkujących Cypr Północny, opisanej w orzeczeniu Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawie Cypr przeciw Turcji[2]; zresztą: sytuacji Polakom znanej przede wszystkim z naszej historii. Bezprawie to ważny element każdej dyktatury, lecz w polskich warunkach występują dwa elementy dużo już rzadsze, a mianowicie bezkarność i wyobcowanie. Absolutna bezkarność funkcjonariuszy państwa w połączeniu z ich wyobcowaniem wykopały przepaść między nadludźmi, Übermenschen, a polskimi podludźmi – większością obywateli. 

Wobec obcego dyktatu i bezprawia w Polsce nie ma środków odwoławczych i naprawczych zwykłych. Konieczne są środki nadzwyczajne. Im prędzej po nie sięgniemy tym lepiej. Przez dziesiątki lat od 1939 r. liczba poszkodowanych musi wyrażać się w milionach.

Dlatego proszę, by Pan Minister, po rozważeniu powyższych względów, podjął działania zmierzające dorozwiązania Sądu Apelacyjnego w Katowicach.

Domyślam się, że postulat ten będzie niecodzienny dla przedstawicieli obecnego państwa, również Pana Ministra. Jako uczestnik niepodległościowego podziemia w latach 80-tych przekonany byłem wówczas, że państwo polskie nie odrodzi się nawet w obecnej formie, że nigdy nie ujrzę orła w koronie na budynku państwowym, że w perspektywie zbrojne powstanie i walka zbrojna o odzyskanie niepodległości są nieuniknione, tak jak i ich łatwy do przewidzenia wynik; że w związku z tym za rok, może dwa – nie będę już żył. Poźniej w więzieniu KGB pisywałem sążniste memoriały do najwyższych władz ZSRR żądając rozwiązania Związku Sowieckiego – nie dlatego bym wtedy widział taką perspektywę, lecz tak jak i tu: z zasadniczych powodów moralnych. Kilka miesięcy później Związek Sowiecki de factoprzestał istnieć. Oczywiście, tego rodzaju dary Opatrzności nie są regułą; skoro jednak pan Bóg kule nosi, to żołnierz musi strzelać. Dlatego warto określać cele, które jednoczą i mogą określić przyszłość Polski.

Po usunięciu dyktatury, władze województwa zorganizują powszechne demokratyczne wybory prezesów sądów w apelacji katowickiej. Najważniejszym zadaniem nowowybranych prezesów będzie organizacja pracy ław przysięgłych. Ławy przysięgłych procesowe będą złożone z 12 obywateli losowanych do każdej sprawy odrębnie. Konfederacja Polski Niepodległej opracowała szereg szczegółów działania ław przysięgłych. Szczegóły te zweryfikuje praktyka, kształtowana przez orzeczenia nowych sądów.

Jestem przekonany, że organizacja sądów i wymiaru sprawiedliwości z prawdziwego zdarzenia zajmie najwyżej kilka tygodni (kieruję się miarą roku 1918). Po kilku miesiącach funkcjonowania nowych sądów do apelacji katowickiej przeniesie się wielu Polaków; ci przynajmniej, którzy cenią sobie sprawiedliwość i bezpieczeństwo osobiste.

Ławy przysięgłych będą kierować się w pierwszej kolejności interesem społecznym, który w obecnych sądach jest pojęciem wręcz nieznanym. By wygrać spór przed sądem niezależnym (ławą przysięgłych), strony będą musiały odwoływać się do systemu wartości zrozumiałych a przez to takich, które będą jednoczyć, które są udziałem większości obywateli.

Sądzę że i obecnie, na zakończenie niniejszego pisma, można pokusić się o kilka postulatów powszechnie zrozumiałych i takich, które podzielą wszyscy. Proszę by rozwiązując Sąd Apelacyjny w Katowicach Pan Minister również je podzielił.

Nie chcemy państwa, które jest dla nas źródłem kłamstwa, uciemiężenia, poniżenia, krzywdy, i zła. Nie chcemy państwa obcego, antyobywatelskiego i antypolskiego. Państwa-przestępstwa.

Nie chcemy obcego terroru.

Nie chcemy obcej uzurpacji i dalszej niewoli.

Przed mocą nie ugniemy szyi. Co nam obca przemoc wzięła, szablą odbierzemy.

Z poważaniem

                                                                    Mariusz Cysewski

WOLNY CZYN. Pismo KPN Obszaru V