QVD

Po czym zaczął wzywać Imienia Jezusa Chrystusa.

Kiedy nastał świt, św. Piotr Apostoł z Nazariuszem szli w kierunku Kampanii. Nieopisany blask wydobywający się z za gór oświetlał pobliskie drzewa, a także wille oraz luki wodociągów. Powoli opadała mgła. Widoczne stawały się ulokowanie na samej równinie cmentarze wraz z domami, przy których rosły skupione blisko siebie drzewa. Na drodze nie było nikogo. Nawet nie było wieśniaków, którzy często korzystali z tej drogi jadąc na targ z jarzynami do pobliskiego miasta. Promienie słoneczne nagle zsunęły się oraz zaczęły jaśnieć sowim światłem na drodze. Piotr zatrzymał się, a swój wzrok skierował do Nazariusza z równoczesnym pytaniem o jasność zbliżającą się w ich kierunku. Dookoła trwała cisza, która nie zdradzała, że zbliżają się czyjeś kroki. W oddali słychać było tylko szum drzew. Kostur, który trzymał Piotr wypadł mu na ziemię z ręki. Oczy Piotra głęboko patrzyły przed siebie. Po chwili na jego twarzy pojawiło się zdumienie, zachwyt oraz radość. Światło stojące przed nim spowodowało, że padł na ziemię oraz wyciągnął ramiona. Po czym zaczął wzywać Imienia Jezusa Chrystusa. Rzucił swoją głowę na ziemię jednocześnie całując stopy. Wkrótce nastała cisza. Piotr wypowiedział słowa Quo vadis Domine (Dokąd idziesz Panie). Jednak nie usłyszał odpowiedzi. Postać Piotra wyglądała na omdlałą. Zaraz święty Piotr wstał i zawrócił do Rzymu.