Marysia, Zosia i Mikołajek.

Poczucie obowiązku, które świadczy raczej o głupocie. Bo notka była o złotej zasadzie miłości i sprawiedliwości, odkrywanej praktycznie przez wszystkie religie świata i zapisanej tak lub inaczej w świętych księgach, a dyskutanci uparli się, że będą atakować – pod takim lub innym kątem – Kościół katolicki. A to z pozycji wojującego materializmu, a to z pozycji kryminalnych i haniebnych wybryków jakiegoś księdza, a to z pozycji jakiegoś niekatolickiego wyznania chrześcijańskiego, które postawiło sobie za cel wojnę z katolikami.

Oni tam, dorośli, sobie gadali o zwyczajnych sprawach, oni tam, dorośli, zajadali kolację, którą żona w międzyczasie przygotowała, zaś ja w swojej dziupli przymierzałem się do pukania w klawiaturę, by coś odpowiedzieć. A powinienem raczej puknąć się w czoło.

Po chwili, praktycznie bezszelestnie, do gabinetu wsunęła się  trójka dzieciaków: Marysia (lat 9), Zosia (lat 8) i Mikołajek (lat 6).

– A dlaczego tu przyszedłeś? – (Marysia).

– A bo mam coś do napisania.

– A co piszesz?  (Marysia)

– A takie tam, nic ważnego.

– Pokaż – to Mikołajek, stanął przy moim lewym ramieniu – O, gwiezdne wojny, mistrz Yoda… ha, ha, ha…  piszesz do niego? – wyrzucił z siebie jak z karabinu, sepleniąc przy tym i komentując mojego awatara na blogu.

Dziewczynki w tym czasie karnie stały po drugiej stronie biurka i rozglądały się z zainteresowaniem po miejscu, które właśnie odkryły. Wcześniej baraszkowały z Mikołajkiem po całym domu, ale ten pokój był zamknięty.

A Mikołajek? Po chwili, a działo się to wszystko błyskawicznie, podniósł mi koszulkę z brzucha i przeskoczył w inne obszary ciekawości dziecięcej.

– Jesteś grubaskiem – zawyrokował.  I po sekundzie:  – O nosisz pierścionek… ha, ha, ha… jesteś dziewczyną… tylko dziewczyny noszą pierścionki.

– To obrączka, taką samą nosi moja żona – zaoponowałem nieśmiało.

– Chłopaki nie noszą obrączek. Jesteś grubą dziewczyną.

 – No tak – pomyślałem –  tata nie nosi. Powiedziałem jednak: – Słuchaj, podobno chłopaki nie płaczą. A jak to jest z tobą? Płaczesz trochę  i  marudzisz, sam widziałem.

Był u nas jakieś pół roku wcześniej i dał popis marudzenia i wymuszania na ojcu różnych rzeczy płaczem.

– Aaaa… ja już nie płaczę… płakałem jak byłem mały – odrzekł z miną pokerzysty.

– Aha. A teraz jesteś już dorosły?

– Dorosły? Boi się nawet małego kotka – do akcji wkroczyła Zosia. Wcześniej tarmosiła naszą kotkę z wielką namiętnością, a kotka potulna i spragniona pieszczot, więc się dobrały w parę.

– Jak mi przykro, płaczę jeszcze czasami, ale już rzadko – wyznał całkiem szczerze, rozwlekając sylaby.  – A kotka się nie bałem, tylko nie lubię. – odparł Zosi. Po czym walnął mnie w brzuch głową.

– Ejże, baranku… bo wyrosną ci rogi… i nabijesz sobie guza od tego walenia.

W odpowiedzi dostałem jeszcze dwa zboki z główki, prosto w przeponę. A następnie zobaczyłem w ręce Mikołajka zapalniczkę. Przystawił mi ją pod pachę i udawał, że pstryknie.

– Chcesz mnie podpalić? – zapytałem.

– No. Podpalę cię.

Wykonał mały taniec po gabinecie i ze trzy razy z zapalniczki trysnął płomień, na szczęście z dala ode mnie i rzeczy łatwopalnych. Nie ruszyłem się jednak, żeby odebrać mu zabawkę.

– Słuchaj no. A znasz powiedzenie, że zapalniczka w rękach dziecka to pożar.

– Znam. Mama  mówiła. Ale ja  żartuję, żartuję. Nie znasz się na żartach, nie znasz się na żartach…

– A znam się, trochę się znam. Ale gdy miałem tyle lat co ty i chodziłem do przedszkola… opowiem ci teraz historię prawdziwą…jeden z moich kolegów mówił, że podpali kotka…tak mówił i mówił i w końcu… wiesz co zrobił? … faktycznie podpalił. A wiesz co zrobił jego tata, gdy się o tym dowiedział?

– No… dał mu w dupę. Mnie tata  nie bił, bo ja żartuję.

– To dobrze. A teraz połóż zapalniczkę na biurku…i  idź do rodziców.

Położył, poszedł,  a właściwie pobiegł z wesołą miną. W pokoju zostały dziewczynki. Zosia podeszła bliżej do mnie, położyła swoją rączkę na moim ramieniu, a potem mnie objęła…  a Marysia oglądała książki na regałach. Zosia dojrzała na ekranie komputera tego mojego nieszczęsnego awatara z mistrzem Yodą i nie wiedzieć czemu rzekła:

– Tu jest fajnie, jak w Hogwardzie. A skąd masz te stare szafy?

– To biblioteki – odpowiedziała jej starsza o rok Marysia. A mnie, patrząc uczenie zza okularów, zapytała:

– A masz takie… no… fiszki… jak w bibliotekach w szkole? I kogo tu przyjmujesz? No wiesz… na tej kanapie – pokazała rączką na mebel stojący przy jednej ze ścian.

– A nie mam, bo to moje prywatne książki. I raczej ich nie pożyczam…bo potem nie chcą wrócić na swoje miejsce i są smutne. Szafy i burko przyjechały statkiem aż z Indii…I nikogo nie przyjmuję…no chyba, że ktoś sam – jak teraz wy – do mnie przyjdzie  – odpowiedziałem hurtem.

– Fajnie tu. Będziemy mogły jeszcze przychodzić? – to Marysia, widać, że miłośnica literatury.

– A pewnie. Jeśli rodzice was przywiozą….

Do gabinetu wparował Mikołajek. Chwycił Marysię za rękę i pociągnął, krzycząc, że idziemy jeść, już… Nawet nie zauważyłem kiedy, Zosia zasiadła na moich kolanach.

– Dobra, idziemy jeść… – zadecydowałem.

I poszliśmy. Tzn. ja poczłapałem, bo nie byłem specjalnie głodny, a dzieci pobiegły. Po basenie i innych atrakcjach dnia, mnie pozostało więcej dialogów i wspomnień. Ale to już całkiem inne historie.

Mikołajek i Marysia mają znów u nas być, za kilka dni. Tak zadecydowała moja żona wspólnie z innymi dorosłymi.