BURZA

niebo poszarpane batem błyskawicy…

niebo poszarpane

batem błyskawicy

mrok…

i

trwożna cisza

czas oczekiwania

i

toczące się echo

od

gronia

do

gronia

od

doliny

do

doliny

w nocny czas czuwania

wiatr w mroku goni

z szumem fale deszczu

i biją o parapet

nierówne staccato

drzewa mokre od wody

pochylają grzbiety

burza przez niebo płynie

szaloną fregatą

a moje serce biegnie

jak kulawy pies

kuli się i przystaje

porażone gromem

burza znowu zawraca

i

uderza z hukiem

i

leci od przełęczy

ponad naszym domem

zapalam jak w dzieciństwie

jasny płomień świecy

wychodzi z mroku matka

i

mówi pacierze

powtarzam za nią słowa

znajome z dzieciństwa

co składają się w jedno

wielkie słowo

„ W I E R Z Ę…”