RZECZ O WRONACH I O KRUKACH!

Zatem Tobie życzę, Gościu w pierwszym rzędzie… Byś Prawdziwe Nauki, wreszcie miał na względzie…

Rozdziobią Was kruki i wrony.

Stare nasze porzekadło mówi: „Jak wszedłeś między wrony, to kracz tak jak one…„.

 A ja radzę, by od wron i kruków się uwolnić!

*

Rozwinąć własne skrzydła,
I opuszczając gniazdo, nauczyć się innego Prawidła,

Którego ptaki podległe wronom i krukom, nie znają.
Księgi bowiem nie czytają, o życiu nie rozmyślają,
Tylko w kółko, co tydzień, forsę krukom dają.

A kruki, jak to kruki, ledwo już od ciężaru brzucha,
Unoszą się w powietrzu, chociaż wicher dmucha.

Nie mogąc już w zasadzie, rozwinąć swych skrzydeł,
Uczą ptaki, co tydzień, pogańskich prawideł.

Zatem Tobie życzę, Gościu w pierwszym rzędzie…
Byś Prawdziwe Nauki, wreszcie miał na względzie.

Nauki te – wierz mi – ptaszek zwany krukiem, zamykając oczy, omija wciąż łukiem.

I jeszcze za kłamstwo, płacić musisz dolę.
Ty, nie wiedząc o tym, „poddanyś„ w niewolę!

Więc pójdź Drogi Ptaszku, po rozum do głowy,
I porzuć stare gniazdo! Zrzuć swoje okowy…

I leć ciągle w górę, wolności szukając!
Z tamtej wysokości, kruki już, spadają!

*

Lecz gdy nadal lecisz, ptaszku w stare strony…
I wilków zgrai słuchasz… Boś jest przestraszony…

Wiedz, że nie usłyszysz MIŁOSNEJ NAUKI.
Wnet Ciebie rozdziobią, wrony, oraz kruki!