NIE WYRZEKNĘ SIĘ MARZEŃ…

choć często drwiną i mściwym milczeniem…

choć często dzisiaj drwiną i mściwym milczeniem

za wierność moją płacisz nienawistnym czasem

stoję – uparcie u węgła rozchwianego domu

w miejscu bólu – gdzie inni porastają lasem

i nam jak słabym drzewom uczepionym ziemi

w gęstych splotach korzeni świeci nasza gwiazda

gdy groźna burza znowu będzie giąć korony

i zrzucać wrogo gniewnie ciepłe jeszcze gniazda

tu zostaniemy z wiarą na przekór losowi

choć może marną garścią spróchniałego drzewa

spoconą krwawą dłonią po naszym wysiłku

i cichą struną trawy – co po nas zaśpiewa

II

i ciągle jeszcze czuwam u odległych granic

choć skrzydła mnie już bolą od długiego lotu

choć w oczach mi się mgłami krajobrazy stroją

i zorzą duszną palą od krwawego potu

i ciągle jeszcze idę z wiernym przekonaniem

że mi domem Twe słowa Ojczyźniana Mowo !

podparta szopenowską roztęsknioną nutą

o parzącą jak płomień – lirą – norwidową

i ciągle jeszcze czuwam w rytmie Twoich sylab

w dorzeczu pieśni czułej po niebieski dach

i wierzbach rozczochranych ponad Twoim brzegiem

i w co wieczór o potędze wracających snach

III

nie wyrzeknę się marzeń – tej pogody serca

która wraca po burzy do ojczystych pól

tej iskierki odległej w ciemnym mroku trwania

świecącej poprzez lata – przez życie i ból

chciałbym zasnąć spokojnie- niech mi Bóg pomoże

ocalić źdźbło marzenia – ten okruch błękitu

gdy jeszcze raz ostatni za siebie popatrzę

w doliny z których szedłem niesyty zachwytu

tam o zmroku świeciło moje krwawe pióro

gdym je z trudem przymierzał – samotnie wśród gór

tam mi Bóg – bym nie oślepł – cierpliwie odgarniał

złotym palcem – znad czoła – ciemną grzywę chmur…