Nie ma miłosierdzia bez sprawiedliwości

O tym fakcie zdaje się zapominać wielu katolików, którzy zbaczają na drogę modernizmu i antropocentryzmu. Nie może istnieć miłosierdzie bez sprawiedliwości.

pixabay

Za zło należy się kara. Nie zemsta, która jest odpłacaniem złem za zło, ale kara, czyli nakaz zadośćuczynienia za wyrządzone zło, najlepiej poprzez jego naprawę.

Miłosierdzie może mieć miejsce, jeśli sprawca zła żałuje tego, co uczynił, zamierza się poprawić, a ofiara zła chce, by nie wymierzać kary. Jeśli któreś z powyższych nie występuje, nie może być mowy o miłosierdziu. Dlaczego?

Brak żalu i postanowienia poprawy oznacza pobłażliwość wobec złoczyńcy. W ten sposób zachęca się jego i jemu podobnych do czynienia zła w przyszłości. Ponadto sam złoczyńca może zrozumieć, że miał prawo wyrządzić zło.

W przypadku braku możliwości wymierzenia czy też wyegzekwowania kary, mamy do czynienia z bezsilnością, a nie miłosierdziem. Nie mamy bowiem innego wyboru, jak „okazać miłosierdzie”, czyli odpuścić. Nie jest to jednak cnota miłosierdzia, ponieważ brakuje tutaj wolnej woli. To po prostu bezsilność.

Prawda wiary głosi, że Bóg Jest sędzią sprawiedliwym, który za dobro wynagradza, a za zło karze. Bóg Jest nieskończenie miłosierny i nieskończenie sprawiedliwy. Bez któregoś z tych przymiotów byłby okrutną lub śmieszną parodią samego siebie. On Jest jednak doskonały, stąd oba przymioty występują u Niego w pełni.

Nie wolno chrześcijaninowi więc mówić, że „nie powinno oceniać” czy innych podobnych frazesów. Są one bowiem sprzeczne z Bożą nauką. Musimy dążyć nie tylko do miłosierdzia, ale również do sprawiedliwości. Raz, że Bóg Jest równie sprawiedliwy co miłosierny, dwa, że nie możemy być miłosierni, jeśli nie będziemy sprawiedliwi.