Z kogo się śmiejecie? Z siebie się śmiejecie.

  IDIOTA.  łac.  idiōta z grec.  ἰδιώτης od grec.  ἴδιοςgr. ἴδιος idios "własny, swoisty"  "Własny, swoisty"-indywidualista, ten który idzie swoją drogą- filozof, artysta. Kogo starożytni Grecy nazywali idiotą? Tych którzy nie chodzili na zgromadzenia. Jeśli żołnierze znaleźli kogoś kto na poszedł na zgromadzenie plamili mu szate (zazwyczaj ludzie nosili białą) czerwonym barwnikiem i siłą prowadzili na zgromadzenie, inni widziąc barwnik na jego szacie  wiedzieli że nie chciało mu sie ty przyjść i nazwali go idiotą. Sokrates mawiał, że ze 100 ludzi, jeden jest madry i ten zawsze przegra metodą głosowania.   KRETYN   etymologia; franc. francuski crétin < franc. francuski chrétien < łac. łacina cristianus → niewinny, nieszczęśliwy   Etym. – fr. crétinisme 'kretynizm’ od crétin 'kretyn’ z dial. fr. […]

IDIOTA.

 łac.  idiōta z grec.  ἰδιώτης od grec.  ἴδιοςgr. ἴδιος idios "własny, swoisty"

 "Własny, swoisty"-indywidualista, ten który idzie swoją drogą- filozof, artysta.

Kogo starożytni Grecy nazywali idiotą? Tych którzy nie chodzili na zgromadzenia. Jeśli żołnierze znaleźli kogoś kto na poszedł na zgromadzenie plamili mu szate (zazwyczaj ludzie nosili białą) czerwonym barwnikiem i siłą prowadzili na zgromadzenie, inni widziąc barwnik na jego szacie  wiedzieli że nie chciało mu sie ty przyjść i nazwali go idiotą. Sokrates mawiał, że ze 100 ludzi, jeden jest madry i ten zawsze przegra metodą głosowania.

KRETYN

  etymologia; franc. francuski crétin < franc. francuski chrétien < łac. łacina cristianus → niewinny, nieszczęśliwy

Etym. – fr. crétinisme 'kretynizm’ od crétin 'kretyn’ z dial. fr. cretin 'chrześcijanin (w pierw. sensie: też człowiek, nasz bliźni) – o chorych na kretynizm alpejczykach’ od łac. christianus 'chrześcijanin’.

Nie lubiła Francja chrześcijan? Ma muzułmanów.

DEWOT

DEVOTIO (łac. poświęcenie) – w sensie pierwotnym: starożytny rytuał rzymski związany z wojną, wyrażający heroiczną etykę i mistykę walki – bohaterski dar złożony z własnego życia dla państwa (rei publici) i dla zwycięstwa; akt ślubowania, różniący się od votum tym, że jego przedmiotem było życie ludzkie, a dopełnienie ślubowania (czyli śmierć składającego d.) następowało przed spełnieniem oczekiwanych od bóstwa łask, polegających również na unicestwieniu życia ludzi (wrogów publicznych), których śmierci życzył sobie składający ślubowanie. Istotę tego rytuału stanowiło założenie, iż wojownik – przede wszystkim wódz (magistratus cum imperio) – może umożliwić zwycięstwo poprzez tajemnicze rozpętanie sił wskutek dobrowolnego poświęcenia własnej osoby, działając w pełni świadomie tak, aby z własnej woli nie wyjść żywym z bitwy;