UCZEŃ CZARNOKSIĘZNIKA, CZYLI KTO CZYM WOJUJE, OD TEGO GINIE

W wyniku atmosferycznych i podwodnych prób jądrowych, prowadzonych do lat 80-ych XX wieku, do środowiska zostały wprowadzone znaczne ilości plutonu. Są to wielkości rzędu 10 000 000 000 000 000 Bq.

Pluton – 239 (czyli pluton, który został użyty do paliwa MOX w uszkodzonym reaktorze R3 Fukushima 1) ma okres połowicznego rozpadu trwający ponad 24 tys. lat , a 1 mg plutonu239 niesie ze sobą skażenie równo warte 2 kg ( 2 000 000 mg) uranu, który wyparował w Czarnobylu.

I choćby ze względu na czasokres, jakiego wymaga, zanim przestanie być groźny dla człowieka, jest oczywiste, że raz uwolniony, będzie przez dziesiątki tysięcy lat zagrażał człowiekowi.

Jest to klasyczny przypadek, kiedy durny Uczeń Czarnoksięznika   rozpętał piekło. 

Co gorsza jednak, nie ma z tej drogi odwrotu.

Znanych jest 15 izotopów plutonu o masach atomowych od 232 do 246. Ze względu na silną radioaktywność jest on zabójczy dla człowieka nawet w minimalnych ilościach (kumuluje się w tkance kostnej). Ze względu na mniejszą masę krytyczną niż w przypadku uranu bomby plutonowe mogą mieć mniejsze rozmiary. Kilogram plutonu-239 może wyzwolić taką energię jak wybuch 20 000 ton trotylu

W wyniku atmosferycznych i podwodnych prób jądrowych  prowadzonych do lat 80-ych XX wieku, do środowiska zostały wprowadzone znaczne ilości plutonu, o aktywności rzędu 10¹⁶Bq. Wprowadzony do stratosfery pluton opadał systematycznie na powierzchnię Ziemi tworząc tzw. globalny opad promieniotwórczy.
.

Dodatkowe ilości plutonu wprowadziła do środowiska katastrofa w Czarnobylu. W odróżnieniu od opadu globalnego, opad czarnobylski miał charakter bardzo niejednorodny, tzn. na pewnych obszarach (np. Polska północno-wschodnia) występowały niewielkie powierzchniowo tereny o szczególnie dużej zawartości plutonu. Było to związane z opadaniem cząstek zawierających pluton w wyniku wystąpienia np. miejscowych opadów atmosferycznych

Jeżeli chodzi o skażenie plutonem zachodniej Europy, wydawałoby się, że kieszonkowa katastrofa nad Palomares z 1966 roku, kiedy to amerykański bombowiec strategiczny typu Boeing B-52 Stratofortress w wyniku katastrofy zgubił nad Palomares cztery bomby nuklearne podwieszone pod bombowcem, powinna dawno być opanowana i zapomniana. Nic bardziej mylnego niż to mniemanie. .

Mimo iż bomby nie były uzbrojone, automatyczne systemy kontroli opadania zadziałały i otworzyły spadochrony hamujące (służące oryginalnie do opóźnienia detonacji bomby w przypadku zrzutu na niskiej wysokości). Trzy z bomb opadły na ląd w pobliżu rybackiej wioski Palomares. Czwarta wpadła do morza, ale udalo się ją wydobyć nieuszkodzoną po 81 dniach akcji

Natomiast dwie spośród bomb, które opadły na ląd zostały poważnie uszkodzone wskutek uderzenia. Uszkodzenia te spowodowały eksplozję części ładunków konwencjonalnych, przeznaczonych oryginalnie do skoordynowanej eksplozji mającej na celu ściśnięcie i zapoczątkowanie reakcji rozszczepienia plutonu (który w tych typach bomb służył jako zapalnik syntezy termojądrowej). Na skutek tych wybuchów część masy ładunków plutonu została rozrzucona po okolicy powodując skażenie radioaktywne. Usunięcie skutków skażenia wymagało wywiezienia 5 000 baryłek, czyli 1500m3 okolicznej gleby do mogilnika w Południowej Karolinie. Pozostałości skażenia są do dziś wykrywalne w rejonie upadku bomb.

 Około 40 hektarów gruntu – okolonych od północy i południa lasami, od zachodu graniczących z prywatnym gruntem, a od wchodu z miejskim cmentarzem – otoczonych jest ogrodzeniem i niedostępnych dla osób postronnych, o czym przypomina wiele tablic Ośrodka Badań nad Energią, Środowiskiem i Technologią (Ciemat). Jest to najbardziej skażone radioaktywnie miejsce Zachodniej Europy.

Pomiary radioaktywności w okolicy Palomares wzrosły w ostatnich latach. Pluton zalegający w glebie zmienia się w ameryk, który emituje promienie gamma. Promienie gamma zaś penetrują dalej i są znacznie trudniejsze do zablokowania.