60 Rocznica Śmierci Majora Łupaszki

W Gdańsku rozpoczęły się uroczystości ku czci żołnierza wyklętego Majora Zygmunta Szendzielarza "Łupaszki" w 60-tą rocznicę śmierci. Dziś odprawiona została msza święta w intencji Łupaszki Major Zygmunt Szaendzielarz "Łupaszka" w WIkipedii: http://pl.wikipedia.org/wiki/Zygmunt_Szendzielarz "W połowie września 1945 dotarł do Gdańska, gdzie zainstalował się ostatni komendant Okręgu Wileńskiego AK-DSZ ppłk Antoni Olechnowicz ps. "Pohorecki". Do spotkania z nim doszło pod koniec października lub na początku listopada 1945. Mjr Szendzielarz otrzymał zadania propagandowe, które nie do końca mu odpowiadały. W celu zdobywania na nie środków finansowych uzyskał zgodę na utrzymywanie kilkuosobowych grup zbrojnych (tzw. patroli dywersyjnych), natomiast istnienie większych oddziałów partyzanckich zostało zakazane. Patrole dywersyjne rozpoczęły swoją działalność od połowie stycznia 1946. W tym czasie "Łupaszka" podjął także akcję propagandową, która polegała na […]

W Gdańsku rozpoczęły się uroczystości ku czci żołnierza wyklętego Majora Zygmunta Szendzielarza "Łupaszki" w 60-tą rocznicę śmierci.

Dziś odprawiona została msza święta w intencji Łupaszki

oraz złożono kwiaty pod tablicą upamiętniającą Jego i innych poległych z V Brygady Wileńskiej

Major Zygmunt Szaendzielarz "Łupaszka" w WIkipedii:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Zygmunt_Szendzielarz

"W połowie września 1945 dotarł do Gdańska, gdzie zainstalował się ostatni komendant Okręgu Wileńskiego AK-DSZ ppłk Antoni Olechnowicz ps. "Pohorecki". Do spotkania z nim doszło pod koniec października lub na początku listopada 1945. Mjr Szendzielarz otrzymał zadania propagandowe, które nie do końca mu odpowiadały. W celu zdobywania na nie środków finansowych uzyskał zgodę na utrzymywanie kilkuosobowych grup zbrojnych (tzw. patroli dywersyjnych), natomiast istnienie większych oddziałów partyzanckich zostało zakazane. Patrole dywersyjne rozpoczęły swoją działalność od połowie stycznia 1946.

W tym czasie "Łupaszka" podjął także akcję propagandową, która polegała na redagowaniu, powielaniu i rozprowadzaniu ulotek o treści antykomunistycznej. Fragment ulotki z marca 1946 jego autorstwa:

"… Nie jesteśmy żadną bandą, tak jak nas nazywają zdrajcy i wyrodni synowie naszej ojczyzny. My jesteśmy z miast i wiosek polskich […] My chcemy, by Polska była rządzona przez Polaków oddanych sprawie i wybranych przez cały Naród, a ludzi takich mamy, którzy i słowa głośno nie mogą powiedzieć, bo UB wraz z kliką oficerów sowieckich czuwa. Dlatego też wypowiedzieliśmy walkę na śmierć lub życie tym, którzy za pieniądze, ordery lub stanowiska z rąk sowieckich, mordują najlepszych Polaków Domagających się wolności i sprawiedliwości."

W II połowie stycznia na kolejnym spotkaniu z ppłk. A. Olechnowiczem "Łupaszka" uzyskał zgodę na utworzenie większego oddziału bojowego. Rozkazem nr 1 z 26 II powołał on do życia 6 Brygadę Wileńską (rejon działalności – Białostockie i Podlasie), natomiast rozkazem nr 2 z 14 IV odtworzył 5 Wileńską Brygadę pod swoim dowództwem, mającą działać na obszarze Pomorza oraz Warmii i Mazur. Na początku maja liczyła ona ok. 70 ludzi i była podzielona na trzy szwadrony (dowódcy: ppor. Zdzisław Badocha ps. "Żelazny", ppor. Henryk Wieliczko ps. "Lufa" i ppor. Leon Smoleński ps. "Zeus") oraz patrol żandarmerii. Na początku czerwca został utworzony kolejny szwadron. W ciągu 1946 stan ilościowy 5 Brygady nie przekraczał liczby 80 partyzantów.
 

/…/

Natychmiast po aresztowaniu "Łupaszki" został przewieziony do Warszawy i osadzony w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej. Przebywał tam 2,5 roku, do 8 lutego 1951. 23 października 1950 rozpoczął się proces byłych członków Okręgu Wileńskiego AK, w którym oskarżonymi byli:
ppłk A. Olechnowicz
kpt. Henryk Borowski ps. "Trzmiel"
mjr Z. Szendzielarz
ppor. Lucjan Minkiewicz ps. "Wiktor"
Lidia Lwow ps. "Lala"
Wanda Minkiewicz ps. "Danka".

Mjr Szendzielarz nie zaprzeczał, ani nie prosił o łaskę [3]. Wszyscy, oprócz kobiet, zostali skazani 2 listopada 1950 przez sędziego Mieczysława Widaja na wielokrotną karę śmierci. Wyrok wykonano 8 lutego 1951 w więzieniu na Mokotowie.

Spośród jego podkomendnych śmierć ponieśli:
ppor. Z. Badocha ps. "Żelazny" – poległ w Czerninie koło Sztumu 26 czerwca 1946
ppor. H. Wieliczko ps. "Lufa" – zamordowany na zamku w Lublinie 14 marca 1949
sanitariuszka Danuta Siedzikówna ps. "Inka" – zamordowana w Gdańsku 28 sierpnia 1946
ppor. Feliks Selmanowicz ps. "Zagończyk" – zamordowany w Gdańsku 28 sierpnia 1946
kpr. Henryk Wojczyński ps. "Mercedes" – zmarł na skutek ran 30 października 1946 w Jełguniu"