Bez kategorii

22 lipca, dawniej E. Wedel

22/07/2011

454 Wyświetlenia

0 Komentarze

5 minut czytania

22 lipca 1944 powstał z woli Stalina rząd kolaboracyjny. Polska nie miała Quislinga, za to Edwarda Osóbkę – Morawskiego. Pierwszy etap dramatu zaczął się jednak na plebanii w Wyszkowie, w sierpniu 1920 roku.

Marchlewski, Dzierżyński i Kohn zainstalowali się na plebanii w Wyszkowie15 sierpnia 1920 roku. Przyjechali luksusowymi limuzynami, jak na awangardę proletariatu przystało. Czwarty członek „rządu”, Josif Unschlicht, czekista, pozostał w Białymstoku.

Czerwony kwartet miał w 1920 roku zaprowadzić w Polsce to, co od 22 lipca 1944 zaprowadzała stalinowska „14”: komunistyczne porządki. Wyrżnięcie burżuazji. Fizyczną likwidację ziemiaństwa. W 1920 roku się nie udało. Bolszewicy nie mieli szans. W 1944 nie mogło się nie udać.

Na początku było kłamstwo. PKWN nie powstał w Chełmie (zdrajcy dotarli do Lublina 27 lipca 1944) a w Moskwie. Gawarit Maskwa. Tam też wydrukowano tzw. „manifest PKWN”. Podano do wiadomości skład „rządu”. Miał takie prerogatywy, co rząd Generalnego Gubernatorstwa.

Marionetkowy rząd, narzucony przez okupanta, który razem z Hitlerem rozpoczął od napaści na Polskę II Wojnę Światową, uznawał* wyłącznie jego twórca – Stalin. Pierwszą decyzją „rządu” było oddanie Rosji ziem wschodniej Polski. Na czele „rządu” stanął Edward Osóbka-Morawski.

Zapamiętajmy nazwiska zdrajców:

Edward Osóbka-Morawski,

Wanda Wasilewska

Andrzej Witos

Stanisław Kotek – Agroszewski

Stanisław Radkiewicz

Jan Stefan Haneman

Stefan Jędrychowski

Jan Michał Grubecki

Wincenty Rzymowski

Michał Żymierski

Emil Sommerstein

Stanisław Skrzeszewski

Bolesław Drobner

Jan Czechowski

W obozach koncentracyjnych i więzieniach znalazło się ponad 200 tysięcy Polaków. Tysiące zaginęło bez wieści. Tysiące rozstrzelano, zatłuczono, powieszono. Rozpoczął się terror*, trwający do 1956 roku. IPN : http://www1.ipn.gov.pl/portal.php?serwis=pl&dzial=68&id=859

PKWN miał za cel zniszczenie państwowości polskiej, złamanie ducha narodu, eksterminację elit, przekreślenie tysiącletniej historii zachodniego państwa chrześcijańskiego. Wiele celów PKWN osiągnął. Dziś nawet Polacy mówią o Polsce: „u nas, w Europie wschodniej”.

PKWN to dla Polski dziejowa tragedia. PKWN przerwał ciągłość historyczną, gospodarczą i kulturową Polski. Uczynił z wolnych niewolników. Wyrządził niepowetowane straty w świadomości ludzkiej. Wszczepił obcą ideologię, sprzeczną z duchem społeczeństwa.

Trudna jest walka ze spadkiem po PKWN. Nieświadomie posługujemy się słownictwem narzuconym przez okupanta. Długo potrwa proces usuwania chwastów z historii, filozofii, literatury; proces odbudowy Polski. Walka o Polskę to przecież walka o mentalność Polaków.

*tym samym jego decyzje są nieważne od samego początku, bowiem legalnym rządem RP był tylko i wyłącznie rząd polski w Londynie.

*był to kolejny etap Pożogi, trwającej w latach 1917-1956; największej zbrodni ludobójstwa w historii świata (na Polakach, z udziałem Rosjan, Niemców, Ukraińców i Żydów).

Post scriptum: tytuł mojego felietonu może się wydać Państwu niezrozumiały. Jego geneza jest taka: pewnego letniego dnia jechałem z Rodzicami jako może dziesięcioletni chłopak z Łodzi do Warszawy. Przesiedliśmy się w Koluszkach. Panował nieopisany tłok, bo to była pora wakacji letnich. Staliśmy w ścisku, na szczęście przy lekko uchylonym oknie. Ojciec wpatrywał się w mijający krajobraz. O czym myślał, tego nie wiem. Nie powiedział mi. Był jak zawsze skromnie, ale elegancko ubrany, w stylu, pozwalającym wówczas jeszcze na zaliczenie do określonej kategorii. Stary kolejarz, stojący między oknem a drzwiami, prowadzącymi na korytarzyk do kibla i wyjścia, nagle zwrócił się do mojego Ojca:

– panie, niech pan powie, kiedy będzie lepiej?

Ojciec nie pomyślał ani sekundy. Odpowiedział z miejsca:

– jak będziemy jeść czekoladę E. Wedel, dawniej 22 lipca.

Niestety, nie dożył tego dnia.