13 grudnia 2007

Rezolucja „Europa Wolnych Narodów” opublikowana w grudniu roku 2007, tuż przed podpisaniem Traktatu Lizbońskiego, ważny dokument archiwalny pouczający także na przyszłość

 Przedkładamy rezolucję „Europa Wolnych Narodów” w imieniu osób i środowisk dążących do ugruntowania niepodległości Polski i odrzucających Traktat Reformujący Unii Europejskiej.

Celem polityki polskiej winno być strzeżenie suwerenności państwowej i rozwijanie życia narodowego. Niepodległość uzyskana po półwieczu dwóch okupacji została nam dana przez Opatrzność, ale i zadana jako nadawanie kształtu rzeczywistości społecznej i politycznej.

Polacy są wielkim środkowoeuropejskim narodem i mają obowiązek starać się o dobre miejsce Polski w rodzinie narodów europejskich. Współpraca i integracja europejska muszą być budowane na fundamentach sprawiedliwości i solidarności zakorzenionych w kulturze klasycznej i chrześcijańskiej.

Zaprzeczeniem tych zasad są unifikacja instytucjonalna i inwazja ideologiczna naruszające wolność narodów europejskich. Wyrazem tego zaprzeczenia jest Traktat Reformujący Unię Europejską, który wzmacnia negatywne tendencje prawne i moralne w Unii.

Jako polscy patrioci i przekonani Europejczycy nie możemy poprzeć tego Traktatu. Jest on powieleniem głównych rozwiązań już odrzuconej niesławnej pamięci Konstytucji Europejskiej. Zmiany w traktatach unijnych nadal idą w kierunku zwiększania federalizmu kosztem niezawisłości narodowej.

Federalizm ten jest często wehikułem tendencji ideologicznych odrzucających prawo naturalne, a błędnie rozumiejących uprawnienia osób. Prawa wspólnot naturalnych, jakimi są rodzina i naród, nie są w ogóle uwzględnione ani w Traktacie, ani w dołączonej do niego Karcie Praw Podstawowych.

Doceniamy stanowczość rządu premiera Jarosława Kaczyńskiego oraz stanowisko rządu premiera Donalda Tuska w sprawie Karty Praw Podstawowych. Rzeczpospolita Polska słusznie przystąpiła do tzw. protokołu brytyjskiego ograniczającego jurysdykcję sądów europejskich w aspekcie Karty.

Jednak to znaczące osiągnięcie polityki polskiej nie jest w żadnym razie wystarczające. Głównym problem i zagrożeniem nie jest sama Karta, ale Traktat Reformujący, który ją zawiera. Karta dotyczy spraw indywidualnych, zaś Traktat spraw państwowych. Warunkiem dobrej przyszłości Polski w Europie jest odrzucenie Traktatu godzącego w naszą suwerenność.

Traktat Reformujący zawiera szereg postanowień potwierdzających, wzmacniających i rozszerzających dotychczasowe negatywne tendencje zawarte w Traktacie Ustanawiającym Wspólnoty Europejskie (TWE) oraz Traktacie o Unii Europejskiej (TUE).

– pozatraktatowe i dokonane wyłącznie na mocy deklaracji utrzymanie zasady pierwszeństwa prawa unijnego nad prawem państwowym bez rozróżniania ustawodawstwa konstytucyjnego
i zwykłego (deklaracja 27 TWE);
– nadanie osobowości prawnej UE jako podmiotowi prawa międzynarodowego (art. 32 TUE);
– zmniejszenie liczby obszarów podejmowania jednogłośnych decyzji i poprzez to ograniczenie prawa veta państw narodowych (poszczególne rozdziały TWE)
– wprowadzenie ponadnarodowego urzędu Przewodniczącego Rady Europejskiej
(Prezydenta UE) o autonomicznych kompetencjach (art. 9b.6 TUE );
– ujednolicenie polityki zagranicznej poprzez stworzenie urzędu wysokiego przedstawiciela do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa ( art. 9e TUE);
– umieszczenie jednolitej waluty jako zasady ogólnej oraz traktowanie unii gospodarczej
i walutowej jako jednego z celów UE (art. 3.4 TUE);
– nadanie Karcie Praw Podstawowych waloru prawnego równorzędnego Traktatom UE
(art. 6.1 TUE);
– podtrzymanie formuły obywatelstwa Unii nadające UE cechy państwa (art. 17b TWE);
– potwierdzenie zasady wzmocnionej współpracy niektórych państw jako formy presji na pozostałe państwa unijne (art. 10 TUE);
– naruszenie dotychczasowej równowagi europejskiej poprzez wzmocnienie największych państw unijnych w wyniku zniesienia nicejskiego systemu głosowania (art. 9c. 4 TUE)
– internacjonalizacja partii politycznych jako tworów paneuropejskich oderwanych od korzenia narodowego (art. 8a.4 TUE);

– zafałszowanie prawdy o dziedzictwie chrześcijańskim jako fundamencie cywilizacji europejskiej (preambuła TUE);
– sprowadzenie Kościołów i Wspólnot chrześcijańskich do statusu identycznego ze statusem organizacji światopoglądowych i niewyznaniowych (art. 15b TWE);
– ujęcie w prawie traktatowym tzw. orientacji seksualnej i zrównanie jej np. z religią
(art. 10 TWE);
– nadanie szczególnego statusu zapobieganiu wyłącznie rasizmowi i ksenofobii rozumianym jako naczelne zagrożenia dla wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości (art. 61.3TWE);

Wzywamy więc zarówno prezydenta Lecha Kaczyńskiego, jak i premiera Donalda Tuska do zgłoszenia polskiego sprzeciwu wobec Traktatu. Efekt negocjacyjny osiągnięty przez Prezydenta RP nie jest wystarczający i nie może być zaakceptowany.

Ten stan rzeczy winien być uwzględniony przez Premiera RP i dlatego Rzeczpospolita Polska reprezentowana przezeń nie powinna podpisywać tego Traktatu. Naród polski zapamięta właściwą decyzję i pozostawi ją
w historycznej pamięci.

Apelujemy do miłujących wolność Polaków, do świadomych obywateli Rzeczypospolitej, do naszych rodaków w kraju i zagranicą o poparcie rezolucji „Europa Wolnych Narodów”. Nowy 13 grudnia nie musi się wydarzyć.

Artur Zawisza, przedsiębiorca i przewodniczący Rady Programowej Stowarzyszenia na Rzecz Swobód Obywatelskich

W imieniu sygnatariuszy:

Jacek Bartyzel, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika
Adam Biela, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
Krystyna Czuba, profesor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego
Marcin Dybowski, redaktor i wydawca
Wojciech Grochowalski, redaktor naczelny „Kultury i Biznesu”
Jan Maria Jackowski, redaktor i pisarz
Krzysztof Kawęcki, doktor politologii i były wiceminister obrony narodowej
Dariusz Kłeczek, lekarz i członek zarządu Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia
Stanisław Krajski, doktor filozofii
Andrzej Krzyżański, prezes Krajowego Związku Lokatorów i Spółdzielców
Jacek Krzystek, wydawca i działacz narodowy
Stefan Kurowski, profesor ekonomii
Zbigniew Lipiński, publicysta narodowy
Marcin Masny, doktor historii i publicysta
Cezary Mech, doktor ekonomii i były wiceminister finansów
Stanisław Michalkiewicz, redaktor i publicysta
Władysław Motyka, wiceprezes Zawiązku Podhalan
Sławomir Olejniczak, prezes Stowarzyszenia Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Ewa Polak Pałkiewicz, publicystka katolicka
Wojciech Reszczyński, dziennikarz i redaktor
Arkadiusz Robaczewski, prezes Fundacji Dziedzictwa Narodowego
Mieczysław Ryba, doktor historii i członek Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej
Sławomir Skiba, wiceprezes Stowarzyszenia Kultury Chrześcijańskiej im. Piotr Skargi
Piotr Spyra, prezes Ruchu Obywatelskiego „Polski Śląsk”
Bartłomiej Starzec, sekretarz redakcyjny rezolucji
Jan Szczepankiewicz, prezes Krajowego Forum Przedsiębiorczości
Gabriel Turowski, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego