Uporczywe nękanie

Zażalenie… od postanowienia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze Wydział I Cywilny z dnia 5 czerwca 2017 r. nakładającego na Grzegorza Niedźwieckiego grzywnę w kwocie 2.000 zł i wezwanie do poświadczenia nieprawdy   Wnoszę o: nałożenie surowszej grzywny w wysokości 27.100 zł i zamienienie jej na areszt 180 dni celem zaoszczędzenia strat Skarbu Państwa w wyniku niepotrzebnej przewlekłości, ponieważ „dłużnik” nie wykona żadnych egzekucji, wezwanie wierzyciela do uiszczenia zaliczki na areszt dłużnika i wyżywienie przez cały okres aresztu dłużnika na podstawie art. 1056 § 3 k.p.c., rozważenie uczciwego rozpatrzenia wniosku wierzyciela z dnia 26 listopada 2015 r., bądź unieważnienie postępowania I Co 441/16 na podstawie art. 379 pkt. 5) k.p.c. Uzasadnienie Siedem razy nakładano grzywny na Grzegorza Niedźwieckiego o łącznej wysokości […]

Zażalenie…

od postanowienia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze Wydział I Cywilny z dnia 5 czerwca 2017 r. nakładającego na Grzegorza Niedźwieckiego grzywnę w kwocie 2.000 zł i wezwanie do poświadczenia nieprawdy

Wnoszę o:

1. nałożenie surowszej grzywny w wysokości 27.100 zł i zamienienie jej na areszt 180 dni celem zaoszczędzenia strat Skarbu Państwa w wyniku niepotrzebnej przewlekłości, ponieważ „dłużnik” nie wykona żadnych egzekucji,
2. wezwanie wierzyciela do uiszczenia zaliczki na areszt dłużnika i wyżywienie przez cały okres aresztu dłużnika na podstawie art. 1056 § 3 k.p.c.,
3. rozważenie uczciwego rozpatrzenia wniosku wierzyciela z dnia 26 listopada 2015 r., bądź
4. unieważnienie postępowania I Co 441/16 na podstawie art. 379 pkt. 5) k.p.c.

Uzasadnienie

• Siedem razy nakładano grzywny na Grzegorza Niedźwieckiego o łącznej wysokości 27.100 zł we wcześniejszym postępowaniu egzekucyjnym I Co 3259/08 w tożsamej sprawie.
• Siedem razy stawiano na baczność Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Jeleniej Górze nakazem wykonania aresztu Grzegorza Niedźwieckiego.
• Siedem razy zarządzono Komendzie Miejskiej Policji nakaz przymusowego doprowadzenia Grzegorza Niedźwieckiego do Aresztu Śledczego w Jeleniej Górze.
• Siedem razy nakazano Dyrektorowi Aresztu Śledczego przyjęcie Grzegorza Niedźwieckiego do izolacji na 180 dni.

Grzywny podlegają dobrowolnej wpłacie przez dłużnika, a areszt jest uzależniony od uiszczenia zaliczki przez wierzyciela i wyżywienie przez cały okres aresztu dłużnika (art. 1056 § 3 k.p.c.).

Dłużnik nie zapłaci niesłusznych grzywien, bo to już ćwiczyliśmy w postępowaniu I Co 3259/08, więc prędzej czy później trzeba będzie zamienić je na areszt.

Wierzyciel nie zapłaci zaliczki na areszt, bo nie ma gwarancji, że dłużnik mu zwróci pieniądze (patrz wniosek o ponowne wezwanie dłużnika do wykonania czynności z dnia 26 listopada 2015 r.).

Kłania się etyka sądowa i ekonomika postępowania oraz zasady współżycia społecznego (art. 5 k.c.).

Skoro wierzyciel (czy Sąd) nie chce iść właściwą, skuteczną drogą w trybie art. 1049 k.p.c., chce tylko narazić siebie, dłużnika i Skarb Państwa na niepotrzebne straty, podważyć autorytet państwa (władzy sądowniczej) stosując obstrukcję, to dla samej logiki, zdrowia rodziny dłużnika i pieniędzy podatników, proszę przyspieszyć tok postępowania. Wyrażam wolę realizacji pkt. 1 wniosku (sąd związany jest wnioskiem). Zaoszczędzi wierzyciel, bo nie będzie musiał siedem razy płacić po 100 zł (opłaty sądowej i kosztów zastępstwa). Mogę się założyć o bukiet kwiatów (przyniosę w asyście dziennikarzy – nie torta), że narazicie po raz kolejny państwo polskie na straty będąc lokajami głupa rżnących. Gwarantuję wam, że zamienicie 2.000 zł na cztery dni aresztu, uruchomicie ponownie Komornika Sądowego, Komendę Miejską Policji i Dyrektora Aresztu na darmo. Służby trzeba opłacić, powinien to pokryć wierzyciel, który was do tego na darmo zmusza. A tak naprawdę Sąd powinien to pokryć, bo to są jego przewiny. Sąd jest związany przepisami prawa (wszelkiego) i winien postępować etycznie i skutecznie, a nie podejmować decyzje dowolne, umyślne, szkodliwe i ekspiacyjne. To jest złośliwy, niezasadny terroryzm. Barbarzyństwo, a nie rozwiązywanie problemów. W demokratycznym państwie prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej nie może być złego prawa (konstytucyjna zasada). Są tylko źli ludzie. To jest sabotaż wśród autorytetów moralności. To jest nadużycie władzy i swobody.

Ad. 3

Wierzyciel nie związał sądu żądaniem, co do sposobu egzekucji we wniosku z dnia 26 listopada 2015 r. Nie wskazał, nie narzucił konkretnej podstawy prawnej. Wniósł jedynie o wezwanie dłużnika Grzegorza Niedźwieckiego do wykonania zobowiązania do zamieszczenia w mediach publicznych przeprosin.

Zgodnie z treścią art. 1049 k.p.c., – sąd, w którego okręgu czynność ma być wykonana, na wniosek wierzyciela wezwie dłużnika do jej wykonania w wyznaczonym terminie, a po bezskutecznym upływie terminu udzieli wierzycielowi umocowania do wykonania czynności na koszt dłużnika.

Drugi akapit wniosku brzmi:

„W razie ponownego niewykonania przez dłużnika czynności – wnoszę o zastosowanie środków w celu wyegzekwowania obowiązku nałożonego na dłużnika prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze, sygn. akt I C 1062/08.”

Art. 1049 k.p.c. idzie naprzeciw żądaniom wierzyciela, w pełni wypełnia żądania wniosku wierzyciela.

Dalsza informacja nie ma znaczenia, informacja to nie wniosek.

Kolejne wnioski były następstwem pierwotnego błędu sądu.

Trzymając się zasady ne bis in idem, proszę rozważyć pkt. 4 niniejszego wniosku, ponieważ zostałem z obrazą przepisów prawa materialnego i procesowego pozbawiony możności obrony swych praw i zachodzi przesłanka nieważności postępowania:

• Prezes Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze wbrew prawu pokrzywdzonego do informacji procesowej nie udzielił mi odpowiedzi, czy w świetle ustanowionego prawa egzekucja czynności niepieniężnych, opublikowania ogłoszenia w mediach publicznych jest czynnością zastępowalną, czy niezastępowalną?
• Sąd Rejonowy i Okręgowy w Jeleniej Górze nie uznaje dyrektyw uchwały Sądu Najwyższego – III CZP 23/06 nakazujących egzekucję „sądowych przeprosin” w trybie art. 1049 k.p.c. oraz wykładni postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1988 r., III CRN 429/88:

Jeżeli sąd jako organ egzekucyjny, po rozpoznaniu sprawy na skutek wniosku wierzyciela o przeprowadzenie egzekucji w celu wykonania czynności objętej tytułem wykonawczym, dojdzie do przekonania, że zasadna jest egzekucja z innej podstawy prawnej, niż tego żądał wierzyciel, to tenże sąd stosuje środki przymuszające przewidziane we właściwym przepisie, bez względu na treść wniosku wierzyciela. Jeśli sąd nie może w tym akurat wypadku wchodzić w buty wierzyciela, to istnieje orzecznicza droga prawna oddalenia niezasadnego wniosku.

Stosowanie zasad reliktowego przepisu art. 1050 k.p.c. i akceptowanie obstrukcji wierzyciela (?) prowadzi do nikąd. Albo sąd zmusi wierzyciela do otrzymania zadośćuczynienia wykonując czynność przeprosin na koszt dłużnika, ewentualnie do zapłacenia zaliczki na areszt i ukarania dłużnika, albo unieważni postępowanie nieegzekwowalne. W tym stanie rzeczy, wierzyciel czyni wielkie szkody sądowi i wpuszcza go w maliny. To są wymuszenia przemocą lub groźbą czynności sądu (art. 232 k.k.) oraz niestosowanie się do orzeczonych przez sąd zakazów i nakazów (art. 244 k.k.), nie mówiąc nic o wpędzaniu temidy w straty moralne i materialne.

Szanowne panie i panowie sędziowie. Dajecie się ośmieszać radcom prawnym, którzy doją tylko i rolują naiwnego dilera opla, bo taki jest ich cel, sposób na życie. Pozwalając sobą manipulować i dając sobie narzucić prywatne prawo, niszczycie budżet państwa (art. 296 § 3 k.k.) i eksterminujecie obywateli (art. 246 k.k.). Nadużywacie władzy. Proszę rozważyć sens stosowania prawa przekory i prawa pięści w demokratycznym państwie prawnym,…

Posłowie

6. Niniejsze zażalenie jestem zmuszony skierować również do Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze, celem wszczęcia śledztwa w sprawie przestępstwa poświadczenia nieprawdy przez funkcjonariuszy (SSR Paweł Woźniak, SSO Beata Kostaś, SSO Beata Glazar, SSO Alicja Izydorczyk), którzy twierdzą, że obowiązek wymieniony w pkt. I wyroku z dnia 3 września 2008 r. jest czynnością niezastępowalną lub że narzucił im to wierzyciel. Odmowa wszczęcia śledztwa lub umorzenie dochodzenia będzie współudziałem w poświadczeniu nieprawdy, bo jest tylko jeden sposób egzekucji czynności niepieniężnych (sądowych przeprosin), co stwierdził Sąd Najwyższy uchwałą z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZP 23/06. Jest to czynność zastępowalna i należy ją egzekwować na zasadach określonych w art. 1049 k.p.c. Nie jest to czynność namalowania obrazu, tylko czynność prosta, szablonowa, którą może wykonać każda osoba [1].

1. Podobne poświadczenie nieprawdy i bezczynność, w tym naruszenie art. 231 k.k. popełnili SO Piotr Gregier /spr./, SO Alicja Izydorczyk, SO Urszula Wiewióra – manipulując w postanowieniu II S 8/17 z dnia 11 maja 2017 r., że w myśl art. 14 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (dalej: ustawa), skarżący może wystąpić z nową skargą w tej samej sprawie po upływie 12 miesięcy, podczas gdy w sprawie egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego – po upływie 6 miesięcy, od daty wydania przez sąd orzeczenia, o którym mowa w art. 12 ustawy. To jest właśnie nieznajomość przepisów prawa lub dowolne ich stosowanie. Monit, wbrew art. 14 ust. 2 ustawy, gdzieś się zapodział w Sądzie.

• Za wyżej wskazane uchybienia służbowe, w tym za oczywistą i rażącą obrazę przepisów prawa i uchybienia godności urzędu, w szczególności wymienieni sędziowie manipulujący uchwałą SN oraz art. 14 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, winni odpowiedzieć dyscyplinarnie w myśl art. 109 § 1 w zw. z art. 107 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych. W związku z powyższym proszę przekazać jeden egzemplarz niniejszego zażalenia zgodnie z art. 112 § 1 cytowanej ustawy Z-cy Rzecznika Dyscyplinarnego w Sądzie Apelacyjnym we Wrocławiu celem rozpoczęcia procedury dyscyplinarnej.

1. Na podstawie art. 185 § 1 k.p.c. wzywam Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze do próby ugodowej.

Nie ważne są numerki i gierki procesowe, tylko obowiązek właściwego, skutecznego rozstrzygnięcia sprawy przez sędziego, zniweczenie skutków dokonanego naruszenia, lub oddalenia niezasadnego wniosku. Wola załatwienia sprawy, stosowania etyki, dobrych obyczajów i przeciwdziałania przewlekaniu postępowania (art. 3, 5 i 6 k.p.c.) lub niewola, co nie mieści się w kryteriach demokracji.

Art. 82. Obowiązki sędziego w zakresie postępowania

Dz.U.2016.0.2062 t.j. – Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych

• 1. Sędzia jest obowiązany postępować zgodnie ze ślubowaniem sędziowskim.
• 2. Sędzia powinien w służbie i poza służbą strzec powagi stanowiska sędziego i unikać wszystkiego, o mogłoby przynieść ujmę godności sędziego lub osłabiać zaufanie do jego bezstronności.
• 3. (uchylony)

Jeżeli sąd jest związany wnioskiem wierzyciela[2] i jeżeli wierzyciel wskazał niewłaściwy sposób egzekucji, błędny środek prawny, w trybie art. 1050 k.p.c., to sąd miał prawo i obowiązek oddalić taki wniosek wierzyciela (vide I Cz 94/13 – postanowienie z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Elblągu z 2013-02-28).

Jeżeli macie coś do mnie i nie uznajecie prawa, to spuśćcie mi łomot, ale co zrobiły wam moje dzieci?

Otrzymują:

1. Adresat
2. Prokuratura Rejonowa w Jeleniej Górze
3. Z-ca Rzecznika Dyscyplinarnego w Sądzie Apelacyjnym we Wrocławiu

W załączeniu:

1. Wniosek Kancelarii Radców Prawnych „Kubacki & Kubacki” z dnia 26 listopada 2015 r. o ponowne wezwanie dłużnika do wykonania czynności.
2. POSTANOWIENIE z dnia 28 lutego 2013r. Sąd Okręgowy w Elblągu I Wydział Cywilny, Sygn. akt I Cz 94/13.
3. Wniosek o ściganie przestępstwa uporczywego nękania z dnia 16 czerwca 2017 r.
4. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZP 23/06.

[1] Sąd Najwyższy w uchwale III CZP 23/06 spuentował pkt. 2 zagadnienia prawnego, że granice działania organu egzekucyjnego wyznaczane są treścią tytułu wykonawczego oraz wybranym przez wierzyciela sposobem egzekucji. W ten sposób materializuje się roszczenie egzekucyjne, wiążące sąd. Jako że wierzyciel wniósł o zastosowanie właściwego przepisu egzekucyjnego, czynności zastępowalnej w trybie art. 1049 k.p.c., to zbędnym jest rozstrzyganie przedstawionej przez Sąd Okręgowy kwestii, czy wniosek należy oddalić. Art. poprawny, 1049 k.p.c., wiązał tam (to było jedynym zagadnieniem prawnym, a nie art. 1050 k.p.c.) i wiąże każdy sąd. Kwestię zasadności stosowania przepisu art. 1049 k.p.c. w przypadku „sądowych przeprosin” SN rozwinął wyczerpująco w uchwale i przytoczył stanowisko Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1988 r., III CRN 429/88, co należy zrobić, jeśli wierzyciel wskaże niewłaściwą podstawę prawną:

Jeżeli sąd jako organ egzekucyjny, po rozpoznaniu sprawy na skutek wniosku wierzyciela o przeprowadzenie egzekucji w celu wykonania czynności objętej tytułem wykonawczym, dojdzie do przekonania, że zasadna jest egzekucja z innej podstawy prawnej, niż tego żądał wierzyciel, to tenże sąd stosuje środki przymuszające przewidziane we właściwym przepisie, bez względu na treść wniosku wierzyciela. Jeżeli jest to nieadekwatne porównanie, nietożsame zdarzenie w stosunku do przedmiotowej sprawy, to patrz na drogę prawną do oddalenia niezasadnego wniosku.

Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1988 r., III CRN 429/88

Każdy wierzyciel może sobie żądać, co mu się podoba? Gdyby jakiś psychopata żądał przymuszania dłużnika do wykonania czynności (złożenia przez dłużnika oznaczonego oświadczenia woli) przypiekaniem mu skóry rozpalonym żelazem, to co, sąd musiałby to wykonać, bo jest związany wnioskiem wierzyciela?

http://orzeczenia.szczecin.so.gov.pl/content/$N/155515000001003_II_Cz_000932_2014_Uz_2014-07-31_001

https://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/155515000001003_II_Cz_001059_2014_Uz_2014-07-22_001

W przedmiotowym wypadku wierzyciel nie wskazał we wniosku egzekucyjnym żadnej podstawy prawnej, nie żądał zastosowania konkretnego przepisu, wskazał szerokie ramy egzekucji świadczeń niepieniężnych (słowo „wykonanie czynności” mieści się zarówno w przepisie art. 1049 k.p.c. jak i art. 1050 k.p.c.). To Sąd tym sterował i to korygował. Zinterpretował to po swojemu, reliktowo, jako czynność niezastępowalna, bo chce usprawiedliwić dziesięcioletnie barbarzyństwo, gwałcenie art. 40 konstytucji i Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania. Wbrew zasadom współżycia społecznego, etyki i ekonomiki postępowania. Sąd orzeka w oparciu o trzy rzeczy: dowody, przepisy i sumienie. Wszystkiego niestety zabrakło.

[2] Tak naprawdę jeśli by nawet kierować się wolą wierzyciela, to ten żądał zastosowania art. 1049 k.p.c., bo tam brzmi, iż sąd wezwie dłużnika do wykonania czynności – o co wnosił wierzyciel. W art. 1050 k.p.c. mówi się tylko o wyznaczeniu terminu dłużnikowi do wykonania czynności, którą inna osoba wykonać za niego nie może. Wierzyciel nie żądał we wniosku z dnia 26 listopada 2015 r. wyznaczenia dłużnikowi terminu do wykonania czynności i zagrożenia mu grzywną.