Globalnie i Lokalnie

Upadająca cywilizacja Sieć śmierci Bestii cz.6.1

06/07/2019

2598 Wyświetlenia

3 Komentarze

32 minut czytania

Upadająca cywilizacja Sieć śmierci Bestii cz.6.1

Od pierwszych krucjat, czyli chrześcijańskich wypraw krzyżowych minęło już prawie tysiąc lat. Przez wieki rozlewano krew w imię boga i wyznaczano granice. Z rzezi wyrosły legendy o bohaterach, męczennikach i relikwiach,

Upadająca zachodnia cywilizacja cz.1

Smok przekazuje władzę Bestii

Rzymianie, Francuzi, Niemcy, Austriacy, Anglicy, Turcy, Chazarzy, Edomici i Żydzi, reprezentują Celtów-Hyksosów-Izraelitów z Biblii. Istnieją także powiązania genetyczne i językowe pomiędzy nimi.

Ludy te kontynuowały poprzez wieki podboje, okupację i grabież innych krajów, począwszy od okupacji i grabieży Egiptu przez Celtów-Hyksosów-Izraelitów. Kolejne Imperia Szatana były tworzone na bazie Celtów-Hyksosów-Izraelitów, a ich ukoronowaniem była Niemiecko-Austriacka III Rzesza. Jedną z wielu cech wspólnych tych imperiów było dążenie do podboju i eksterminacji Ariów-Słowian, było to pierwsze przykazanie ich boga Jahwe-Baala-Marduka-Lucypera i jego „czarnych” kapłanów.

Wszystkie kainowe ludy czerpią inspiracje z Biblii, z żydowskiej księgi zbrodni i rasistowskich czystek etnicznych. Żydowska biblia Tanach (biblia hebrajska) i żydo-chrześcijański Stary Testament począwszy od piątej księgi mojżeszowej to jedno wielkie pasmo mordów, rzezi, ludobójstwa, grabieży, zaboru domów, miast, ziemi, majątków, inwentarza – a wszystko to na polecenie i z pomocą nieskończenie mściwego Jahwe.

Religie abrachamowe wszelkich możliwych odprysków, będącymi kolporterami i komiwojażerami żydowskiej mitologii, ideologii i tradycji objęły około 90% całego świata. Tylko Daleki Wschód oparł się jahwizmowi i to nie do końca bo tam też jahwizm gdzieniegdzie wniknął.

Słowianie walczyli z Szatanem i jego szatańskimi imperiami; najpierw na Bliskim Wschodzie, później z Persami, następnie z Aleksandrem Macedońskim oraz z Rzymianami. Szatanem jest kosmiczna rasa humanoidalnych gadów określanych w Wedach kościejami, a w Starym Testamencie bogami, scalonymi później w jednego Jahwe. Szatańska rasa gadzie pod przywództwem Marduka-Lucypera realizowała swój plan na ziemi poprzez kainowe plemiona nazwane w Wedach rasą szarą, a w Biblii żmijowym plemieniem. Czarnymi kapłanami Marduka wywodzącymi się jeszcze ze zdegenerowanej Atlantydy byli egipscy czarni kapłani boga Amona, ich następcami byli Faryzeusze a obecnie są iliminaci i masoni.

Kosmiczna rasa gadzia wspomagała kainowe plemiona, ich czarnych przywódców i kapłanów poprzez tysiąclecia. Walka Słowian była nierówna, przeciwnikiem były humanoidalne bestie wyglądające jak ludzie wspomagane przez kosmiczne gadzie bestie.

Na soborze w Nicei w 325 roku rzymski Smok ustanowił religię chrześcijańską oficjalną państwową religią Cesarstwa Rzymskiego. Od tego czasu pierwotne wolne chrześcijańskie grupy religijne zaczęły zanikać a w religii chrześcijańskiej zaczęła dominować polityka. Szatan, jako ognisty Smok rzymski poprzez swoje manipulacje zaczął wykorzystywać religię chrześcijańską do swoich celów. Teraz mógł swobodnie z namaszczeniem prawa, z krzyżem w ręku, podbijać świat i czynić sobie ziemię i ludzi poddanych na swoją modę. I tak zaczęła się długa historia chrześcijaństwa rzymskiego, przesiąknięta krwią i duchowymi kłamstwami. A przez następne 1600 lat Watykan wraz z Frankami i Niemcami trzymał polityczną władzę nad całą Europą.

W tym okresie Słowianie widząc nadchodzące zagrożenie dla Europy i Świata zorganizowali wielką koalicje i przypuścili rozciągniętą w czasie ofensywę ze wschodu, północy i południa na rzymskiego Smoka, aby go unicestwić i zdusić w zarodku. Ale Słowianie i Celtowie przegrali, kainowe plemiona ulokowane w Cesarstwie Rzymskim i poza nim z pomocą swoich gadzich bogów wygrały. Smok przekazał władzę Bestii, która z pomocą swych gadzich kosmicznych bogów przystąpiła do podboju świata.

Krucjaty krzyżowe i Inkwizycja

Głównymi filarami chrześcijaństwa zachodniego, którzy z krzyżem w ręku po Rzymianach przystąpili do podbojów narodów świata stanowili napływowi Frankowie-Sasi w Galii, Anglosasi w Brytanii oraz Niemcy-Sasi w Lechii-Polonii.

Krucjaty krzyżowe niby dla obrony grobu Pańskiego, organizowane przez Watykan rękami Franków, Niemców i Anglików, odbiły się piętnem na całym chrześcijaństwie zachodnim. Wiązało się to z najazdami i mordami innych narodów. A sama taka wyprawa na trasie swojego przemarszu wojsk, pustoszyła i grabiła przyległe tereny. Do tej pory w krajach południowej Europy przez terytoria, które wiodły trasy przemarszu wypraw krzyżowych z Rzymu do Ziemi Świętej, panuje niechęć i wrogość do wypraw, Watykanu i Rzymu.

Od pierwszych krucjat, czyli chrześcijańskich wypraw krzyżowych lub bitew jak nazywają je Arabowie minęło już prawie tysiąc lat. Przez wieki rozlewano krew w imię boga i wyznaczano granice. Tworzono sojusze i podziały, które przetrwały do dziś. Z rzezi wyrosły legendy o bohaterach, męczennikach i relikwiach,

Historia templariuszy zaczyna się w okresie krucjat. W roku 1095 w rejonie basenu Morza Śródziemnego starły się trzy potęgi. Średniowieczny kościół rzymsko katolicki, wyznawcy prawosławia oraz muzułmańscy Arabowie i Turcy. Chrześcijańscy królowie doskonale wiedzieli, ze nowa religia wkracza na ich terytorium. Istniał więc także aspekt polityczny. Zachód chciał zachować swój stan posiadania i odzyskać Jerozolimę, opanowaną przez muzułmanów.

29 listopada 1095 roku Papież Urban II zwołał sobór w Clermont we Francji. Jego przemówienie zachowało się w kilku wersjach. Ale główne przesłanie jest jasne. Wszyscy chrześcijanie mieli chwycić za broń i uderzyć na muzułmanów w ziemi świętej. Jedno z ważniejszych zdań brzmiało. Niech ci którzy byli bandytami będą rycerzami. Pierwsza krucjata rozpoczęła się w 1096, nazwano ją pasadium generale, czyli wyprawą ogólną. Mogli w niej brać udział wszyscy, od rycerzy po zwykłych rzeźmieszków. Średniowieczny kościół katolicki gwarantował zbawienie wszystkim uczestnikom krucjaty. Był to potężny bodziec, który sprawił, że szeregi pierwszych krzyżowców zasiliło wielu złoczyńców. Byli zwalniani z więzień, umarzano im długi, zapominano o zbrodniach. Wielu pierwszych krzyżowców było zwykłymi kryminalistami, gwałcicielami, mordercami, złodziejami. Wiedzieli, że zdobycie Jerozolimy wymaże ich zbrodnie. Na wezwanie Papieża odpowiedziały tysiące. Potem wybuchła trzyletnia krwawa wojna.

W końcu w roku 1099 krzyżowcy zdobyli Jerozolimę. Po zdobyciu miasta rozpoczęła się rzeź. Podobno konie rycerzy brodziły po kolana we krwi. Mordowano wszystkich, muzułmanów, żydów, chrześcijan.

To właśnie wtedy około roku 1118/19 pojawili się pierwsi rycerze boga, którzy później mieli zwać się Templariusze – Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona. Templariusze nosili białe płaszcze z czerwonym krzyżem. Reguła zakonna, oparta na cysterskiej (zatwierdzona w 1128), stała się wzorem dla większości zakonów rycerskich.

Templariusze, mnisi rycerze, paradoks bez precedensu. To była zupełnie nowa idea. Nikt nigdy nie słyszał by mnisi czy księża walczyli. Templariusze musieli być wierni ideom ubóstwa, czystości, posłuszeństwa i pobożności. Byli też jednak rycerzami. I to najbardziej skutecznymi w całym średniowiecznym świecie. Nie wszyscy ich akceptowali. Niektórzy nie mogli się pogodzić z ideą mnichów, którzy zabijali w imię Chrystusa.

To właśnie idea doskonale wyszkolonych elitarnych jednostek przyczyniła się do wzrostu popularności templariuszy. Z czasem templariusze stali się pierwszą armią zawodową od upadku Cesarstwa Rzymskiego. Byli odpowiednikiem współczesnych specjalnych jednostek szturmowych. Olbrzymie donacje gwarantowały, że templariusze byli doskonale wyposażeni.

Templariusze byli fanatykami, wierzyli że śmierć na polu bitwy zapewnia im zbawienie. Zasada jest taka sama jak w muzułmańskiej świętej wojnie. Pod tym względem templariuszy można porównać ze współczesnymi terrorystami. Ich własne życie nie miało znaczenia. Templariusze odgrywali kluczową rolę w krucjatach. Część strzegła siedziby w Jerozolimie, inni przemierzali Europę i Bliski Wschód gdziekolwiek rzucił ich los. Luzowali wykrwawione wojska, osłaniali tyły chrześcijańskich armii. Często pełnili też funkcje jednostek szturmowych.

W roku 1119 Zakon Templariuszy założyli Frankowie z francuskiej Normandii. Najpierw było ich niewielu, ale u szczytu potęgi, na początku XIV wieku ich liczba sięgnęła dziesiątków tysięcy. Walczących na wschodzie rycerzy wspomagało mnóstwo cywilnych templariuszy na zachodzie. Pod względem bogactwa i wpływów ich imperium nie miało sobie równych. Ich rozwój był błyskawiczny.

Kontrolowali obszar całej Europy od Portugalii aż po Rosję, prawie po Ural, Wyspy brytyjskie aż po Szkocję. Całą Europę południową łączenie z Bizancjum. Azję Mniejszą oraz Bliski Wsch. Pas nad Morzem Śródziemnym aż po ziemię Świętą.

Budowali kościoły i zamki. Kupowali posiadłości i winnice. Wznosili manufaktury, zajmowali się także handlem. Powstała sformalizowana hierarchia. Każdy kraj miał swojego mistrza nadzorującego pracę mistrzów poszczególnych baz templariuszy, zwanych komandoriami. Wszystkimi rządził wielki mistrz wybierany dożywotnie i sprawujący władzę nad militarnymi operacjami i gospodarką na wschodzie i zachodzie.

U zarania ich istnienia templariuszy zwano ubogimi rycerzami Świątyni Jerozolimskiej. Pojedynczo rzeczywiście byli ubodzy. Razem jednak tworzyli zakon bogatszy od niejednego królestwa. Nie płacili podatków. Przyjmowali olbrzymie nadania ziemskie i dotacje finansowe. Od tych, którzy chcieli gwarancji raju. U szczytu swej potęgi templariusze kształtowali obraz całego średniowiecznego świata.

Ale to bankowość przyniosła templariuszom największą sławę. Byli pierwszą zachodnią korporacją międzynarodową i zdecydowanie pierwszym konsorcjum bankowym na zachodzie. Usługi templariuszy stały się modelem dla współczesnego sytemu bankowego. Transfery pieniężne, czeki, depozyty, plany oszczędnościowe wszystko to stworzyli właśnie oni. Najbardziej kontrowersyjne były jednak ich pożyczki. Stali się bankierami.

Pożyczali pieniądze cesarzom, królom, biskupom, każdemu kto ich potrzebował. Istniał kościelny zakaz lichwy, czyli zarabiania na odsetkach. Zarabiali więc na opłatach w ten sposób obchodząc prawo. Najważniejszy był zysk. Kościół przymykał na to oko, było to jedno z wielu ustępstw wobec templariuszy.

Templariusze dysponowali dwoma skarbami; Pierwszy składał się ze złota i klejnotów. Drugi, święty mieli zdobyć w Jerozolimie stacjonując w ruinach świątyni Salomona.

Papieże obsypywali zakon licznymi przywilejami mającymi uniezależnić go od władzy świeckiej i uczynić potężnym instrumentem ich polityki. Templariusze nie musieli płacić podatków, mogli swobodnie przekraczać granice, posiadali własnych kapelanów, u których się spowiadali. Władze Kościoła utraciły wszelką kontrolę nad zakonnikami. Nazywano ich kościołem w kościele, państwem w państwie. Byli całkowicie autonomiczni, odpowiadali jedynie przed Papieżem.

Uważa się, że w walkach z muzułmanami uczestniczyło zaledwie pięć procent templariuszy. Cała reszta zajmowała się zarabianiem pieniędzy. W ciągu 200 lat stworzyli oni najpotężniejszą organizację chrześcijańskiego świata. Przed Templariuszami drżeli najważniejsi monarchowie średniowiecznej Europy. Ich ośrodki rozsiane były po całej Europie. Majątek ich, liczony był w milionach kilogramów srebra.

Po dwustu latach rozlewu krwi epoka krucjat dobiegła końca. Przez ten czas religijny zakon rycerski wykorzystywał krucjaty do zdobywania olbrzymiej władzy i licznych przywilejów. Kiedy nastał pokój templariusze nie byli już potrzebni.

Wybuchł największy skandal Średniowiecza. Wszystko zaczęło się w październiku 1307 roku, był piątek 13. Data ta już na zawsze stała się pechowa. Tego ranka wszystkie komandorie templariuszy we Francji na rozkaz króla Filipa IV zostały zajęte. Oskarżono ich o zbrodnie i herezję. Ich majątki skonfiskowano. W roku 1312 papież Klemens V oficjalnie zlikwidował zakon templariuszy, jego majątki formalnie przekazano joannitom.

Po zajęciu komandorii templariuszy we Francji ludzie króla Filipa IV nie znaleźli tam prawie niczego. Ani ludzi, ani różnego rodzaju dóbr. Nie znaleźli ani pieniędzy ani archiwów. W roku 1307 aresztowano tylko niewielką część templariuszy zarówno rycerzy jak i czeladzi. Prawdopodobnie mniej niż jedną dziesiąta wszystkich członków zakonu.

Część rycerzy udała się do Portugalii i tam utworzyła nowy zakon, ale czasy świetności były już za nimi. Część schroniło się w Alpach i z udziałem miejscowej ludności utworzyli państwo Szwajcarię. To templariusze i ich potomkowie dali początek szwajcarskiemu systemowi bankowemu Główne kierownictwo i przywództwo Templariuszy odpłynęli na statkach do Szkocji i tam założyli główną swoją siedzibę.

W dziewiętnastym wiek loże masońskie zaczęły powoływać się na związki z templariuszami, wykorzystując ich symbole i ceremonie. I w ten sposób powoli zacierali granice pomiędzy obiema organizacjami. Masoni uważają się za spadkobierców templariuszy. Nazywają się nawet nowymi templariuszami

Kontynuacją wypraw krzyżowych był najazd krzyżowców na Konstantynopol w ramach IV krucjaty krzyżowej. Krzyżowcy najechali stolicę chrześcijańskiego Bizancjum, stolicę Kościoła wschodniego. Walki zachodniego Cesarstwa rzymsko-łacińskiego z Cesarstwem wschodnim bizantyńsko-greckim, walka Kościoła zachodniego ze wschodnim, doprowadziły do wielkiej schizmy wschodniej – rozłamu w chrześcijaństwie na Kościół wschodni i zachodni. Za symboliczną datę tego wydarzenia przyjmuje się rok 1054. W konsekwencji Bestia watykańsko-rzymska doprowadziła do upadku Bizancjum i zalewu islamem całego Kościoła wschodniego greko-katolickiego, a następnie całej Europy południowo-wschodniej.

Celem IV wojennej krucjaty krzyżowej w roku 1202 było wsparcie zbrojne utworzonych wcześniej niewielkich państw łacińskich na Bliskim Wschodzie. Krucjata ta zakończyła się zdobyciem i złupieniem Konstantynopola w 1204 r., a następnie utworzeniem Cesarstwa Łacińskiego, które przetrwało do roku 1261.

Utworzona w XII wieku święta Inkwizycja miała walczyć z heretykami. Grupy wyspecjalizowanych w pracy śledczej kapłanów i mnichów znajdowały się na każdym europejskim dworze królewskim, który trzymywał kontakty z papiestwem. Inkwizytorzy nie mogli upuszczać krwi przesłuchiwanym, nie mogli zadawać im ran kłutych i ciętych. Mieli jednak inne metody. Wieszali ludzi do góry nogami, polewali zimną wodą, miażdżyli kciuki albo stosowali tak zwane wahadło inaczej strappado. Wiązali ofiarom ręce za plecami, przywiązywali do nich linę i podciągali doprowadzając do wyłamania stawów. Przypalali im też stopy nad otwartym ogniem.

W ciągu pięciu kolejnych lat metody inkwizycji okazały się skuteczne nawet na templariuszy. Liczby podawane w źródłach wskazują, że z 138 templariuszy przesłuchiwanych w Paryżu 105 przyznało się do wyparcia się Chrystusa podczas ceremonii inicjacyjnych.

Kontynuację barbarzyństwa, ekspansji na inne narody, wyzysku i przywłaszczania sobie tak ziem jak i dorobku kulturowego i materialnego innych narodów, od Rzymian-Edomitów przejęłi: Frankowie, Niemcy, Austriacy, Anglicy, Turcy, Mongołowie, Tatarzy, Chazarzy i Żydzi.

Barbarzyńcy Niemcy i Austriacy przyjęli chrześcijaństwo i w swoim stylu zabrali się do chrystianizacji niby pogańskich narodów. A narody Słowiańskie od Renu po Kamczatkę należały do istniejącej tysiące lat Cywilizacji Słowiańskiej, miały swoją tradycję, kulturę i religię na poziomie dużo wyższym niż chrześcijańska.

Niemcy i Austriacy podobnie jak Rzymianie w pierwszej kolejności odwrócili się na wschód, na ziemie i narody Słowiańskie. Ten marsz niemiecki na wschód zaczął się na początku pierwszego tysiąclecia nowej ery i trwał prawie aż do końca drugiego tysiąclecia. A obecnie trwa jako ekspansja ekonomiczna i polityczna.

Wieki podbojów, mordów i tragedii dla słowiańskiego-lechickiego-polskiego narodu i pochodzenia lechicko-słowiańskiego narodów bałtyckich. A nazwano ich poganami aby usprawiedliwić najazdy, podboje i mordy.

W konsekwencji wyglądało to tak, że barbarzyńcy podbijali kolejne ludy, czynili z nich niewolników, zagarniali ich miasta z całą infrastrukturę i wszelkie dobra, a ich tereny przyłączali dla Rzeszy. Marsz szedł na wschód, najpierw były okupowane i eksterminowane słowiańskie ludy zachodniej słowiańskiej Germanii, następnie zachodni Słowianie połabscy, dalej zachodnio-północne tereny dzisiejszej Polski, a później lechicko-słowiańskie tereny Prus.

Bestia watykańsko-franko-niemiecka do „Ziemi Świętej” zorganizowała trzy główne krucjaty i kilka pomniejszych wypraw. Natomiast na Lechię-Polonię, Bestia rzymsko-niemiecko-kościelna zorganizowała około pięćdziesiąt różnych krucjat, wypraw i najazdów krzyżowych.

W ramach krucjat krzyżowych na Lechię-Polonię biskupi rzymskokatoliccy z „błogosławieństwem” Watykanu i Papieża ściągnęli do Polski Zakon niemieckich Krzyżaków. I tak ściągnęli na Polskę czarną zarazę niemiecką, która pancerz zbrojny zakrywała białym płaszczem z umieszczonym na nim czarnym krzyżem.

Krzyżacy wyniszczyli doszczętnie lud Pruski, niemiecką, szatańską chrystianizacją. A później niemieccy Krzyżacy zmienili się na „Prusaków”. Przyjęli nazwę narodu, który wymordowali. To tylko szatańskie posunięcia być mogą. Normalny człowiek tego by wymyślił. I jakie oszustwo, byli to rycerze krzyżowi, niby obrońcy grobu Jezusa i Jego samego, a zakon był pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny. A wszystko to odbywało się z „błogosławieństwem” i „namaszczeniem” Bestii watykańsko-rzymsko-kościelnej.

To samo Niemcy-Sasi uczynili z ludami słowiańskimi w Germanii zachodniej. Tam mieszkali Słowianie i napływowa ludność celtycka, Celtowie za Renu i Rzymianie z południa nazywali ich Germanami w znaczeniu sąsiad lub przyjaciel. A przybyli tam z Azji barbarzyńcy Sasi przyjęli nazwę Germanie jako własną, są to Niemcy i Austriacy.

Przez dwa tysiące lat, Europa środkowo–wschodnio–południowa, obecne kraje Trójmorza miały odwiecznych wrogów i okupantów na zachodzie i wschodzie. Na zachodzie tym odwiecznym wrogiem i okupantem był układ państw Watykańsko-Rzymsko–Franko-Niemieckich.

Na wschodzie tym odwiecznym wrogiem i okupantem Słowian, i krajów Trójmorza były kainowe plemiona turecko-mongolskie a główną grupę tworzyli Chazarzy-Tatarzy-Turcy. Ludy tureckie na początku podbiły i zagarnęły tereny Ariyjsko-Słowiańskie w Azji południowo-zachodniej,

Przykładem stosunku Bestii rzymsko-katolickiej i Smoka rzymskiego, czyli zachodniego Cesarstwa Rzymskiego do Kościoła wschodniego, greko-katolickiego i ludów Europy południowo-wschodniej jest bitwa pod Warną. Bitwa, ta miała miejsce w 1444 roku między oddziałami polsko–węgierskimi oraz innymi wojskami koalicji antytureckiej, a wojskami tureckimi pod dowództwem sułtana Murada II. Wojskami koalicji dowodził król polski i węgierski Władysława III Warneńczyk i wojewoda siedmiogrodzki Jan Hunyady

Wyprawa polsko-węgierska w celu obrony Europy i Chrześcijaństwa wschodniego przed Turkami i Islamem okazała się klęską z powodu zdrady Papiestwa i Rzymu. Watykan i Cesarstwo zachodnie obiecali wsparcie zbrojne dla całej wyprawy, ale umowy nie dotrzymali.

Trudno sobie wyobrazić, aby rycerstwo zachodnie razem z rycerstwem słowiańskim nie poradziło sobie z Turkami i nie zdusiło zagrożenia w zarodku. To wszystko zostało ukartowane, po to, aby tureckie imperium osmańskie rosło w siłę. Aby zniszczyło Bizancjum i Kościół greko-katolicki. A w konsekwencji zagrabiło południowo-wschodnią słowiańszczyznę, czyli Europę południowo-wschodnią wraz z Bałkanami. Od wschodu tereny słowiańskie mieli atakować Tatarzy odłam armii Mongolskiej, którzy w końcu przeszli na islam. A od północy i zachodu Niemcy, którzy później przeszli na protestantyzm.

Kiedy pod koniec siedemnastego wieku tureckie imperium osmańskie, jako największe imperium świata zaczęło zagrażać Rzymowi i całemu Zachodowi, wtedy Rzym zwracał się do Rzeczpospolitej Polskiej o pomoc. I znowu w bitwie pod Wiedniem, Rzeczpospolita ochroniła Rzym i zachodnią Europę od zalania islamem. Europa południowo-wschodnia oraz Bałkany były nadal zagrabione i okupowane przez Turków. Później sama Rzeczpospolita zmagała się z Turkami jeszcze przez długi czas.

Źródła

Słowiańscy Królowie Lechii, Janusz Bieszek

Chrześcijańscy Królowie Lechii, Janusz Bieszek

Starożytne Królestwo Lehii, kolejne dowody Janusz Bieszek

Rodowód Słowian Tomasz Kosiński

3 tysiące lat Państwa Polskiego jakiego nie znamy Tadeusz Miller

Czarnogłowi – Grzegorz Skwarek i Artur Lalak https://www.youtube.com/watch?v=piqBkMtMC5I ” frameborder=”0″ allowfullscreen>