Radosław Sikorski – nieudacznik, zawsze spadający na cztery łapy

Każda utrata stanowiska przez Radosława Sikorskiego wiązała się z różnego typu kontrowersjami i zwykle media ogłaszały koniec jego kariery politycznej, ale Radosław Sikorski, pomimo że zwykle odchodził w niesławie, po krótszej lub dłuższej przerwie, odradzał się jak Feniks z popiołów na nowym stanowisku, w innej konstelacji politycznej. Taki sobie Jaś Wędrowniczek. Ten typ kariery charakterystyczny jest dla osób, które posiadają jakiegoś, zwykle niejawnego, możnego protektora. 

Polityczna historia życiowa Radosława Sikorskiego zaczyna się całkiem nieźle. W roku 1981 był przewodniczącym uczniowskiego komitetu strajkowego w I Liceum Ogólnokształcącym w Bydgoszczy. W maju tego roku wyjechał do Wielkiej Brytanii na naukę języka angielskiego i po wprowadzeniu w Polsce Stanu Wojennego poprosił o azyl.

W latach 1986–1989 Radosław Sikorski był reporterem wojennym w Afganistanie i Angoli gazety „The Sunday Telegraph”, ale jak sam twierdzi, pojechał do Afganistanu aby przyłączyć się do mudżahedinów. Tu zaczynają się wątpliwości w jego życiorysie, a mianowicie to, który wywiad pierwszy go zwerbował? Czy wyruszył do Afganistanu już zwerbowany przez przez któryś wywiadów zachodnich i dopiero tam, złapany przez Sowietów, poszedł na współpracę z nimi, czy też było odwrotnie?

Od tego epizodu zaczyna się też pasmo różnych sukcesów Radosława Sikorskiego w mediach, a później w polityce i nie jest to raczej tylko zasługa pierwszej nagrody, Word Press Photo z 1988 roku, w kategorii zdjęć reporterskich, za fotografię rodziny afgańskiej zabitej w bombardowaniu. W 1989 roku został współpracownikiem amerykańskiego czasopisma „National Review” odpowiedzialnym za korespondencję z zapalnych rejonów świata. Początkowo pisał o Afganistanie, a później o Angoli. Na łamach tego pisma, w styczniu 1989 roku, opublikował artykuł The Coming Crack Up of Communism, poświęcony przewidywanemu upadkowi komunizmu. Natomiast, w latach 1990 – 1991 był warszawskim korespondentem „The Sunday Telegraph”. (Wikipedia) 

Funkcja korespondenta „The Sunday Telegraph” w Warszawie pozwoliła mu na nawiązanie kontaktów w kręgach politycznych III RP. Zmieniały się rządy i struktury prawicy, a Radosław Sikorski trwał w ich skrajnie różnych opcjach politycznych. W 1992 roku, w rządzie Jana Olszewskiego, pełnił funkcję wiceministra obrony narodowej, a w latach 1998–2001 w rządzie Jerzego Buzka był wiceministrem spraw zagranicznych oraz zasiadał w prezydium Ruchu Społecznego AWS.  Został wybrany do Senatu, w 2005 roku, jako kandydat bezpartyjny z ramienia Komitetu Wyborczego Prawa i Sprawiedliwości i od 31 października 2005 pełnił funkcję ministra obrony narodowej w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a 14 lipca 2006 w rządzie Jarosława Kaczyńskiego.

W dniu 5 lutego 2007 podał się do dymisji, a już 12 września 2007 roku przeszedł do konkurencyjnego obozu politycznego i ogłosił, że będzie kandydował do Sejmu z listy Platformy Obywatelskiej. 16 listopada 2007 roku został powołany na stanowisko Ministra Spraw Zagranicznych w pierwszym rządzie Donalda Tuska. Natomiast w grudniu 2007 wstąpił do Platformy Obywatelskiej i w marcu 2008 został członkiem zarządu krajowego PO, a 8 października 2010 wiceprzewodniczącym partii. W wyborach do Sejmu w 2011 roku ponownie uzyskał mandat poselski z listy Platformy Obywatelskiej. W drugim rządzie Donalda Tuska zachował stanowisko ministra spraw zagranicznych i ponownie w dniu 14 grudnia 2013 roku został wybrany na wiceprzewodniczącego PO. W dniu 22 września 2014 roku zakończył urzędowanie na stanowisku ministra spraw zagranicznych.  Po odejściu z rządu został wybrany na stanowisko marszałka Sejmu w miejsce Ewy Kopacz, która zrezygnowała z tej funkcji w związku z objęciem funkcji Premiera.  Ze stanowiska Marszałka Sejmu zrezygnował w dniu 23 czerwca 2015 roku, a w roku 2016 zrezygnował z funkcji wiceprzewodniczącego PO. (Wikipedia) 

W 2019 roku pojawił się ponownie i uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego z listy komitetu Koalicji Europejskiej jako reprezentant Platformy Obywatelskiej. W Parlamencie Europejskim jest bardzo aktywnym politykiem i obecnie jest w Brukseli jednym z liderów Trzeciego Frontu Wojny Hybrydowej przeciwko Polsce. Dla jasności, Drugi Front znajduje się na ulicach i w salonach Warszawki, a Pierwszy na granicy polsko -białoruskiej.

Każda utrata stanowiska wiązała się z różnego typu kontrowersjami i zwykle media ogłaszały koniec jego kariery politycznej, ale Radosław Sikorski, pomimo że zwykle odchodził w niesławie, po krótszej lub dłuższej przerwie, odradzał się jak Feniks z popiołów na nowym stanowisku, w innej konstelacji politycznej. Taki sobie Jaś Wędrowniczek. Ten typ kariery charakterystyczny jest dla osób, które posiadają jakiegoś, zwykle niejawnego, możnego protektora. 

Trudno powiedzieć kto jest tym protektorem, a nawet czy jest tylko jeden na Zachodzie, czy może też jakiś drugi na Wschodzie. Trochę rozjaśnić wątpliwości może anegdota związana z życiem prywatnym Radosława Sikorskiego, którego pierwszą dziewczyną była aktorka Olivia Williams, dzięki której poznał swoją obecną żonę Anne Elizabeth Applebaum. Olivia Williams zagrała jedną z głównych ról w filmie Romana Polańskiego pt. Autor widmo (The Ghost Writer), jako Ruth Lang, żona byłego premiera Wielkiej Brytanii Adama Langa (postać wzorowana na Tony Blair), którego zagrał Pierce Brosnan. W epilogu tej fabuły, opartej na powieści Roberta Harrisa pt.  Duch, okazuje się, że Ruth Lang, żona premiera Langa, jest agentem CIA. 

Co to może mieć wspólnego filmowa postać  Adama Langa z Radosławem Sikorskim? Nie wiem, ale muszę przyznać, że fabuła filmu Autor widmo bardzo pasuje do życiorysu Radosława Sikorskiego, a charakter jego żony, bardzo przypomina charakter Ruth Lang granej przez Olivię Williams. Jest w Internecie taka fotografia, na której widać jak, na lotnisku, Pani Anne Applebaum „dyscyplinuje” swojego męża. Nie wiem czy Pani Anne Applebaum jest oficerem prowadzącym w karierze politycznej Radosława Sikorskiego, ale w życiu prywatnym, na pewno. Z drugiej strony, żona i oficer prowadzący, to byłby wygodny układ, bo nie trzeba ukrywać przed żoną spotkań z oficerem prowadzącym i nie trzeba oficerowi prowadzącemu donosić na żonę.

Źródło Ryciny: Być na łasce szefa, dzierżyć laskę marszałka. Alfabet Radosława Sikorskiego