FRAGMENTY ROZMÓW

Sławek Komuda:Święta Faustyna prosiła o pokorę. W tej pokorze świadczyła o Bożym Miłosierdziu. Czy Święta Faustyna, ma w sercu Ojca jakieś szczególne miejsce?

Ojciec Leon Knabit: Nie jest mi łatwo odpowiedzieć. Tylu Świętych wciska mi się na to szczególne miejsce… Św. Leon Wielki, u którego grobu w Bazylice Watykańskiej odprawiałem Mszę, św. Stefan, patron chrzcielny -nawiedzałem miejsce jego narodzenia w Esztergom na Węgrzech,  Św. Jan Paweł II. Odprawiając Mszę na jego grobie, wciąż pamiętam, że pod płytą ołtarzową leży kapłan, któremu pożyczałem sutanny do odprawiania Mszy Św. w sierpniu  roku 1957 w Pewli Małej koło Żywca. Zaś św. Faustyna? Ona w swej pokorze wcale się nie pcha, ale woła – „Jezusa Miłosiernego utwierdź w swoim sercu teraz i na wieki!” Oczywiście, z wielką czcią nawiedzam miejsca związane z jej  życiem i posłannictwem –  Warszawę, Płock, Wilno, Kraków…

Sławek Komuda: Chyba każdy z nas musi odszukać swoją drogę, swój sposób na zrozumienie tej relacji z Panem Bogiem. Jak jest z Tobą?

Muniek Staszczyk:Wiesz, Pan Bóg nie jest chłopcem na posyłki. My też jesteśmy niecierpliwi. Tak jak ten niewierny Tomasz. Nie dziwię się Tomaszowi. Jest 2000 lat po tych wydarzeniach a my jesteśmy tacy sami. Nie dziwie się Judaszowi. To są wszystko ludzkie historie. Przecież to było dwunastu kolesi, którzy byli najbliżej Chrystusa.

Sławek Komuda: Dzisiaj już powiedziałeś, że to nie jest bajka, że to jest życie tu i teraz.

Muniek Staszczyk:Nie, to nie jest żadna bajka! Znam ludzi, którzy się zajmują opętaniami, egzorcyzmami. Ja to wszystko nie to, że widziałem… to nie jest dla mnie sensacja, tylko dla mnie jest to absolutny pewnik, że istnieje Bóg i istnieje diabeł.

Sławek Komuda:  Warto zrozumieć, że te zdarzenia, które są w naszym życiu, są po coś. A w Pani przypadku, Pani przekuwa to jeszcze w takie realne dobro.

Ewa Błaszczyk: Chciałoby się, żeby z tragedii coś wynikało, bo trzeba jej nadać jakiś sens, bo wtedy jest łatwiej żyć.

Sławek Komuda:Myślę sobie, że musimy w takim razie doprowadzić do takiego spotkania, do takiej relacji z Panem Bogiem, gdzie to On będzie najważniejszy a nie nasze problemy.

Ojciec Józef Witko: Tak, to jest podstawa. Nasz problem bez względu na to, jaki on jest, czy chorobą, czy problemem małżeńskim, rodzinnym, osobistym jest, jak góra. Ja z tą górą przychodzę do Pana Jezusa i ta góra mi zasłania Pana Jezusa. Chodzi o to, żeby ją zostawić na boku, bo nie jestem w stanie sam sobie z nią poradzić. Wówczas powinienem zająć się Bogiem, a nie tą górą.