Projekt ewentualnej zmiany ustawy Kodeks Karny na wypadek zmuszania Rzeczypospolitej Polskiej przez Unię Europejską do wprowadzenia tzw. aborcji na życzenie – materiały porgramowe

Próby wymuszenia na Polsce, przez Unię Europejską, wprowadzenia w Polsce tzw. aborcji na życzenie mogą budzić wątpliwości czy życie obywateli państw, w których obowiązuje prawo do aborcji na życzenie, zasługuje na taką samą ochronę co życie obywateli polskich, przynajmniej na terytorium Polski?

Od pewnego czasu niektórzy Komisarze Europejscy oraz inni prominentni politycy Unii Europejskiej, powołując się na przepisy Karty Praw Podstawowych, domagają się od Rzeczpospolitej Polskiej wprowadzenia do polskiego systemu prawnego prawa do tzw. aborcji na życzenie. Politycy ci podejmują działania zmierzające do zmuszenia, w przyszłości, Rzeczypospolitej Polskiej do wprowadzenia takich uregulowań. Przykładem takich działań może być próba powiązania tzw. przestrzegania praworządności z wypłatą środków unijnych jako presji na państwa członkowskie Unii, które nie wyrażają zgody na poza traktatowe wprowadzanie lewicowej agendy przez niektórych polityków i urzędników Unii Europejskie do jej systemu prawnego.
W Rzeczpospolitej Polskiej, z wyjątkiem szczególnych przypadków, aborcja jest uważana za zabójstwo, dlatego powinniśmy dać zdecydowany odpór tym próbom bezprawnej presji.
Jeśli niektóre państwa nie zamierzają chronić i szanować życia osób nienarodzonych, to może nie ma powodu, aby ich obywatele, na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, mieli korzystać z takiej samej ochrony swojego życia jak obywatele polscy.
Sposobem na ochronę Rzeczypospolitej Polskiej przed taką presją mogłaby być groźba ewentualnej zmiany przepisów Kodeksu Karnego poprzez dodanie w art. 148. § 5. o treści:
„Jeśli ofiara czynu, o którym mowa § 2 i § 4 nie jest obywatelem polskim, ani osobą posiadającą prawo stałego pobytu w Rzeczypospolitej Polskiej, a jest obywatelem państwa, w którym dopuszczona jest przez prawo aborcja na życzenie lub posiada w takim państwie prawo stałego pobytu, to sprawca podlega karze pozbawienia wolności, odpowiednio, do 1 roku oraz do 3 miesięcy.”

Po tej poprawce art. 148 KK wyglądałby następująco:

Art. 148. § 1. Kto zabija człowieka, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 8, karze 25 lat pozbawienia wolności albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
§ 2. Kto zabija człowieka:
1) ze szczególnym okrucieństwem,
2) w związku z wzięciem zakładnika, zgwałceniem albo rozbojem,
3) w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie,
4) z użyciem materiałów wybuchowych, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 12, karze 25 lat pozbawienia wolności albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
§ 3. Karze określonej w § 2 podlega, kto jednym czynem zabija więcej niż jedną osobę lub był wcześniej prawomocnie skazany za zabójstwo oraz sprawca zabójstwa funkcjonariusza publicznego popełnionego podczas lub w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych związanych z ochroną bezpieczeństwa ludzi lub ochroną bezpieczeństwa lub porządku publicznego.
§ 4. Kto zabija człowieka pod wpływem silnego wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 5. Jeśli ofiara czynu, o którym mowa § 2 i § 4 nie jest obywatelem polskim, ani osobą posiadającą prawo stałego pobytu w Rzeczypospolitej Polskiej, a jest obywatelem państwa, w którym dopuszczona jest przez prawo aborcja na życzenie lub posiada w takim państwie prawo stałego pobytu, to sprawca podlega karze pozbawienia wolności, odpowiednio, do 1 roku oraz do 3 miesięcy.

Groźba takiego rozwiązania powinna skutecznie wyhamować wszelkie próby ingerowania w system prawny Rzeczypospolitej Polskiej, przynajmniej w zakresie aborcji.

Długo zastanawiałem się czy opublikować ten artykuł, ale zdecydowała informacja o umieszczeniu na Pomniku Smoleńskim w Warszawie, w nocy z 20 na 21 listopada 2020 roku, napisu o treści „Aborcja jest OK”.