Prędkość prądu elektrycznego. cz.2

Rezultaty pomiarów i analiza wyników. Cz.1

1. Prędkość prądu po przewodniku miedzianym.

 

Pomiary:

 

r1 = 1,115*10^3 m – średnica przewodnika bez izolacji;

 

l1 = 1,270 m – przewodnik bazowy;

 

l2 = 0,325 – przewodnik kontrolny

 

Dt1 = 3,9*10^-9 s – czas opóźnienia impulsu

 

V = 12,3 V

 

i = 8,24*10^-3

 

Analizawyników:

 

V1 = (l1 – l2)/Dt = 2,42307692307*10^8 m*s^-1 – prędkość rozprzestrzeniania się elektrin wzdłuż przewodnika, ona też jest prędkością rozprzestrzenienia prądu;

w1= V1/h0 = 1,1716667524*10^15 s^-1 – częstotliwość wirowania elektrin na samej bliskiej do przewodnika orbicie;

 

U1 = 2p*r*w1 = 8,20840624582*10^12 m*s^-1 – orbitalna prędkość elektrino na samej bliskiej do przewodnika orbicie

 

Ecu = -0,05 V – elektrodowy potencjał miedzi;

 

Vcu = U1*r1 = 2p*r1*w1*r1 = 9,15237296408*10^9 m^2*s^-1 – sektorialna prędkość elektrino w elektrostatycznym polu miedzianego przewodnika o promieniu r1;

 

ni = mє*U1/є*Еcu= 4,64793529546*10^18 – ilość elektroujemnych pól jednocześnie oddziaływujących z każdym elektrino wirującego potoku;

 

L1 = V1*Dt1 = 0,945 m – długość, na jaką rozciąga się po przewodniku impuls elektryczny;

 

np1 = L1/h0 = 4,5695003344*10^6 – ilość wirujących pakietów w nanosekundowym impulsie;

 

Nє = V*Dt1/F0 = 6,19530979532*10^16 – pełna ilość elektrin w impulsie;

 

Di1 = Nє*є/Dt1 = 31,574862*10^-3 A – natężenie prądu w impulsie, teoretyczna wielkość zgodna z prawami nowej elektrodynamiki, gdzie:

 

F0 = 7,7429542*10^-25 V*s = const – stała potoku magnetycznego

 

n1 =Dt1/є =1,588540973*10^25 s-1

 

n1 = V/F0 = 1,588540973*10^25 s-1 – częstotliwość przechodzenia elektrino po przewodniku przy prądzieDi1;

 

nєp = Nє/np1 = 1,35579589495*10^10 – ilość elektrino w jednym wirującym pakiecie;

 

k1 = (nєp/2p)^-1/2 = 4,64523001050*10^4 – ilość elektrino na jednej orbicie w pakiecie, wielkość uśredniona

 

n1 = nєp/k1 = 2,91868409505*10^5 – ilość orbit w wirującym pakiecie;

 

V =F0*n1*k1*w1 = 12,3 V – fizyczny sens napięcia prądu, generowanego akumulatorem firmy Ericksson, wykorzystanym w danym eksperymencie;

 

Jeśli założyć, że odległość między orbitami wewnątrz jednego pakietu równe jest odległości między sąsiadującymi pakietami, to grubość wirującego potoku, między powierzchnią przewodnika i zewnętrznym brzegiem potoka wyniesieDl1:

 

Dl1 = n1*h0/2p = 9,6066134997*10^-3 m

Realna wielkość powinna być dużo mniejsza, ale nie posiadano instrumentów pozwalających ją zmierzyć.

 

Jeśli wychodzić z tego, że U1 = Vs/r1 = 8,20840624582*10^12 m*s^-1 przedstawia sobą Umax elektrino pierwszej, camej bliskiej do przewodnika orbity wirującego pakietu, to średnia orbitalna prędkość elektrino wyniesie Uє:

 

Uє = U1/2 = 4,104203125*10^12 m*s^-1

 

I dana prędkość należy do tych elektrin, orbita których zajmuje środek wśród n1 orbit, a więc, wszystko wskazuje na to, że ona jest oddalona od przewodnika na odległość rśr. :

 

rśr. =Vs/Uє = 2,23*10^-3 m = 2r1

 

Da się zauważyć, że zewnętrzna orbita wirującego pakietu jest oddalona od osi przewodnika na odległość r2:

 

r2 = rśr. + r1 = 3*r1 = 3,345*10^-3 m

 

a realna grubość wirującego potoku jest równa grubości nanosekundowego impulsu, i wynosiDl1:

 

Dl1 =r2 –r1 = 2,23*10^-3m