SPOŁECZEŃSTWO

Poparzone rączki Zosi

10/10/2016

1515 Wyświetlenia

0 Komentarze

5 minut czytania

Bywa, że o życiu decyduje chwila. W tym przypadku była to chwila nieuwagi. Naszej córeczce stała się krzywda, która beztroskie dzieciństwo przemieniła w bolącą bliznę… Popołudnie było ciepłe, końcówka lata. Odebrałam Zosię z klubu malucha i wróciłyśmy do domu. Jak co dzień poszła pobawić się na plac zabaw, który tatuś wybudował dla niej obok domu. Po dziś dzień nie możemy dojść do tego, jak to się stało. Dlaczego Zosia poszła w miejsce, do którego nigdy jej nie ciągnęło. Jak to możliwe, że straciliśmy ją z oczu. Może wszyscy czuliśmy się zbyt bezpieczni, spokojni. Straciliśmy czujność… W polu za domem było palenisko, gdzie akurat w ten dzień palono gałęzie. Popołudniu nie było już ognia, nie było dymu. Zapewne dlatego malutka nie bała się podejść. Nie wyczuła […]

Bywa, że o życiu decyduje chwila. W tym przypadku była to chwila nieuwagi. Naszej córeczce stała się krzywda, która beztroskie dzieciństwo przemieniła w bolącą bliznę…
Popołudnie było ciepłe, końcówka lata. Odebrałam Zosię z klubu malucha i wróciłyśmy do domu. Jak co dzień poszła pobawić się na plac zabaw, który tatuś wybudował dla niej obok domu.

Po dziś dzień nie możemy dojść do tego, jak to się stało. Dlaczego Zosia poszła w miejsce, do którego nigdy jej nie ciągnęło. Jak to możliwe, że straciliśmy ją z oczu. Może wszyscy czuliśmy się zbyt bezpieczni, spokojni. Straciliśmy czujność…

W polu za domem było palenisko, gdzie akurat w ten dzień palono gałęzie. Popołudniu nie było już ognia, nie było dymu. Zapewne dlatego malutka nie bała się podejść. Nie wyczuła zagrożenia. Co działo się dalej, tego możemy się tylko domyślać. Najprawdopodobniej potknęła się i upadła. Próbując wstać odepchnęła się rączkami od gorących, zwęglonych resztek. Nie ma sensu nawet wobrażać sobie, co przeżyła. Większość z nas nigdy nie doświadczy tej skali bólu. Zosia doznała poparzenia ciała 15% powierzchni ciała II i III stopnia. Czoło, brzuszek, obie nogi oraz dłonie z nadgarstkami…zwęglone ciałko, jak u spalonej lalki.

Krzyk, karetka, szpital. Lekarze wiedzieli, że Zosia sama nie poradzi sobie z bólem. Anestezjolog codziennie usypiał ją w celu oczyszczenia skóry z martwicy. Jej malutkie rączki były cały czas zaciśnięte w piąstki. Zosia przeszła dwa przeszczepy skóry rączek (z uda) pomimo to jej paluszki są ze sobą połączone. Poparzona skóra jakby stopiła się w jedną całość. Po trzech tygodniach farmakologicznego ratowania przed śmiertelnym bólem malutka straciła funkcje oddechowe. Jej organizm nie wytrzymał obciążenia. Anioł Stróż czuwał tym razem nad Zosią. Korytarzem akurat przechodził lekarz. Uratował nasze dziecko.

Stałe zaciskanie rączek w piąstki było nie do zahamowania i doprowadziło do strasznych przykurczy, które w błyskawicznym tempie praktycznie całkowicie unieruchomiły małe rączki i nadgarstki Zosi. Zalecono nam zakładanie na noc szyny prostującej, jednak niemal natychmiast tworzyły się krwiaki i rany otwarte. Bólu i tak było już nadto. Zosi zaczęła grozić amputacja obydwu rączek…

Nie poddaliśmy się. Szukaliśmy dalej, najlepszych lekarzy, najlepszych rozwiązań. Zosię czekają operacje usunięcia przykurczy, podczas której Zosia będzie miała ponownie przeszczepianą skórę, aby uzupełnić braki na paluszkach i nadgarstkach. Skóra będzie pobierana z różnych okolic ciała. Już teraz wiemy, że jeśli Zosia ma odzyskać sprawność w palcach i nadgarstkach, na jednej operacji się nie skończy. Czeka nas założenie prętów, aby wymusić prostowanie paluszków, gips.

Zosia jest bardzo dzielna. Pomimo początkowych problemów znowu zaczęła siedzieć, w końcu chodzić. Traumatyczne przeżycie zostawiło jednak ślad na duszy – malutka ma problemy z mową, ale wierzymy, że uda nam się to pokonać. Wydawałoby się, że największym problemem jest to, co najbardziej rzuca się w oczy. Jednak na chwilę obecną leczenie blizn poparzeniowych, to tak naprawdę sprawa drugorzędna. Najważniejsze, by Zosia odzyskała rączki.

W walce o zdrowie córeczki stanęliśmy w końcu przed murem. Zosia potrzebuje pomocy, na którą nas nie stać. Najważniejszy dla naszej córeczki jest czas pomiędzy operacjami. To tak naprawdę wtedy rozgrywa się największa walka. Ciągła rehabilitacja, silikonowe opatrunki, masaże – potrzebujemy Waszego wsparcia. Na poparzonych dłoniach odrosły paznokietki, a w nas rośnie nadzieja. Dla naszej kochanej dziewczynki, by naprawić jej krzywdę, prosimy Was o pomoc…