Obrona narodowa – Wojciech Podjacki

Wojsko Polskie stoi na straży bezpieczeństwa naszej narodowej wspólnoty, broni nienaruszalności granic i integralności terytorialnej państwa polskiego oraz zapewnia ochronę naszym żywotnym interesom.

W związku z tym powinniśmy dołożyć wszelkich starań, aby polska armia była silna, nowoczesna i zdolna do odparcia wszelkich przejawów agresji. Tymczasem stan naszych sił zbrojnych może budzić uzasadniony niepokój, ponieważ na obronę narodową przekazuje się znacznie mniej pieniędzy niż to deklarują politycy. Żołnierzy jest zbyt mało, aby mogli wypełnić postawione przed nimi zadania, zakupy uzbrojenia trwają zbyt długo, a zapasy mobilizacyjne praktycznie nie istnieją. W dodatku rozpowszechniona w armii biurokracja, niekompetencja i upolitycznienie oraz nadmierna wiara polityków w to, że sojusznicy zagwarantują nam całkowite bezpieczeństwo, krępują wszelką śmiałą i niezależną inicjatywę podejmowaną przez żołnierzy zatroskanych stanem przygotowań militarnych. Dlatego pilną sprawą jest reforma polityki obronnej państwa i wzmocnienie polskich sił zbrojnych. W tym celu należy:

1. Opracować nową doktrynę wojenną Rzeczypospolitej uwzględniającą aktualne zagrożenia i zmieniające się kierunki rozwoju sztuki wojennej, a także dostosowaną do konieczności zabezpieczenia naszych narodowych interesów i współdziałania z sojusznikami. Trzeba umacniać współpracę w ramach NATO, ale jednocześnie przygotowywać polską armię do samodzielnej obrony ojczyzny. Dlatego plany rozwoju Wojska Polskiego, nakłady finansowe, zakupy uzbrojenia i programy szkoleniowe powinny uwzględniać konieczność zapewnienia naszej armii pełnych zdolności do odparcia jakiejkolwiek agresji oraz do dokonania adekwatnej projekcji siły w naszym regionie. Konieczne jest również posiadanie przez Polskę skutecznych środków odstraszania, co można osiągnąć poprzez większy nacisk na rozwój systemów antydostępowych, wojsk rakietowych i lotnictwa oraz pozyskanie broni jądrowej. Silna i nowoczesna armia potrzebuje też odpowiedniego kierownictwa, co wymaga reformy struktur dowodzenia, które należy uprościć i odbiurokratyzować oraz zapewnić im wysoki stopień kompetencji. Dlatego kierownictwo resortu obrony trzeba przekazać osobie o odpowiednich kwalifikacjach wojskowych oraz ograniczyć kompetencje MON do spraw: administracyjno-kadrowych, budżetowych, zakupów sprzętu i zaopatrzenia, współdziałania z innymi resortami oraz funkcji kontrolnych. Dowodzenie armią należy powierzyć kompetentnym czynnikom wojskowym, ponieważ ten kto szkoli i organizuje powinien jednocześnie dowodzić i ponosić odpowiedzialność, natomiast cywilna kontrola nad siłami zbrojnymi jest w pełni zabezpieczona przez zwierzchnictwo Prezydenta Rzeczypospolitej.
2. Zwiększyć liczbę żołnierzy zawodowych w Wojsku Polskim do 150 tys. W szczególności konieczne jest powiększenie korpusu szeregowych i podoficerów, aby można było w większym stopniu ukompletować stany osobowe oddziałów. Niezbędne jest także zwiększenie naboru do szkół wojskowych oraz przywrócenie powszechnego i obowiązkowego szkolenia wojskowego w formie 6-miesięcznego kursu przygotowawczego, co przyczyni się do odbudowania systemu rezerw oraz podniesienia zdolności bojowej naszej armii. W dalszym ciągu należy rozwijać Wojska Obrony Terytorialnej, które powinny podlegać dowództwu sił zbrojnych i zajmować się w większym stopniu szkoleniem rezerw. Trzeba też zmienić system awansów, aby stał się bardziej elastyczny i motywacyjny oraz ograniczyć wpływ polityków na sprawy kadrowe w wojsku, ponieważ o karierze żołnierza powinni decydować jego przełożeni na podstawie przesłanek merytorycznych, a nie w oparciu o koneksje polityczne lub towarzyskie. Konieczna jest również kompleksowa nowelizacja przepisów prawnych regulujących politykę obronną, aby bardziej odpowiadały współczesnym uwarunkowaniom oraz skuteczniej zabezpieczały interesy państwa i zapewniały lepszą ochronę żołnierzom służącym ojczyźnie. Wskazane jest także większe wsparcie dla organizacji proobronnych oraz podejmowanie wszelkich działań służących wzmocnieniu naszego potencjału militarnego, chociażby poprzez upowszechnianie strzelectwa, sportów walki i podejmowanie inicjatyw kształtujących postawy patriotyczne w społeczeństwie.
3. Zwiększyć nakłady finansowe na rozwój i modernizację polskiej armii do poziomu 2,5% PKB do 2024 roku oraz wprowadzić zakaz wydatkowania środków z budżetu MON na cele nie związane bezpośrednio z potrzebami wojska. Trzeba też zapewnić większą elastyczność w wykorzystaniu pieniędzy przeznaczonych na zakup uzbrojenia, aby kwoty zaplanowane do wydania w bieżącym okresie rozliczeniowym mogły być wykorzystane w następnym roku. Konieczne jest również zwolnienie kupowanego uzbrojenia z podatku VAT i racjonalniejsze gospodarowanie środkami będącymi w dyspozycji resortu obrony oraz pokrywanie kosztów związanych ze świadczeniami dla emerytów wojskowych z funduszu ZUS. Wskazane jest także zwiększenie wydatków na cele szkoleniowe oraz rozwój wojskowej bazy dydaktycznej i poligonowej, aby żołnierze mogli intensywniej i efektywniej doskonalić swojeumiejętności.
4. Wyposażyć Wojsko Polskie w potrzebny sprzęt i uzbrojenie oraz zapewnić odpowiedni poziom zapasów i zwiększyć zdolności mobilizacyjne gospodarki na wypadek zagrożenia wojennego lub wystąpienia innych stanów nadzwyczajnych. Trzeba też usprawnić proces zakupu sprzętu wojskowego poprzez utworzenie Agencji Uzbrojenia, która będzie odpowiadać za politykę zbrojeniową, realizację zamówień, współpracę z przemysłem i nadzór nad pracami badawczo-rozwojowymi. W tym celu konieczna jest nowelizacja przepisów prawnych, aby procedury przetargowe stały się wreszcie prostsze i bardziej przejrzyste. Realizując zakupy wojskowe należy w jak największym zakresie uwzględniać udział rodzimego przemysłu, ponieważ to polskie zakłady powinny stanowić podstawową bazę zaopatrzeniową i serwisową dla naszej armii. Dlatego trzeba kontynuować proces konsolidacji Polskiej Grupy Zbrojeniowej oraz poprawić jakość zarządzania i sytuację finansową zakładów wchodzących w jej skład, a także wzmocnić współpracę z polskimi firmami prywatnymi, aby można było lepiej wykorzystać ich potencjał produkcyjny w procesie modernizacji technicznej naszych sił zbrojnych. Zakupy uzbrojenia zagranicznego powinny być w większym stopniu związane z inwestycjami oraz transferem nowoczesnych technologii do polskiego przemysłu, ponieważ w ten sposób najlepiej wzmacnia się potencjał obronny kraju i stymuluje rozwój naukowo-techniczny w wielu działach narodowej gospodarki. Konieczne jest przy tym wszechstronne zabezpieczenie procesów związanych z zakupami dla armii przed niekorzystnym wpływem jakichkolwiek lobbystów lub obcych czynników politycznych, a decyzje podejmowane w tym zakresie powinny uwzględniać jedynie rzeczywiste i uzasadnione potrzeby Wojska Polskiego.

Wprowadzenie proponowanych reform podniesie zdolności bojowe polskiej armii oraz wydatnie poprawi stan bezpieczeństwa narodowego, a także zwiększy znaczenie państwa polskiego na arenie międzynarodowej i przyczyni się do umocnienia naszych sojuszy militarnych. Tylko silna i nowoczesna polska armia, dobrze uzbrojona, wyszkolona i dowodzona, a także ukształtowana na najlepszych tradycjach polskiego oręża oraz wierna Rzeczypospolitej i posłuszna jedynie polskiemu zwierzchnictwu może skutecznie zabezpieczyć naszą niepodległość i ochronić żywotne interesy Polski.