Gdyby nie Powstanie…

W kolejną rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego odzywają się różni krytycy dowódców Armii Krajowej oskarżających ich o doprowadzenie do wymordowania tysięcy  warszawiaków i zniszczenie stolicy.

Słyszymy – dowódcy AK mogli uratować miasto, a wysłali „na front” nieuzbrojone wojsko (powstańców) i nie zapewnili bezpieczeństwa cywilom – któż to widział zabierać ludność cywilną na front.

Jak niewiele trzeba było – mówią różne mądrale – wystarczyło nie wywoływać powstania i ludzie by żyli a domy by stały. Niestety ci głupcy/zbrodniarze z KG AK chcieli pokazać Szkopom i Ruskim jakimi są bohaterami i zafundowali Warszawie zagładę.

Mamy rok 1944, od wschodu nadciągają milionowe armie Stalina, nad Wisłą Niemcy przygotowują się do stawienia oporu. Hitler nakazuje przekształcić Warszawę w twierdzę (Festung Warschau) i bronić jej do upadłego. Trudno przyjąć, że obrona Warszawy przez Niemców i jej zdobywanie przez Sowietów nie spowodowałaby zniszczeń miasta i śmierci jego mieszkańców.  Odwrotnie, można być pewnym, że Warszawa, także bez Powstania, zostałaby starta z powierzchni ziemi a jej ludność wymordowana (do wybuchu Powstania Niemcy zgładzili 450 tys. mieszkańców Warszawy, natomiast około 100 tys. wywieźli na roboty oraz do obozów koncentracyjnych).

Gdyby więc Powstania nie było…  co by dziś pisali obecni krytycy dowódców AK? Najpewniej, że przez swą bierność skazali warszawiaków i miasto na zagładę. Usłyszelibyśmy, że skoro AK liczyła tysiące ludzi, a Sowieci zbliżali się do Warszawy, to trzeba było uderzyć na Niemców, pomóc Sowietom i w ten sposób uratować miasto od zagłady.  Podnoszono by, że Sowieci wspólnie z AK wyzwalali Wilno, to dlaczego miałoby być inaczej w Warszawie – tak samo, wspólnie z AK, wyzwoliliby Warszawę. To byśmy zapewne usłyszeli!

Powstańcy chwytający za broń w 1944 roku mieli rację. Rację też mieli ich dowódcy wydający rozkaz wybuchu Powstania. Razem, jedni i drudzy, dowódcy i żołnierze,  z narażeniem własnego życia walczyli o Niepodległą.

Chwała Bohaterom!