Asymetryczna symetria w Przyrodzie – eksperymenty cz.2

Eksperymentalny dowód na istnienie elektrino

Ładunek i masa fotonu.

Wszyscy, którzy odwiedzają stronę główną electrino.pl mogą tam przeczytać następujące słowa:

"Przypuśćmy, że zakończyliśmy tą krótka lekcję poświęconą cytatom. Od czego zacząć następną?

Chyba od najważniejszego – dokazania, że elementarna cząsteczka o znaku dodatnim istnieje i określenia jej własności, a tym samym roli i miejsca w procesie tworzenia ciał kompozycyjnych, najmniejszym z których jest praatom."

Deklaracja czytelna i chociaż czas nieubłagalnie biegnie, to dowodem potwierdzającym odkrycie elektrino nawet nie zapachniało. Wydaje mi się, że ci, którzy wstępnie zainteresowali się tą teorią już zwątpili, a ci, którzy od początku byli sceptykami i tak nie zwrócili uwagi na tą deklarację, ale mam nadzieję, że wszyscy zrozumieją intencję, którą się kierowałem nie zaczynając prezentowania teorii od eksperymentu.

Dzięki takiej właśnie strategii rozwoju sytuacji mogłem się naocznie przekonać na czym będzie polegała trudność w dotarciu z tą teorią do potencjalnego czytelnika, a jednocześnie przygotować tych, którzy są nią dalej zainteresowani, do zrozumienia rezultatów eksperymentu. One nawet dla nas były tak dużym zaskoczeniem, że musieliśmy sprawdzić całą logikę teorii, żeby przekonać się o jej zgodności z eksperymentem.

Oceniając ten eksperyment z pewnej perspektywy doszliśmy do wniosku, że właściwie tego należało się po nim spodziewać. Z jednej strony to był test teorii, a z drugiej, test badaczy, czyli nas. Tak prosto można było popełnić błąd interpretacyjny, że dopiero po przeprowadzeniu eksperymentu zrozumieliśmy dlaczego takie błędy zdarzały się nawet najwybitniejszym badaczom materii i rządzących nią praw.

Kto brał udział w dyskusji "Gdzie się podziały elektrony", lub śledził tą dyskusję, temu będzie łatwiej zrozumieć, dlaczego przeprowadzono ten, a nie inny z kilku zaprojektowanych eksperymentów.

Krótki wstęp

Idea występowania w przyrodzie bardzo małej cząsteczki elementarnej, masa której jest mniejsza od progu czułości stosowanych do badań instrumentów i przyrządów, pojawiła się w ten moment, gdy Prof. Bazijew postanowił wykorzystać stałą Plancka do analizy termodynamiki gazów rzeczywistych, która zakończyła się wyprowadzeniem równania stanu, dzięki któremu można było wyliczyć ponad 12 wielkości fizycznych gazu w nieograniczonym przedziale temperatur i ciśnień.

Wyliczone na drodze teoretycznej wielkości okazały się całkowicie zgodne z rezultatami wszystkich eksperymentalnych badań gazów rzeczywistych!

Taki rezultat nie byłby możliwy bez zrozumienia sensu fizycznego tej doskonale wszystkim znanej wielkości, która stała się fundamentem kwantowej interpretacji zjawisk fizycznych. Już w 1934 r, M. Planck mówił, że jeśli uda się odkryć sens fizyczny tej tajemniczej stałej, to przed nauką odkryją się niewyobrażalne perspektywy i nieosiągalne dla nikogo głębiny.

Zdumienie musi wywołać ten fakt, że chociaż z samej jednostki stałej Plancka wynika możliwość, iż jest ona momentem pędu jakiejś nieznanej dotąd cząsteczki:

J*s = kg*m²/s²*s = kg*m²/s

to w ciągu prawie 100 lat nikt na to nie zwrócił uwagi.

Nauka rozwijała się do tej pory i będzie się dalej rozwijać na trzy różne sposoby:

1. Fakt (obserwacja, eksperyment) i jego interpretacja

2. Idea, hipoteza, teoria i ich eksperymentalne potwierdzenie

3. Nowa interpretacja znanych faktów i jest skutek.

 

FTRP to trzeci przypadek. Powstała w wyniku nowej interpretacji doskonale znanych eksperymentów, ale ponieważ w rezultacie tej interpretacji pojawiła się nowa cząsteczka elementarna, nowa natura światła, magnetyzmu, grawitacji, elektryczności i całego jeszcze szeregu zjawisk fizycznych, więc trzeba było zaprojektować eksperymenty, potwierdzające lub zaprzeczające tej interpretacji.

Prof. Bazijew zaproponował 7 fundamentalnych eksperymentów, które jednoznacznie powinny dać odpowiedź na pytanie "być tej teorii, czy nie". Jeden z nich, pozwalający odpowiedzieć od razu na kilka pytań, był przeprowadzony, a jego rezultaty stanowią przedmiot niniejszego opracowania.

Szkic historyczny

Zaczęła się ta historia w 1934 r., gdy Maks Planck wypowiedział swoją słynną myśl dotyczącą sensu fizycznego jego stałej. W 1982 r., Prof. Bazijew wyprowadza równanie stanu gazów rzeczywistych i dochodzi do jedynie słusznego wniosku, że stała Plancka jest momentem impulsu nieznanej dotąd elementarnej cząsteczki.

Do 1994 r. uczony uporczywie i konsekwentnie pogłębia swoje studia, analizując wszystkie podstawowe eksperymenty, uznane fizykami za fundamentalne, odkrywając przy tym naturę wielu zjawisk fizycznych, o których wydawało się wiemy już wszystko. Robota zakończyła się wydaniem książki "Podstawy Unifikowanej Teorii Fizyki".

Dopiero w 1997 r.udało się znaleźć sponsora, który zakupił precyzyjną wagę firmy "Santorius", dzięki czemu można było przeprowadzić szereg eksperymentów związanych z grawitacją, oraz zaprojektować eksperyment polegający na ustaleniu CIEZARU SWIATŁA.

Niestety załamanie rosyjskiej ekonomiki w 1998 r. znowu zahamowało prace na następne dwa lata i dopiero zainteresowanie, okazane osiągniętym do tej pory rezultatem, ze strony Rzeczywistego Członka Rosyjskiej Akademii Nauk (dalej – RAN), Akademika Bunkina F.W. (asystenta Noblisty, Akademika Prochorowa A.M) pozwoliło przeprowadzić pełnocenną pracę badawczą w odpowienio do tego celu przygotowanym laboratorium.

Pracę wykonano na przełomie 1999-2000 w Instytucie Chemii Ogólnej i Nieorganicznej RAN im.Kurnakowa N.S. w Moskwie. W połowie 2001 wyniki były opracowane i okazały się tak sensacyjne, że Akademik Bunkin polecił przygotować publikację, która miała się ukazać we wszystkich wiodących, specjalistycznych wydawnictwach, ale los i tym razem stanął na drodze normalnemu rozwojowi wydarzeń.

Niezależnemu badaczowi pozostawała tylko jedna droga. Opublikować rezultaty w postaci książkowej, co on i zrobił w 2001 r., w wydawnictwie "Pedagogika", Moskwa. Tytuł publikacji – "Ładunek i masa fotonu " .

Opis eksperymentu

1. Wybór metody.

Najważniejszą cechą tego eksperymentu jest jego prostota i nie jest to przypadek. On został tak zaplanowany, żeby mogł być powtórzony w dowolnym laboratorium posiadającym podstawowe wyposażenie i minimalny budżet.

Ten, kto zapoznał się z materiałem wyłożonym na electrino.pl, oraz przeanalizował dyskusję w temacie "Gdzie się podziały elektrony" nie będzie miał żadnych kłopotów ze zrozumieniem metody jego przeprowadzenia. Na moment jego planowania znaliśmy już elektrino, oraz naturę prądu elektrycznego. Pozostawało to tylko potwierdzić.

Jeśli teoria jest słuszna, to światło emitowane przez żarówkę jest potokiem cząsteczek (elektrino), które opuściły ogniwo (bateria, akumulator) wynosząc z niego ładunek pod postacią prądu elektrycznego i zostały rozproszone na włóknie żarówki, a ponieważ elektrino posiada skończoną masę i jest nośnikiem ładunku, to musi istnieć związek między zmianą masy ogniwa i zmianą ładunku.

Eksperyment polegał na dokładnym pomiarze tych zmian i sprawdzenie rezultatów z tymi, które były nam już znane z obliczeń teoretycznych.

2. Planowane efekty i cele

2.1.Waga ogniwa

Jeśli źródło światła rozładowywać przez lampę, w której prąd transformuje się w światło i bezpowrotnie się rozprasza, to waga kontenera, w którym umieszczono naładowane źródło światła, powinna wyraźnie różnić się od jego wagi, gdy źródło światła jest rozładowane.

Jeśli tak, to mamy prawo twierdzić, że wraz z prądem opuszcza ogniwo część ładunku i masy, a to będzie potwierdzeniem tego, że fotony mają skończoną masę i przenoszą ładunek.

Zgodnie jednak z nową elektrodynamiką, zaproponowaną w FTRP, waga kontenera, wbrew utartym kanonom, będzie zwiększać się podczas rozładunku źródła prądu (ubytek masy elektrino!) i zmniejszać się podczas ładowania (wzrost masy elektrino!)

Jeśli waga kontenera nie zmieni się, lub ta zmiana nie będzie zależeć od procesu rozładowanie-ładowanie źródła prądu, to należy uznać, że postulowanie elektrino jest pomyłką, a natura światła jest falowa.

 

2.2.Ładunek źródła prądu

Postulowane w FTRP elektrino przyczyniło się do rozwiązania zagadki grawitacji. Otrzymano rezultat, potwierdzający, że u podstaw grawitacji leży wzajemne oddziaływanie pól elektrycznych ciał kompozycyjnych, od atomu elementarnego (neutronu) posiadającego ładunek grawitacyjny równy: g = ± 5,022*10^ -36 c, do Słońca, ładunek grawitacyjny którego: Q = ± 5,4402398*10^21C.

Ustalono związek między masą ciała i jego ładunkiem grawitacyjnym, oraz wyprowadzono równanie powszechnego ciążenia.

Oczekiwany efekt polega na tym, że jeśli prawidłowo postuluje się elektrino, to ładunek źródła prądu stałego, wyliczony z nowego równania powszechnego ciążenia, na podstawie zmiany ciężaru kontenera, powinien być równy ładunkowi wyznaczonemu na podstawie spadku napięcia źródła prądu w procesie jego rozładunku.

2.3.Prąd rozładowania

W ramach FTRP zaproponowano nową, niemaxwelowską elektrodynamikę i wyprowadzono system nowych stałych fundamentalnych. Jedna z nich, stała oporu (R₀) łączy ze sobą spadek napięcia ze stratą prądu na tym samym odcinku obwodu: R₀= (V₁– V₂)/(i₁– i₂) = 389,550395Ω

gdzie: V₁i V₂– napięcie na początku i na końcu odcinka obwodu; i1 i 12 – natężenie prądu na początku i końcu odcinka obwodu, odpowiednio. W naszym eksperymencie V1 i V2 oznaczają początkowe i końcowe napięcie na elektrodach źródła prądu stałego.

Oczekiwany efekt: jeśli istnieje postulowane przez nas elektrino, to prąd rozładowania, ustalony metodą ważenia, powinien być taki sam jak wielkość wyliczona z wykorzystaniem stałej oporu R₀

2.4.Ładunek fotonu

Czwartym i nie mniej spektakularnym efektem oczekiwanym jako rezultat przeprowadzonego eksperymentu, a wynikającym z nowej elektrodynamiki jest stosunek zmiany ładunku w procesie rozładowania do przyrostu wagi w tym samym czasie.Rezultat, tj. ładunek względny fotonu powinien być równy ładunkowi względnemu elektrino, czyli powinno być spełnione równanie:ΔZ_i/Δmi=ΔZ_i*g_i/ΔW_zi=э/m_э = 2,89926295497*10⁸C/kg

gdzie:ΔZ_i– ładunek jaki opuścił źródło prądu w C;ΔW_zi– Przyrost wagi źródła prądu w procesie jego rozładowania;э i m_э – ładunek i masa elektrino ustalone teoretycznie w ramach JTF; g_i– przyśpieszenie ziemskie w miejscu przeprowadzenia eksperymentu.

Podsumowanie: Jak widać w jednym eksperymencie występuje aż 4 bardzo poważne kryteria pozwalające jednoznacznie odpowiedzieć na postawione na początku pytanie "być, czy nie być" elektrino.

Jest zupełnie oczywistym, że jeżeli w eksperymencie zostanie ustalone, że waga źródła prądu nie zmieniła się, lub jeżeli zmiana nie była związana z procesem rozładowanie-ładowanie, to wszystkie kryteria stają się dowodem pozwalającym twierdzić, że w przyrodzie nie ma żadnego elektrino.

Jeśli jednak zostanie ustalony związek między dynamiką zmian wagi źródła prądu i jego ładunku, to dany eksperyment należy uznać za dowód istnienia elektrino ze wszystkimi wynikającymi z tego faktu skutkami.

Podstawowe wnioski:

 

1. Teoria prof. Bazijewa przewidziała, że światło posiada masę i niesie ładunek dodatni. Ten eksperyment pokazał, że źródła prądu stałego przy oddaniu ładunku lampie, przetwarzającej prąd źródła w promieniowanie świetlne, zmieniają swoją wagę, z czego wynika, że fotony posiadają masę i dodatni ładunek.

 

2. Rezultaty eksperymentu w pełni potwierdzają słuszność nowego elektrostatycznego równania powszechnego ciążenia, które ustala prawdziwy związek między masą ciała i jego ładunkiem elektrycznym, a także ujawnia nam prawdziwy sens grawitacji.

 

3. Rezultaty eksperymentu pokazują, że ładunek elektryczny źródeł prądu stałego posiada konkretną wagę, a związek między dynamicznym ładunkiem Z i jego wagą można dokładnie wyrazić stałą fundamentalnąb:

 

b = -2,94890756073*10^7 [C/N] = const. (dla szerokości Moskwy)

 

4. Potwierdzona pełna zgodność prądów i ładunków w procesie rozładowania źródła prądu, otrzymana dwoma absolutnie niezależnymi metodami:

 

a) poprzez zmianę wagi źródła prądu;

 

b) poprzez pomiar spadku napięcia w obwodzie

 

co potwierdza nową niemakswelowską elektrodynamikę.

 

5. Wszystkie cztery kryteria, które legły u podstaw jego przeprowadzenia znalazły swoje potwierdzenie, co świadczy o realności istnienia cząstki elektrino.

 

Cząstka ta, wyprowadzona w 1992 r. ze stałej Plancka i podana do publicznej wiadomości w 1994 r. otrzymała pełne eksperymentalne potwierdzenie. Ona ma masę:

 

mэ = 2h/m(4p/3)^-1/2 = 6,85575729963*10^-34

 

gdziem = 119,916984 m^2/s – stała Millikana

 

a dokładny ładunek tej cząstki wynosi:

 

э =1,98766431671*10^-27 C

 

Wniosek końcowy:

 

Elektrino występuje uniwersalnym nośnikiem energii i informacji. Wchodzi w skład linii sił magnesu i linii sił prądu elektrycznego. Występuje w roli neutrino.

 

Jest nośnikiem wszystkich form promieniowania.

 

W atomie stanowi 50% ładunku i 99,83% masy

Wszystkich zainteresowanych detalami tego eksperymentu zapraszam pod adres:

 

http://www.electrino.pl/Forum/viewtopic.php?t=35