Ochrona zdrowia – kolejna część programu Wojciecha Podjackiego

Jednym z podstawowych obowiązków państwa jest zapewnienie Polakom nieograniczonego dostępu do publicznej służby zdrowia, ponieważ korzystanie z pomocy lekarza lub pielęgniarki nie powinno być ograniczone zasobnością portfela. Dostęp do usług leczniczych nie jest przywilejem, tylko przysługującym uprawnieniem nabytym dzięki opłacaniu składek na ubezpieczenie zdrowotne.

Dlatego w ramach ubezpieczenia trzeba zapewnić wszystkim pacjentom lepszy dostęp do opieki medycznej. W tym celu należy:

1. Stworzyć długookresową strategię uwzględniającą potrzeby zdrowotne społeczeństwa, która, w oparciu o analizę danych demograficznych i epidemiologicznych, określi skalę koniecznych nakładów finansowych i inwestycji oraz liczbę potrzebnych lekarzy i przedstawicieli innych zawodów medycznych. Konieczne jest zwiększenie wysokości dotacji budżetowych na działalność dydaktyczną uczelni medycznych oraz podniesienie limitów przyjęć dla polskich studentów na kierunki: lekarski i lekarsko-dentystyczny, a także rozszerzenie zakresu kształcenia podyplomowego specjalistów. Trzeba też zobowiązać lekarzy, którzy odbyli kształcenie specjalizacyjne w trybie rezydentury (finansowane z pieniędzy podatników), do przepracowania określonej liczby lat w publicznej służbie zdrowia. Pożądane jest również zwiększenie zatrudnienia personelu będącego najbliżej pacjenta oraz poprawienie warunków pracy i płacy lekarzy stażystów, pielęgniarek, położnych, ratowników i pozostałych zawodów medycznych, a także zapewnienie im lepszego dostępu do kształcenia doskonalącego.
2. Zwiększyć nakłady z budżetu państwa na ochronę zdrowia do 6,5% PKB, a także pozyskać dodatkowe środki na lecznictwo w wyniku przeznaczenia na ten cel części pieniędzy z akcyzy na alkohol i papierosy. Znaczne fundusze może również zapewnić współfinansowanie leczenia ofiar wypadków przez firmy ubezpieczeniowe i upowszechnienie dodatkowych komercyjnych ubezpieczeń zdrowotnych. Trzeba też obniżyć ceny lekarstw poprzez odpowiednie kształtowanie listy leków refundowanych oraz zwiększenie krajowej produkcji tańszych leków generycznych (zamienników), które nie będą obarczone wysokimi kosztami opłat licencyjnych dla zagranicznych monopolistów.
3. Zlikwidować Narodowy Fundusz Zdrowia, a jego dotychczasowe kompetencje i zasoby przekazać do ZUS. Zmniejszyć koszty administrowania w placówkach służby zdrowia w wyniku odpowiedniego przesunięcia pracowników i pozostawienia tylko takiej dokumentacji medycznej, która jest niezbędna do leczenia pacjenta, a także dzięki eliminacji nadużyć poprzez prowadzenie skuteczniejszej kontroli wydatków i procedur medycznych. Trzeba też zlikwidować limity na wykonywane zabiegi medyczne i zastąpić je kontraktami nie na ilość, ale na zakres usług, a także zwiększyć liczbę przychodni specjalistycznych i lepiej wykorzystywać dostępny sprzęt oraz ujednolicić standardy świadczonych usług medycznych. Konieczne jest również ułatwienie pacjentom dostępu do lekarzy specjalistów celem wykonania pełnej diagnostyki i weryfikacji stanu zdrowia oraz podjęcia skutecznego leczenia.
4. Upowszechnić profilaktykę zdrowotną, która przyczynia się do zmniejszenia zachorowalności, a tym samym zredukowania kosztów leczenia oraz zapewnić podstawową opiekę medyczną i stomatologiczną w szkołach. Trzeba też zwiększyć nakłady na ratownictwo medyczne i szkolenia w zakresie udzielania pierwszej pomocy, a także zapewnić lepszą opiekę seniorom i osobom niepełnosprawnym poprzez ułatwienie im dostępu do leczenia specjalistycznego i rehabilitacji. Konieczne jest również przeprowadzenie rzetelnej i obiektywnej analizy zakresu szczepień obowiązkowych oraz zredukowanie ich do niezbędnego minimum.

Wprowadzenie proponowanych zmian uprości system ochrony zdrowia i przyczyni się do lepszego wykorzystania posiadanych zasobów i personelu, co przełoży się na poprawę jakości świadczeń medycznych i ułatwi Polakom dostęp do publicznej służby zdrowia. Jedynie zdrowe społeczeństwo może rozwijać się prawidłowo oraz przyczyniać się do pomnażania dochodu narodowego i podnoszenia poziomu cywilizacyjnego naszego kraju. Dlatego ochrony zdrowia nie powinno się traktować wyłącznie w kategoriach „rynkowych”, ponieważ zdrowie i życie pacjentów nie jest towarem, ale wartością bezcenną.