1905 – Rok chemicznej sławy cz.2

D.Bazijewowi – kontynuatorowi dzieła D. Mendelejewa poświęcam.

 

W pierwszej części tego artykułu sygnalizowałem, żewaga atomu mogącego napełniać Wszechświat i grać rolę światowego eteru powinna wachać się w przedziale: od 0,000 000 96 do 0,000 000 000 053

 

Na dzisiejszy dzień ekwiwalentem masy atomowej uważa się 1/12 masy izotopu węgla 12C i wynosi on – 1,66057*10-27 kg.

 

Biorąc powyższe do uwagi, masa nośnika eteru Mendelejewa powinna mieścić się w następujących granicach: od 9,6*10^-7 do 5,3*10^-11

 

W 1982 r. D. Bazijew odkrył sens fizyczny stałej Plancka (h). Tej samej, która pojawiła się w pracy M. Plancka (1900 r.) na temat wyjaśnienia przyczyn tzw. katastrofy w nadfiolecie w prawie promieniowania ciała doskonale czarnego.

 

Sposób wyprowadzenia tej stałej jest pokazany w książce D. Bazijewa "Podstawy jedynej teorii fizyki". [1]

 

W równaniu stałej Plancka pojawia się masa rzeczywiście elementarnej cząstki, nośnika dodatniego ładunku:

 

h = 0.80586*m_э*m

 

gdzie: mэ = 6,6857573*10^-36 kg – masa elektrino;m = 119,91698 m^2*s^-1 – stała Millikena

 

Jeśli wyliczymy masy atomowe elektronu i elektrino to otrzymamy:

 

Ae = 9,038987*10^-31/1,66057*10^-27 = 5,443*10^-4

 

Aэ = 6,6857573*10^-36/1,66057*10^-27 = 4,12855664*10^-9

 

Nie pozostaje nam innego, jak porównać ze sobą masy atomowe elektrino i nośnika eteru Mendelejewa.

 

Czy nie uważacie, Szanowni czytelnicy, za porażający ten fakt, że Mendelejew 77 lat przed Bazijewen umiał określić ramy, w których będzie się mieściła masa nośnika eteru!?

 

Czyż to nie bardziej genialne, niż przewidywanie właściwości jeszcze nie odkrytych pierwiastków?

 

Uważny czytelnik pracy Mendelejewa łatwo zorientuje się, że jeżeli eter ma być realnością, to niewątpliwie powinien on wchodzić w skład atomów i to w wystarczającej doli.

 

Jeśli teraz przyjrzymy się strukturze elementarnego atomu, ustalonej przez Bazijewa i opisanej w jego książce o podstawach teorii fizyki:

 

m_u = n_e*m_e + n_э*m_э = 1,66057*10-27 kg

 

gdzie:

 

– m_u – masa elementarnego atomu;

 

– n_e – ilość strukturalnych elektronów;

 

– n_э – ilość elektrino w składzie elementarnego atomu

 

to bez trudu dostrzeżemy, że intuicji Mendelejewa nie da się z niczym porównać, chyba, że z dociekliwością Bazijewa.

 

Odkrycie elektrino, to znalezienie złotego kluczyka do rozwiązania wielu problemów, które do tej pory były białymi plamami na mapie fizyki i chemii.

 

Wyprowadzenie elektrino, że stałej Plancka przy<wróciło symetrię, jak w strukturze atomu, tak i w teorii fizyki.

 

Dzięki temu odkryciu ustalono, że elektrino jest nośnikiem linii sił magnetycznych, prądu elektrycznego, światła i wszystkich innych form promieniowania.

 

Przy ruchu od Słońca i gwiazd po trajektoriach pierwszego rzędu – to neutrina, które na przekór pomyłkowym twierdzeniom fizyków, posiadają masę i ładunek, absolutnie niezależne od ich prędkości.

 

Minimalny prędkość neutrin wynosi 3*10^-20 m/s, a to oznacza, że szczególna teoria względności była pomyłką już w założeniach.

 

Bazijew dokładnie przeanalizował strukturę "pola" magnetycznego Ziemi. Okazało się, że ono przedstawia sobą zorganizowany potok elektrin w ilości N = 2,3 *10^43 szt., cyrkulujący przez ciała wsyzstkich obiektów znajdujących się na powierzchni Ziemi z prędkością 10^19 m/s, przy tym prźdkość orbitalna elektrin na zewnętrznym kraju "pola" magnetycznego na wysokości ok. 80000 km wynosi 3*10^7 a na powierzchni Ziemi / 3*10^9 m/s.

 

Pomimo ogromnej prędkości, elektrino pozbawione jest inercji, co wynika z ogromnego ładunku właściwego tej cząstki i stopniowym narastaniem siły odpychania od atomów, przy ich zbliżeniu.

 

Druga okoliczność, dzięki której elektrina swobodnie przechodą po kanałach międzyatomowych polega na tym, że 99% powierzchni wszystkich atomów to ścianki ze ściśle przylegających do siebie elektrin, a więc między przechodzącymi po kanałach elektrinami i ściankami atomów działają siły odpychania odwrotnie proporcjonalne do ich odległości.

 

Gęstość potoku elektrino przy powierzchni Ziemi wynosi 2,9 *10^27 m^2*s^-1, a więc taki właśnie potok przenika przez wszystkie ciała znajdujące się na powierzchni Ziemi, co pozwala nam zrobić zauważenie, że potok ten zachowuje się analogicznie do tak zwanego eteru Mendelejewa.

 

Jaka jest najważniejsza konsekwencja odkrycia nośnika światowego eteru?

 

Dzięki temu odkryciu D. Bazijew mógł dokończyć pisanie Układu Okresowego Pierwiatków.

 

Dokładniej o tym dokończonym Układzie Okresowym w części 3.