Wrak Tu-154 M. Studium rdzy

Kto pierwszy, ten ostatnim będzie

  Gnijemy.

Tam pod Moskwą leżą zwłoki. Zwłoki Polskiego Państwa. Kto o tym pamięta ten frajer, ćwok. Orlik za orlikiem wrasta w krajobraz, a wrak samolotu w ziemię, w beton. Obrastać go będą chwasty i trawa. Jak naszych w Katyniu przed laty.

Twardy beton Polską rządzi, cięzkie masy toczą pianę aby  przetrwać. Te masy użyły młotów i pił. Te masy cięły zaciekle resztki honoru i przyzwoliły na gwałt. 

Wrak to nasza własność, czy Moskwy? 

Specjalnością tej tragicznej władzy jest studium rdzy.  Pożera nas rdza. Wrak jako symbol naszych czasów -odkryjesz brezent, zobaczysz prawdę. Kto ma uszy niechaj słucha…

Policzek wymierzony przez naszych nam Polakom bardzo boli. Rana jaka po nim została nie chce się zabliźnić – nie można pluć we własne gniazdo. 

Kto jeszcze o tym chce pamiętać? Kto ma odwagę, żeby o tym mówić? Władza? Partia? Kpina.

Jeśli nie chcemy podobnej katastrofy, zmieńmy ten beton rdzawy. Zmieńmy tak aby już nigdy żadna rzecz, żaden fragment pamięci nie był opluwany. Polskę trzeba szanować i mieć w sercu, aby o niej mówić, o niej mysleć i ją tworzyć. Oczywiście można i bez tego, ale kończy się to flagą w kupie. 

Odwaga to cecha wielkich, strach domeną tchórza. 

A wrak gnije  w smoleńskim komisie, a z nim i my. Szkoda Polski, nie zasługujemy na takie traktowanie.