Bez kategorii

Sadzawka Siloah (1)

08/02/2011

482 Wyświetlenia

0 Komentarze

9 minut czytania

Osobliwe love story w stanie wojennym. Wszelkie postacie i zdarzenia są zmyślone, a jakiekolwiek ewentualne podobieństwo przypadkowe. Ani on nie zgrzeszył, Ani rodzice jego, Albowiem urodził się Ślepcem Aby dzieła Boże Stały się przez niego Widzialne… (J.9,3)[1] Kierowca ściął zakręt i krajobraz zmienił się nagle, jak kadr w filmie. Droga i nasyp zbliżały się do siebie pod tak małym kątem, iż można było sądzić, że jest to tylko złudna gra perspektywy. Długie cienie słupów telegraficznych raz po raz zderzały się z maską samochodu, ślizgały po szybie, dając krótki błysk cienia i znikały, robiąc miejsce następnym. Gasząc papierosa w cholernie niewygodnej popielniczce, Grzegorz dostrzegł skupioną przy zboczu nasypu grupkę rozsypującą się, w miarę topnienia dzielącego ich od niej […]

Osobliwe love story w stanie wojennym.
Wszelkie postacie i zdarzenia są zmyślone, a jakiekolwiek ewentualne podobieństwo przypadkowe.

Ani on nie zgrzeszył,

Ani rodzice jego,

Albowiem urodził się

Ślepcem

Aby dzieła Boże

Stały się przez niego

Widzialne…

(J.9,3)[1]

Kierowca ściął zakręt i krajobraz zmienił się nagle, jak kadr w filmie. Droga i nasyp zbliżały się do siebie pod tak małym kątem, iż można było sądzić, że jest to tylko złudna gra perspektywy. Długie cienie słupów telegraficznych raz po raz zderzały się z maską samochodu, ślizgały po szybie, dając krótki błysk cienia i znikały, robiąc miejsce następnym.

Gasząc papierosa w cholernie niewygodnej popielniczce, Grzegorz dostrzegł skupioną przy zboczu nasypu grupkę rozsypującą się, w miarę topnienia dzielącego ich od niej dystansu, na poszczególne postacie. Kierowca włączył syrenę i wtedy sporo głów odwróciło się w ich kierunku. Ujrzawszy skrytą za kępą jałowca karetkę pogotowia, Grzegorz nerwowo zagryzł wargi.

Zawsze, psiakrew, muszą być pierwsi – pomyślał ze złością. Wysiadł prawie w biegu. Z grupki wyłonił się mundurowy i skwapliwie zasalutował. Grzegorz nie cierpiał tego, uważał, że nie powinno się salutować cywilom. To regulaminowe kiwnięcie głową w odpowiedzi traktował jako idiotyzm.

– Tędy, obywatelu kapitanie.

Ludzie rozstępowali się niechętnie. Przy zwłokach przykrytych kraciastym pledem stał lekarz w białym kitlu.

– Ruszał kto co? – burknął Grzegorz, kucając i odchylając ostrożnie koc.

– Tylko on – mundurowy wskazał głową na lekarza.

– Czemuście do tego dopuścili, kapralu. Byliście pierwsi, prawda?

– Prawda – milicjant zawahał się. – Ale to przecież lekarz.

– Wiedzieliście od razu, że to trup – Grzegorz zakrył zwłoki. – Trup w plasterkach – dodał i zdając sobie sprawę z niestosowności tego określenia, natychmiast rzucił – Miał coś przy sobie? Przeszukaliście?

– Tak – kapral wyjął plastykową torebkę z rzeczami denata. – Zabezpieczyłem to.

Grzegorz przejrzał niedbale rzeczy.

– To wszystko?

– Tak.

– A wy? – zwrócił się do lekarza. – Wyście nic nie ruszali? Tamten rozejrzał się wokół, z demonstracyjną ironią szukając kogoś, kto uzasadniałby zastosowanie liczby mnogiej, po czym wzruszył ramionami.

– Nic, co by wasmogło zainteresować – powiedział z nie skrywaną złośliwością. Grzegorz zignorował to i ponownie zwrócił się do kaprala.

– Kto was zawiadomił?

– Dróżnik. Jest tutaj.

– Dawaj go.

Z tłumu wyłonił się stary, poczciwy człowieczek z krótkimi wyliniałymi włosami. Stanął przed kapitanem mocno przejęty, mnąc poły marynarki.

– Wyście go znaleźli?

– No nie, skąd. Ja tylko zawiadomiłem… przyleciał do mnie maszynista, zadyszany taki… o, tam, widzi pan? Za tym zakrętem, ta budka – mówił chaotycznie.

– Było co przy nim? Nic nie ruszaliście?

– Ale panie władzo, ja go nawet nie widziałem dobrze! Jakem tylko zawiadomił pogotowie… no i posterunek, ma się rozumieć, tom przybiegł tutaj, ale ludzi już się zgromadziło kupa, sam pan widzi, szosa blisko, nie dziwota… Ale wszystkie stały przestraszone czy co… no, maszynista przyniósł koc i nakrył, takie to, mówił, straszne, patrzeć nie można…

Z dala dobiegł dźwięk syreny: nadjeżdżał kolejny wóz milicyjny. Grzegorz przecisnął się przez tłum i wycierając starannie dłonie w chusteczkę zbliżył się do hamującego z impetem auta.

– Cześć Jurek – mruknął do wysiadającego. – Masz coś?

– Mam, a jakże. Wczoraj w szkole, na długiej pauzie wymalował sobie czerwonym flamastrem na czole literę V. Chodził tak po całym podwórku. Zrobiło się zbiegowisko.

– I co?

– Nic. Dyrektorka kazała mu to zetrzeć, więc poszedł do łazienki, ale na lekcję nie wrócił.

– A dziś?

– Dziś był. Na trzech pierwszych godzinach.

– To znaczy do… – Grzegorz policzył w myślach – gdzieś do dziesiątej trzydzieści. A potem?

– Zwolnił się. Powiedział, że musi iść do dentysty. A ty? Znalazłeś coś?

– Na razie nic. Kto go ostatnio przesłuchiwał?

– Tomek. Nie wiesz?

– Skąd. To nie mój rewir. Diabli wiedzą, co ja tu robię. Wyniuchał coś?

– Tomek? Jakiś ślad, KPN-u bodaj. Ale trop się urwał. Sprytni są. Za sprytni.

– Bił?

Porucznik Jerzy spojrzał na niego spode łba.

– Skąd mogę wiedzieć? Jego spytaj.

– W porządku. Leć już. Nic tu po tobie. Ja jeszcze trochę powęszę.

Fiat odjechał. Grzegorz patrzył za nim w zamyśleniu, po czym gwałtownie odwrócił się i ruszył w kierunku gromadki. Nie była już tak liczna. Posterunkowy robił co mógł, by przywrócić jaki taki porządek. Grzegorz podszedł do niego.

– Gdzie maszynista?

– Pewnie w lokomotywie – kapral wskazał głową w kierunku nasypu.

– Sprowadźcie go. Albo nie. Sam pójdę.

Ruszył w górę. Podeszwy ślizgały się po zeschłej trawie. Przez chwilę był w cieniu i poczuł chłód zbliżającego się wrześniowego wieczoru. Maszynista stał obok lokomotywy i palił papierosa. Usłyszawszy chrobot kamieni, odwrócił się.

– Gdzie? Tu nie wolno! Złaź pan z powrotem!

Grzegorz mechanicznym, rutynowym ruchem sięgnął po legitymację. Twarz tamtego stężała w jednej chwili.

– Przepraszam – burknął nieżyczliwie. – Wszystko już powiedziałem posterunkowemu.

– A teraz powiecie mnie. A potem może jeszcze raz powtórzycie w komisariacie – rzucił Grzegorz ozięble. – No? Jak to było?

– To samobójca albo wariat, panie. Stał przy torach, a jak byłem gdzieś, no z dziesięć, piętnaście metrów, rzucił się na tory. Nawet nie zdążyłem złapać za dźwignię. Jacuś może zaświadczyć.

– Jacuś?

– No, pomocnik. Jacuś! Chodźże tutaj, gdzie się, cholera…

– Nie trzeba. Później z nim pomówię. Ruszaliście denata?

– Odrzuciło go, stoczył się z nasypu. Tylko noga została…

– Znaleźliście coś przy nim?

– No, właściwie…- zawahał się. Grzegorz natarł błyskawicznie.

– Dawajcie!

– Kiedy to list, czy co… Myślałem, żeby rodzinie…

– Zajmiemy się tym.

Maszynista, ciągle się wahając, wyciągnął zza pazuchy kopertę. Grzegorz rozerwał ją, wyjął złożoną na czworo kartkę zapisaną drobnym, nierównym pismem. Maszynista z zaciekawieniem zerkał mu przez ramię, więc zszedł z nasypu, wrócił do auta. Przebiegł tekst szybko wzrokiem, potem jeszcze raz, wolniej. Kiedy chował list do aktówki, przez twarz przebiegł mu blady cień uśmiechu. Skontrował go natychmiast, dyskretnie zerkając wokół, lecz w pobliżu nie było nikogo poza śpiącym kierowcą.

cdn.

[1] Przekład Romana Brandstaettera

POPRZEDNI ARTYKUŁZnawca damskich reform

NASTĘPNY ARTYKUŁPani Kanclerz , Pani Se p….

tsole

Niespelniony, choc wyksztalcony astronom. Zainteresowania: nauki scisle (fizyka, astronomia) filozofia, religia, muzyka, literatura, fotografia, grafika komputerowa, polityka i zycie spoleczne, sport.

224 publikacje

0 komentarze