Prawo Babci

Im jesteśmy starsi, tym częściej pojawiają się jakieś wspomnienia z dzieciństwo, które wpłynęły na nasze wyobrażenia o życiu. Czasami fałszywe.

Zawsze byłem dzieckiem impulsywnym, naiwnym i dającym się podpuszczać. Teraz „naukowcy od dzieci” stwierdziliby, że miałem ADHD i stosowali specjalne terapie uzdrowicielskie. W tamtych czasach trzymano się naturalnych metod wychowania.

Jednym z pierwszych śladów w pamięci zajmuje takie zdarzenie. Otóż (na pewno) nie miałem wtedy trzech lat. Mieszkaliśmy na wsi i w obejściu stawiana była nowa stodoła. Dorośli pracowali, a okoliczne dzieciaki podglądały. Byli to starsi ode mnie koledzy.

I między sobą rozmawiali, czy dałoby się wejść na dach tej stodoły. Ale się bali – bo wysoko i niebezpiecznie.

Stwierdziłem, że to możliwe. Śmiali się ze mnie. Co było robić. Słowo się rzekło – wlazłem na stodołę i stanąłem na kalenicy dumnie się rozglądając.

Dopiero wtedy zostałem dostrzeżony przez dorosłych – kogoś z budujących, który powiadomił o tym rodziców.

Krzyk, że pewnie zaraz zlecę i się zabiję, a było na tyle wysoko, że bali się wejść i mnie zdjąć.

Pojawiła się Babcia. Popatrzyła i zawołała: „ Krzysiu, jak zejdziesz to dam ci cukierka”.

Błyskawicznie znalazłem się na dole.

I dostałem w dupę.

Minęło już ponad 60 lat od tego faktu, a ja nie mogę się z tym pogodzić.

Bo to, że dostałem w dupę – akceptuję. Babcia miała prawo zastosować metody bezpośredniej persfazji z racji tego, że wlazłem tam, gdzie nie powinienem, a z uwagą, abym tego więcej nie robił.

Ale przecież Babcia obiecała mi cukierka – za zejście. I tego nie mogę przeboleć.

Bo nawet wiedziałem, że Ona nie ma tych cukierków, ale zaufałem, że po zejściu (wspaniałym), skądś zdobędzie i wypełni obietnicę.

 Już nigdy później nie miałem zaufania do Babci.

A może Babcia powinna zostać ukarana, za użycie przemocy fizycznej wobec takiego małoletniego? Tak, jak to wnoszą teraz zidiociałe feministki wymuszając prawo o nieodpowiedzialności? Bo takie prawo mogą stanowić tylko osoby nie mające własnych dzieci i nie mające z nimi kontaktu, zapewne z racji, że mężczyźni wolą zmienić płeć, aby nie pełnić roli ich mężów; nawet (podobno) plemniki przy próbach ich zapładniania „in vitro” – zamierają.

Ciekaw jestem zdania normalnych Czytelników; czy moja trauma jest uzasadniona?