Pismo przewodnie Gazety Wyborczej

Pismo przewodnie Gazety Wyborczej do pewnego czytelnika z Gdyni w związku z przesłaniem mu książki Stanisława Remuszki o tejże Gazecie. Czytelnik ten zawodowo para się dezynsekcją.                                                                            O Luby i Najmilszy mój Kochaneczku ! Leżę sobie rozkosznie na atłasowym mebelku, co sze – zląk i delektuję się codzienną porcyjką honorów, medali,wyniesień pod niebiosy oraz dyskretnych zaproszeń do obitych wodogłowiem  ( och, pardon – oczywiście złotogłowiem inkrustowanym w pomarańczowe diabełki) lóż i ażurowych buldożerów ( tfu – oczywiście różowych buduarów). Oczyma duszy, której, jak dobrze wiemy, wcale nie ma ( och, nie powtarzaj tego w tym ciemnym kraiku) dostrzegam Twój zwalisty tors a nad nim rozchylone moje niecierpliwe karteczki spływajace na Ciebie codzienną porcyjką inteligentnych i kompletnych pieszczot pociągnietych subtelną kreską czcionki. Twoja bezgraniczna […]

Pismo przewodnie Gazety Wyborczej do pewnego czytelnika z Gdyni w związku z przesłaniem mu książki Stanisława Remuszki o tejże Gazecie.

Czytelnik ten zawodowo para się dezynsekcją.

O Luby i Najmilszy mój Kochaneczku !

Leżę sobie rozkosznie na atłasowym mebelku, co sze – zląk i delektuję się codzienną porcyjką honorów, medali,wyniesień pod niebiosy oraz dyskretnych zaproszeń do obitych wodogłowiem  ( och, pardon – oczywiście złotogłowiem inkrustowanym w pomarańczowe diabełki) lóż i ażurowych buldożerów ( tfu – oczywiście różowych buduarów).

Oczyma duszy, której, jak dobrze wiemy, wcale nie ma ( och, nie powtarzaj tego w tym ciemnym kraiku) dostrzegam Twój zwalisty tors a nad nim rozchylone moje niecierpliwe karteczki spływajace na Ciebie codzienną porcyjką inteligentnych i kompletnych pieszczot pociągnietych subtelną kreską czcionki.

Twoja bezgraniczna wierność dochowana też w czasie pobytów zagranicznych wzbudza moją nieustającą ( Psia krew! To chyba jakieś słowo katolickie) to znaczy wieczną ( no nie, to znowu jakiś klerykalizm) a zatem do imentu rozwydrzoną ( to już lepiej) chuć ( całkiem dobrze) wynagrodzenia tylu lat Twego zapamiętania w opętaniu anankastycznym na punkcie mego upojnego wizerunku.

A więc przybyszewskiwam ja do Ciebie choćby delikatnym muśnięciem listu, bo kromie podziękowań powab mój o radę Cię prosić zapotrzebowuje i o podporę silnym Twym ramieniem utyskuje. Moje wszędobylskie reportery wiedzą już atoli, żeś Ty postrachem dzielnicy i samegoś Taboreta zdetronizował.

Bo widzisz, jakaś parszywa wesz wizerunki me na ołtarzach sapiencji wielbione i czczone notorycznie obsrywa i obszczywa.

Gnida ta rozgniatana raz po raz mym tłustym paluszkiem nijak rozgnieść się da kańca sprawić nie daje.

Oczywiście nikt prawie o niej nigdy nie slyszał i nawet Tadzio Toruńczyk ma tyle oleju w zatęchłym łebku, że nie waży się wieści o niej rozgłaszać. ( Wiesz ,może się nawet kiedyś z nim przejadę jedną z jego karoc i koniaczka strzelimy), ale pluskwa ta ogródkiem i tak tu i ówdzie potrafi się przemknąć.

Poradź więc mi Ty mój nieugięty rycerzu, jak mam się jej pozbyć – tej przebrzydłej remuszki. Wszak Tyś nestor walki najdzielniejszej z wszelką zarazą. Pomóż i nie zawiedź.

A książki czytać się nie waż ani ociupinkę, bo nie tylko łapy ale i uszy mam długie.                        

                Twoja ukochana GAZIA

PS. Taboret to niegdysiejszy słynny, gdyński zabijaka