Odwaga świętych.

Gdy tak zastanawiam się na czym polega fenomen świętości, moje myśli idą w jednym kierunku. A mianowicie jest to zdolność do ściągania ogromu łaski Bożej na ziemię.. .

W jednym z wpisów napisaliśmy wspólnie z blogerami, że pokora wobec Boga nie jest cele samym w sobie osoby robiącej postęp duchowy, ale ma charakter dymaniczny.

Ów charakter wynika z tego, że pokora jest zdolnością dzięki której człowiek umniejsza się aby mógł być wywyższany Pan i Zbawca.

Pokora więc, jest tylko narzędziem dzięki której człowiek czyni postęp duchowy. A to dlatego, że im więcej samozadowolenia, tym więcej człowieka "w człowieku" a mniej Boga i jego Łaski.

Oczywiście zadowolenie nie jest czymś złym. W Ewangelii nawet znajduje się pewna wypowiedź Jezusa, odnosząca się do radości jakiej doświadczają Jego uczniowie:

""Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością mówiąc: «Panie, przez wzgląd na Twoje imię, nawet złe duchy nam się poddają».

Wtedy rzekł do nich: «Widziałem szatana, spadającego z nieba jak błyskawica.

Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi.

Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie».( Łk 10.17-20 )."

Wyboldowana wypowiedź Jezusa jest niezwykła, gdyż ukierunkowuje i pokazuje co, jest sednem radości Chrześcijanina.

I owym sednem nie jest bynajmniej to, co odrożnia apostoła od szeregowego chrześcijanina, ale to co ich łączy.

A zarówno apostoła, ucznia i "zwykłego" chrześcijanina łączy tożsamość a więc przynależność do mieszkańców nieba. Przynależność wskutek tego, że nasze imiona są zapisane w niebie.

Akcent radości i dumy, położony na ten ważny fakt, chroni apostoła obdażonego szczególnymi haryzmatami i darami( wypędzania demonów, uzdrawiania, i czynienia jeszcze spektakularniejszych cudów ) przed pychą. Bo przecież może mieć poczucie, że czyni wielkie znaki, których nie czynią inni. Ale nie jest nikim innym, niż inni. Jeśliby czynił się kim lepszym – można byłoby sądzić – że rezygnuje z zapisania swojego imienia w Księdze Życia  –  tak jak ktoś, kto ma wydumane ego, nie chce przebywać w towarzystwie prostaczków.. .

Jezus, wszystkich stawia w jednym szeregu: Wszyscy jesteście szczególni, bo imiona Wasze zapisane są w księdze życia.

Mozna więc powiedzieć, że im kto jest bogatszy w Bozą łaskę, tym jest pokorniejszy. Bo wtedy właśnie daje świadectwo temu, że największym powodem radości jest "istnienie jego imienia" w Księdze Życia.

Zatem bez pokory ani rusz. Test pokory jest także testem wg którego można oceniać wiarygodność Apostoła. Ów test pokory w świetle gorącego tematu na N.E.( tradycjonaliści ) stanowi doskonałe narzędzie określenie intencji dla jakich kładzie się na szali jedność Kościoła.

Wróćmy jednak do początku wpisu. Za pomocą pokory można dysponować Bożymi łaskami. Nie ma Bozych ŁAsk ten, kto uważa, że jest samowystarczalny albo uważa, że już wszystko otrzymał.. .

Ma wszystko ten, kto  "nic nie ma", a więc zawsze pragnie Boga. Sam, gdy jest "ogołocony z siebie", może napełniać się Bogiem.. .

Św. Franciszek mawiał: Bóg mój, wszystko moje.. . Mógł więc w każdej sytuacji zyciowej wezwać Bożej mocy i ją otrzymywał. Stąd czynił znaki i cuda, a także przez niego mówił Duch Boży, który nawracał ludzi.. .

Nie nawracał więc Franciszek, ale Duch któremu "w sobie" Franciszek uczynił miejsce do zamieszkania.. .

Pokora wobec Boga, daje miejsce Jemu we mnie, a po śmierci, to On daje mi miejsce w sobie.. .

To właśnie jest mistyka.. .