Od statystyki do statyki

W Polsce za sukces uważa się, jeśli w głosowaniu udział weźmie ponad 20 procent uprawnionych. W referendum jednak – na wszelki wypadek – ważności takiego głosowania się nie uznaje. I te proste zasady demokracji wystarczą, by nazywać ją demokracją, a jednocześnie nie obawiać się zbyt dosadnie wyrażonej woli społeczeństwa, skutecznie zniechęcanego demokratyczną pragmatyką do demokratycznych aktów strzelistych.

Niekonformistycznie nastawieni młodzi ludzie coraz częściej pokazują więc demokracji fucka. I w tym cała nadzieja. Skąd zaś ten fuck od ludzi potencjalnie najbardziej aktywnych? Ano z ich rozsądku – stąd, że coraz lepiej rozumieją, że demokracja to rządy statystyki, na które najrozsądniej odpowiedzieć statyką. Bo jak tu emocjonować się statystyką? I jak mieć przekonanie o swym wpływie na cokolwiek, jeśli najczęściej statystycznie jest się w mniejszości? I to w tym mniejszej, im większy ma się umysłowy potencjał? Jeśli bowiem dodamy do tego ponurą oczywistość, że według rozkładu normalnego, zwanego też rozkładem Gaussa, najwięcej jest w każdym społeczeństwie przeciętniaków, ci zaś do władzy wybierają podobnych sobie, bo ich rozumieją, to demokracja okazuje się najmniej racjonalnym sposobem wyboru przywódców i koncepcji. Demokracja to laboratoryjny przykład negatywnej selekcji.

Symptomatyczne, że tam, gdzie chodzi o sprawę poważną, a więc o pieniądze, czyli w korporacjach, o żadnej demokracji mowy nie ma i nigdy nie będzie. Symptomatyczne także, że kraj, który osiągnął największy gospodarczy sukces tysiąclecia w najkrótszym czasie, czyli Chiny, o żadnej demokracji nawet nie myśli.

Jest to jakaś wskazówka dla tych, którzy gospodarkę i pkb uważają za pępek świata. No ale jeśli nie jest nim gospodarka, to co? Na tak postawione pytanie przeciętniacy demokratycznie wybrani przez przeciętniaków nigdy nie odpowiedzą.