Miód macierzankowy

Miód macierzankowy pszczoły pozyskują z nektaru kwiatowego macierzanki piaskowej – Thymus serpyllum L. em. Fr., w mniejszym stopniu z nektaru macierzanki zwyczajnej – Thymus pulegioides L. (Thymus ovatus Mill. lub Thymus chamaedrys Fr.) z rodziny wargowych.

Macierzanka piaskowa, jako jedna z najlepszych roślin miododajnych, rosnących na piaskach, jest licznie odwiedzana przez pszczoły, w okresie jej kwitnienia, trwającym od czerwca do końca sierpnia.

Miód pozyskany z nektaru ciemnoróżowych lub białawych kwiatów macierzanki, pod względem walorów organoleptycznych i przebiegu krystalizacji przypomina miód tymiankowy.

W składzie chemicznym miodu macierzankowego, najbardziej charakterystyczny jest olejek eteryczny, zawierający związki terpenowe, takie jak linalol, terpineol i tymol, które nadają tej odmianie miodu charakterystyczny smak i aromat. Stwierdzono ponadto, jak w miodzie wrzosowym i spadziowym dużą zawartość podstawowych witamin: A, B2, C i PP. Z kolei podobnie jak miód ze spadzi jodłowej zawiera on znaczną ilość miedzi niezbędnej do prawidłowego przebiegu wielu procesów metabolicznych w organizmie. Pierwiastek ten odgrywa dużą rolę, między innymi w formowaniu tkanki kostnej, w wytwarzaniu hemoglobiny i czerwonych krwinek, a także łącznie z cynkiem i witaminą C, w tworzeniu elastyny i kolagenu.

Pod względem właściwości leczniczych miód macierzankowy, z uwagi na zawartość olejku eterycznego ma wskazania podobne do miodu tymiankowego. Stosowany jest w chorobach z przeziębienia, grypie i zapaleniu oskrzeli. Ponadto jest pomocny w uporczywym kaszlu towarzyszącym tym schorzeniom. Szczególnie wskazane jest wówczas picie napoju przygotowanego z 200 g powyższego produktu i 1 litra naparu z kwiatu malwy. Kolejnym wskazaniem leczniczym są stany zapalne żołądka, nerwica żołądka, jak również infekcje jelitowe i wzdęcia. Pozytywne efekty terapeutyczne odnotowuje się również w zakresie dróg moczowych, w przebiegu infekcji w ich obrębie.

Elżbieta Hołderna – Kędzia i Bogdan Kędzia