Arka Przymierza Huna w Starym Testamencie o.9

Arka Przymierza jest jednym z najbardziej zagadkowych przedmiotów, które pojawiają się w Biblii, a także relikwią dwóch religii – Judaizmu i Chrześcijaństwa.

Arka Przymierza Huna w Starym Testamencie o.9

 Arka Przymierza

Arka Przymierza jest jednym z najbardziej zagadkowych przedmiotów, które pojawiają się w Biblii, a także relikwią dwóch religii – Judaizmu i Chrześcijaństwa. Dla Żydów stanowi ona potwierdzenie Przymierza z Jahwe. Chrześcijanie widzą w niej potwierdzenie całej historii zbawienia. Arka miała służyć do komunikacji z bogiem, była traktowana jako przedmiot mocy oraz jako przedmiot kultu.

Biblijny opis Arki Przymierza (Wj.25:10-22) mówi o skrzyni z drzewa akacjowego, o wymiarach podanych w łokciach egipskich, co w przeliczeniu na centymetry wynosi około 140x80x80. Zadanie budowy Arki oraz Namiotu Spotkań, gdzie była ona przetrzymywana miało być zlecone rzemieślnikowi Besaleelowi i miało to mieć miejsce podczas pobytu Izraelitów u stóp biblijnej Góry Synaj. Księga Wyjścia zawiera szczegółowe dane o budowie arki i postępowaniu z nią. Obiekt ten obity został na zewnątrz i od środka złotą blachą. Jego wieko – płyta przebłagalna – także wykonana była ze złota. Na złotym wieku umieszczono dwa złote posągi skrzydlatych cherubów zwróconych do siebie twarzami. To spomiędzy nich miał się wydobywać głos boga. Dodatkowo skrzynia wyposażona była w dwa możliwe do wysunięcia drążki, także z drzewa akacjowego pokryte złotem, które umożliwiały przenoszenie jej. W wewnątrz miało być złożone Świadectwo, które Mojżesz dostał od Jahwe, miały to być dwie kamienne tablice z tekstem Dekalogu, które otrzymał na górze Synaj, oraz dodatkowo (jak podają inne źródła, laska Aarona i naczynie z manną). Zgodnie z 1 Księgą Królewską, w czasach Salomona w arce znajdowały się jedynie tablice Przymierza. Osobą, która miała wyłączne uprawnienie do bezpośredniego dostępu do arki był arcykapłan. Przechowywano ją w namiocie zwanym Przybytkiem, którego wygląd Jahwe również opisał z detalami. Wtedy też pod dyktando miał być wykonany lichtarz hebrajski oraz stół i naczynia liturgiczne. Po przybyciu do ziemi Kanaan, Arka także miała być trzymana w namiocie, aż do momentu złożenia jej w Świątyni.

Według Biblii, do momentu wybudowania Pierwszej Świątyni przez króla Salomona arka miała być przewożona na specjalnym wozie z zasłonami podczas wszystkich kampanii wojskowych prowadzonych przez Izraelitów, uważano że przez nią bóg pomaga im w walkach. W czasie oblężenia Jerycha obnoszono ją wokół murów miasta. Uważana była za przedmiot mocy i stanowiła ona centrum kultu w czasie wędrówki Izraelitów do ziemi Kanaan. Po podboju Kanaanu przez Jozuego została umieszczona w świątyni w Szilo. Następnie zdobyć ją mieli Filistyni lecz, jak twierdzi Biblia zwrócili ją widząc w niej przyczynę swoich klęsk. Król Dawid miał przenieść ją na wzgórze Syjon w Jerozolimie, a Salomon po wybudowaniu Świątyni do specjalnego pomieszczenia zwanego Święte Świętych. Było to małe, ciemne pomieszczenie wyłożone dwudziestoma tonami złota. Tylko raz w roku wchodził tu najwyższy kapłan z okazji święta Jom Kippur, paląc kadzidło, aby przez przypadek nie zobaczyć złotej skrzyni. Arka śmiertelnie raziła piorunami każdego niepowołanego, który się do niej zbliżył. Arka miała zaginąć w trakcie najazdu armii Babilonu pod wodzą Nabuchodonozora II na Palestynę w 586 pne.

Współcześni uczeni kwestionują jednak biblijną wersję dziejów arki. Twierdzą, że nie należy się nią sugerować, gdyż może być to legenda stworzona w celach politycznych. Podobnie fikcją może być także pełna chwalebnych epizodów historia hebrajskiego państwa Dawida i Salomona. Dzieje Hebrajczyków napisano na nowo za czasów króla Jozjasza (640–609) pne znanego jako wielkiego reformatora religijnego, który de facto utrwalił wśród swoich poddanych monoteizm. Wcześniej z podejściem do Jahwe było u Hebrajczyków różnie, to Jozjasz mógł dopiero sprowadzić Arkę Przymierza do Jerozolimy.

Za nim arka zaczęła służyć do przechowywania tablic z Dekalogiem mogła skrywać przedmioty kultu z okresu, zanim Hebrajczycy stali się monoteistami, taki zwyczaj panował na Bliskim Wschodzie, zwłaszcza wśród ludów koczowniczych i pasterskich, jakimi byli Hebrajczycy. Beduini i Nomadowie zmieniając ciągle miejsce pobytu święte skrzynie zawierające przedmioty kultu traktowali jak Sanktuaria. Arabowie po wprowadzeniu Islamu do takiej świętej skrzyni włożyli Koran.

Jahwe w Starym Testamencie przedstawiony jest jako bóg surowy, mściwy, chciwy i żądny krwawych ofiar. Ponadto nie jest to bóg pacyfistyczny ale bóg wojny, pomaga Izraelitom w podbojach.

Z Biblii wynika, że skrzynia arka lub arka jako skrzynia został zbudowana u podnóża góry Synaj. Ale zjawiska nadprzyrodzone działy się już wcześniej. Należy wrócić się do czasu wyjścia z Egiptu i przejścia przez Morze Czerwone. W Księdze Wyjścia czytamy: „A Pan szedł przed nimi podczas dnia, jako słup obłoku, by ich prowadzić drogą, podczas nocy zaś jako słup ognia, aby im świecić, żeby mogli iść we dnie i w nocy. Nie ustępował sprzed ludu słup obłoku we dnie ani słup ognia w nocy” (Wj13:21-22). „Anioł Boży, który szedł na przedzie wojsk izraelskich, zmienił miejsce i szedł na ich tyłach. Słup obłoku również przeszedł z przodu i zajął ich tyły, stając między wojskiem egipskim a wojskiem izraelskim. I tam był obłok ciemnością, tu zaś oświecał noc. I nie zbliżyli się jedni do drugich przez całą noc” (Wj14:19-20). „O świcie spojrzał Pan ze słupa ognia i ze słupa obłoku na wojsko egipskie i zmusił je do ucieczki.  I zatrzymał koła ich rydwanów, tak że z wielką trudnością mogli się naprzód posuwać”(Wj.14:24-25).

Jest to opis Mojżesza podążającego ze swoją armią przez pustynię w stronę Morza Czerwonego za widocznym obłokiem, który był świetlistym obłokiem lub słupem dymu w dzień, a który rozpalał się w nocy i był ognistym obłokiem lub słupem ognia.  W opisie tym przedstawiony jest nie tylko słup dymu i ognia, ale także użycie mocy, która zmusiła Egipcjan do ucieczki, a jednocześnie zatrzymała koła rydwanów, aby woda ich zalała i potopili się w morzu. W tekście biblijnym mowa jest o Aniele bożym. Aniołami bożymi nazywano przybyszów z kosmicznych cywilizacji, którzy przybywali na maszynach latających zwanych wimanami, lub wajtmanami.  W czasie wyjścia z Egiptu źródło dymu i ognia, które było jednocześnie źródłem mocy mogło być przewożone z przodu pochodu na jego tył przy użyciu wimany.

Opis podobnego słupa obłoku, występuje także przy opisie Arki Przemierza.  Należy się zastanowić czy może słowo boże, boska informacja, której nie wolno było dyskutować, była częścią dotyczącą źródła energii arki, nie zaś samej skrzyni. Skrzynia mogła zostać zrobiona później, by włożyć do niej źródło energii, aby mogli podróżować 40 lat i korzystać z mocy arki. Można dojść do wniosku, że są to dwa różne obiekty.  Mojżesz idzie za czymś, idzie za źródłem mocy, które tworzy wir w przestrzeni i wskazuje drogę. Należy sobie uświadomić, że Mojżesz był synem faraona przez 40 lat i był wtajemniczonym we wszystkie sekrety na najwyższym poziomie inicjacji Egipcjaninem. Dopiero później zdał sobie sprawę, że jest Hebrajczykiem i odszedł ze swoim ludem.

Więc jeśli w arce było źródło mocy, to należy przypatrzeć się na inne dziwne zjawiska i obiekty czy budowle, jakimi były na przykład piramidy.  Piramidy Egiptu nie zostały zbudowane by chować w nich faraonów.  Wielka Piramida w Gizie była kosmicznym wielofunkcyjnym urządzeniem, służyła między innymi do celów komunikacji kosmicznej oraz jako przetwornik wolnej energii kosmicznej w energię elektryczną. Piramidy stanowiły ochronną obudowę w której koncentrowała się wolna energia kosmiczna, były rodzajem pudła rezonansowego. Rezonującą czasoprzestrzenią o bardzo specyficznej geometrycznej strukturze, a w jej centrum usytuowane było źródło mocy, lub tworzyło się źródło mocy. Gdy weźmie się wymiary Arki Przymierza, jej długość i szerokość, jakie dokładnie podaje Biblia to otrzyma się wymiary wewnętrzne sarkofagu w Wielkiej Piramidzie. To znaczy, że jeżeli zbuduje się skrzynię Arki Przymierza, to można włożyć tą skrzynię do sarkofagu w Wielkiej Piramidzie, i będzie pasowała idealnie na długość i szerokość. Wewnętrzna pojemność w środku sarkofagu jest dokładnie połową zewnętrznej objętości tego sarkofagu. Dokładnie, czyli bardzo precyzyjnie. Gdy weźmie się wymiary zewnętrzne Arki wtedy otrzyma się dokładnie połowę objętości wnętrza sarkofagu, wysokość Arki jest o połowę niższa niż wysokość wnętrza sarkofagu. A kiedy weźmie się wymiary wnętrza Arki, to otrzyma się dokładnie połowę wymiarów całej Arki. Więc otrzyma się proporcjonalnie mniejszy sarkofag, który był rezonatorem, gdzie pojemność wnętrza arki jest osiem razy, czyli o oktawę mniejsza od pojemności zewnętrznej sarkofagu. Wysokość arki była o połowę niższa od wysokości wnętrza sarkofagu, więc sama arka oraz umieszczone na niej cheruby mieściły się w sarkofagu.

Czyli arka nie jest hebrajskim obiektem. Może ten obiekt był tak naprawdę zabrany z Egiptu przez Mojżesza, kiedy odszedł on z Izraelitami.  I to mógł być powód, dlaczego król Egiptu, egipski faraon najpierw pozwolił Mojżeszowi odejść, a zaraz po tym jak zdał sobie sprawę, że zabrał on arkę lub jej część, która stanowiła źródło mocy, oraz że Izraelici pożyczyli od Egipcjan wiele cennych rzeczy i uciekli, zmienił zdanie i udał się za nimi w pościg. Dowody na to, że Izraelici wychodząc z Egiptu zabrali z sobą wiele różnych cennych rzeczy, wręcz ograbili Egipt dostarcza Biblia. Mogli zabrać wtedy nawet całą arkę i jej źródło macy.

Istnieją także inne dowody na potwierdzenie użycia źródła mocy. Gdy przestudiuje się starożytne teksty egipskie to można znaleźć dowody użycia źródła mocy. Jeden z przykładów jest uderzająco podobny do rozstąpienia się wód Morza Czerwonego. Jest opisana historia o faraonie na jeziorze ze swoją żoną. Ona gubi bardzo cenną i piękną bransoletę w jeziorze i jest dość niespokojna. Faraon chce coś z tym zrobić, zostaje wezwany wysoki kapłan egipski i gdy przychodzi to otwierają się wody jeziora by znaleźć bransoletę i oddać ją królowej. To brzmi tak jakby Egipcjanie setki lat przed Mojżeszem robili rzeczy podobne do otwarcia Morza Czerwonego.

Można sobie wyobrazić, że ma się pod kontrolą siłę grawitacji, można robić wtedy takie rzeczy jak wstrzymanie biegu wody i robienie przejść. Można również przesuwać rzeczy wokoło lub powalać mury obronne. Ale kiedy czyta się Księgę Wyjścia o przejściu przez Morze Czerwone nie widać żadnego dowodu na potwierdzenie tej tezy. Jest tylko powiedziane, że Mojżesz podszedł do Morza, wzniósł laskę, rozwarł ramiona i wszystko się otworzyło.

Ale dalej w Biblii znajduje się opis który dużo lepiej przedstawia taką sytuację i jest to zwykle opuszczane przez badaczy. W Księdze Jozuego, Jozue jest dużo później po Mojżeszu.  Przeszli przez pustynię. Mojżesz już odszedł, już nie żyje i Jozue dowodzi teraz Izraelitami. Dotarli do rzeki Jordan, która jest wielką rzeką, szczególnie gdy występuje z brzegów, jest wzmianka że właśnie wystąpiła z brzegów. Muszą przejść przez rzekę i nie wiedzą jak to zrobić. Jozue jest poinstruowany by wziąć Arkę i postawić przy niej wszystkich wysokich kapłanów i wejść z Arką do rzeki Jordan.  Nazywa się to rozdzielenie rzeki Jordan,  w tym przypadku jest to całkiem dobrze opisane.

Księga Jozuego (4:18): „Skoro tylko kapłani niosący Arkę Przymierza Pańskiego wyszli z Jordanu, a stopy ich nóg dotknęły suchej ziemi, wróciły wody Jordanu znów do swego łożyska, i wystąpiły z brzegów jak przedtem”. Tutaj bardzo bezpośrednio mówi się o użyciu Arki do zatrzymania biegu wody Jordanu by pozwolić Izraelito przez nią przejść. Tuż po tym jak z niej wyszli, pole antygrawitacyjne, które wytwarzała arka zostało usunięte, i grawitacja pozwoliła wodom ponownie popłynąć.

Poniżej w Paragrafie (Joz.4:23) napisano:  „Pan, Bóg wasz, wysuszył przed wami wody Jordanu, aż przeszliście, podobnie jak to uczynił Pan, Bóg wasz, z Morzem Czerwonym, które osuszył przed naszymi oczami, aż przeszliśmy”.

Bóg przedstawiony jest, jako wykonawca cudów poprzez Arka Przymierza. W tym paragrafie powiedziane jest bardzo wyraźnie, że powodem rozwarcia i przekroczenia Morza Czerwonego była Arka Przymierza, która została użyta by tego dokonać. Czyli można przypuszczać, że Mojżesz z sarkofagu zabrał źródło mocy arki lub też całą arkę. Powód dla którego jest to zwykle pomijane jest taki, że wszyscy badacze wierzyli iż „skrzynia” Arki była zbudowana po przekroczeniem Morza Czerwonego, u podnóża Góry Synaj. Ale okazuje się, że źródło mocy „skrzyni” arki lub też nawet cała arka, pochodziły z samego Egiptu. Może Świadectwo, które dostał Mojżesz od Jahwe, a które miał włożyć do arki, to nie były tablice z Dekalogiem ale źródło mocy, może tym źródłem mocy był odpowiednio wyszlifowany kryształ, a może jakiś pierwiastek radioaktywny, bo i takie są przypuszczenia.

Święta skrzynia wygląda, że spełniała jakieś funkcje techniczne: przetwornik energii, urządzenie telekomunikacyjne, pudło rezonansowe, generator pola antygrawitacyjnego. Cheruby na pokrywie skrzyni wyglądają jak elektrody wyładowcze lub antena telekomunikacyjna. Powiedziane jest wprost, że jest to urządzenie do komunikacji z bogiem, a spomiędzy cherubów miał się wydobywać głos boga.

Stary Testament uznawany jest przez niektórych badaczy między innymi za kronikę kontaktu Izraelitów z kosmiczną cywilizacją techniczną, inteligencją z kosmosu. Arka traktowana jest jako swoisty „telefon do boga” – skomplikowane urządzenie, którego nikt nie mógł dotykać, bo groziło to śmiertelnym porażeniem (ofiarą tego padł niejaki Uzza podczas jej przewożenia z Kiriat Jearim).

Arka śmiertelnie raziła piorunami każdego niepowołanego, który się do niej zbliżył.  Konstrukcję arki stanowiły dwie warstwy dobrze przewodzącego elektryczność złota, przedzielone drewnianym izolatorem, to jest klasyczny kondensator. Urządzenie takie magazynuje energię, by ją gwałtownie uwolnić, gdy ładunek krytyczny zostanie przekroczony. W starożytnym Egipcie takie kondensatory nie były niczym nadzwyczajnym. Wymyślił je według mitów bóg słońca Horus. Były ukrywane w fortecach, bo zabijały każdego, kto się do nich zbliżał.  Zresztą Egipcjanie znali także żarówki i baterie. Rysunek takowych urządzeń można do dziś oglądać w świątyni bogini Hathor w Denderze. Wykonana na jego podstawie bateria i żarówka działają. Arka Przymierza była więc między innymi dużym kondensatorem, a energią zasilającą mogła być między innymi wolna energia kosmiczna, tak którą w piramidach wykorzystywano do produkcji energii elektrycznej. W przyrodzie ponadto występuje zjawisko elektrostatyczne, gdzie na zasadzie pocierania można zgromadzić ładunek elektryczny, czyli ładować kondensator. Skrzynia była pudłem rezonansowym dla fal kosmicznych, ale także dla fal dźwiękowych, które powodując drgania obudowy, zostawały wzmocnione rezonansowo i w wyniku tarcia powietrza o drgającą obudowę był ładowały elektrostatycznie kondensator, jakim była arka. Przy tak ważnych wydarzeniach jak przejście przez rzekę Jordan czy oblężenie Jerycha zawsze dęto w trąby „jerychońskie”, dźwięk ten był wzmacniany przez pudło rezonansowe arki, a wibracje obudowy pocierając o powietrze  ładowały kondensator.

Ale dlaczego raziła piorunami tylko niepowołanych. Bo ci przeważnie chodzili boso. A kapłani mieli na nogach izolujące sandały z drewnianą podeszwą. Nic więc dziwnego, że Arka Przymierza była uważana za coś nadprzyrodzonego, pochodzącego bezpośrednio od boga.

Mojżesz, wychowując się na egipskim dworze, poznał różne tajniki magii, by je potem z powodzeniem wykorzystać dla zapewnienia sobie posłuchu wśród ludu. Arka była jednym z przykładów. Innym może być choćby zamieniająca się w jadowitą kobrę laska. Zjawisko to dokładnie wytłumaczyli zoologowie: wystarczy kobrze egipskiej nacisnąć odpowiednie miejsce, by zesztywniała (jak laska). Potem wystarczy gwałtowny ruch (np. rzucenie na ziemię), by wąż ocknął się z letargu.

W starożytnych manuskryptach hinduskich opisane są starożytne pojazdy latające o napędzie elektromagnetycznym i antygrawitacyjnym, ich budowa, stosowane materiały, również takie, które mają właściwości pochłaniania światła i ciepła. A także opisana jest sztuka pilotażu maszynami latającymi. W manuskryptach tych mowa jest także o budowie statków międzyplanetarnych. Do niektórych tematów omawianych w manuskryptach należą „Sekrety pilotów” gdzie przedstawione jest między innymi: technika tworzenia sztucznie chmur lub mgły, strzelania promieniami, generowania hologramów, wykrywania maszyny wroga, maskowania własnej maszyny poprzez czynienie jej niewidzialną, tajniki podsłuchu rozmów na odległość i innych dźwięków w samolotach nieprzyjaciela, tajniki doprowadzania załogi nieprzyjacielskich samolotów do stanu nieprzytomności. Napęd pojazdów oraz sekretne tajniki pilotów były oparty o system mocy analogiczny do mocy sił psychicznych człowieka. Z tego wynika, że wszystkie współczesne osiągnięcia nauki i techniki były już kiedyś znane, a nawet znacznie przewyższały te obecne.

Magia znaczy po rzymsku wiedza tajemna a po grecku gnoza tajemna. Magia jest to wykorzystanie sił psychicznych i sił natury oraz czasami korzystanie z pomocy siły Wyższej do tworzenia zjawisk uznawanych obecnie za paranormalne lub cuda. Czasami także w połączeniu z wykorzystaniem utajnionej zaawansowanej wiedzy technologicznej. Opisane w Biblii zjawiska plag egipskich, rozstąpienie się wód Morza Czerwonego lub różne czynione cuda opisane tak w Starym jak i Nowym Testamencie, to było użycie w różnych aspektach wiedzy tajemnej lub utajnionej zwanej ogólnie magią, Wiedzę tą i technologie otrzymali ludzie od wysoko rozwiniętych technicznie cywilizacji kosmicznych, nazywanych przez ludzi bogami.  Wiedza ta oparta jest na zjawiskach fizycznych tłumaczonych na bazie fizyki relatywistycznej.

W religiach nastąpiło pomieszanie pojęcia Boga. Ludzie za bogów uważali kosmiczne cywilizacje techniczne, których przedstawiciele przybyli jako kolonizatorzy na Ziemię i dali początek różnym rasom ludzi na Ziemi. Urządzenia wykorzystujące zaawansowaną technologię uznano jako boskie lub pochodzące od boga. Umiejętność wykorzystania sił psychicznych i sił natury do tworzenia zjawisk paranormalnych, czyli magicznych, uznano jako cuda boskie. Ponadto należy wiedzieć, kto z jakim bogiem i w jakim celu zawiera przymierze. Ludzkość na nowo powinna zdefiniować pojęcie Boga.

W przypadku wniebowzięcia Eliasza przedstawiony jest pojazd latający, kosmicznej lub ziemskiej cywilizacji technicznej, który go zabrał: „Podczas gdy oni [Eliasz i Elizeusz] szli i rozmawiali, oto [zjawił się] wóz ognisty wraz z rumakami ognistymi i rozdzielił obydwóch: a Eliasz wśród wichru wstąpił do niebios” (2Kr.2:11).